Χαρτί Υγείας

Θέμα κι αυτό σήμερα... Αλλά να. Πρόσφατα στο σχολείο μου είχαν κατάληψη οι μαθητές. Πέρα απ' το ότι θα μπορούσα να πω πως πρώτα έγινε η κατάληψη και μετά βρέθηκαν τα αιτήματα, εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν πως ένα απ' τα αιτήματα που βρέθηκαν ήταν «Σαπούνι και χαρτί υγείας στις τουαλέτες»! Εντυπωσιακό μεν το εύρημα, πραγματικό δε το πρόβλημα. Στην Ελλάδα δεν συνηθίζεται η ύπαρξη χαρτού στις (δημόσιες) τουαλέτες. Στη Γερμανία δεν έτυχε να βρω τουαλέτα χωρίς χαρτί (εντάξει, υπήρχε περίπτωση, αν μόλις είχε τελειώσει). Το ίδιο και στις άλλες χώρες (αν και εκεί μπορώ να μιλήσω περισσότερο γι' αυτές που υπήρχαν στα πάρκινγκ των αυτοκινητόδρομων).

Είναι γεγονός πως στην Ελλάδα πλήθυναν οι τουαλέτες στους αυτοκινητόδρομους, αλλά δεν έχω γνώση του τι επικρατεί εκεί. Δεν έτυχε να σταματήσω σε κανένα. Όμως μπορεί από αυτοκινητόδρομους να μην ξέρω, αλλά ξέρω για τις τουαλέτες σχολείων, νοσοκομείων αλλά και κάποιες που διαθέτουν μερικοί δήμοι (πάλι άγνοια για το τι γίνεται με αυτές με κέρματα που έχουν τοποθετηθεί). Στις τουαλέτες των εκπαιδευτικών στα σχολεία μπορεί και να βρεθεί. Δεν είναι σίγουρο. Αλλά στων μαθητών; Εξαιρετικά δύσκολο. Θυμάμαι πριν από χρόνια που μια διευθύντρια περηφανευόταν ότι κατάφερε να έχει στο σχολείο της χαρτί!

Ποιος είναι ο λόγος δεν έχω καταλάβει. Όταν τοποθετηθεί χαρτί αυτό γίνεται παιχνίδι. Φταίει η διαρκής έλλειψη ή κάτι άλλο; Δεν ξέρω. Βέβαια, πιστεύω πως αν γινόταν αυτό μια φορά και έμπαινε καινούριο, δεύτερη φορά το ίδιο κάποια στιγμή θα έχανε το ενδιαφέρον του το παιχνίδι.

Και καλά στα σχολεία γίνεται παιχνίδι. Στα νοσοκομεία; Πρόσφατα ο Δημήτρης νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο που θεωρείται απ' τα καλά. Καλό από προσωπικό; Ναι. Από εξοπλισμό; Μπορεί. Αλλ' από κει και πέρα... Τι να πιάσω; Τους τοίχους που είχαν πεσμένους σοβάδες; Τα καζανάκια που λειτουργούσαν χάρη στις πατέντες που βρήκαν οι υδραυλικοί του; Αλλά το χειρότερο απ' όλα ήταν πως δεν υπήρχε πουθενά χαρτί. Ούτε στις τουαλέτες των επισκεπτών ούτε των ασθενών. Κι έτσι τους ασθενείς φρόντιζαν να τους προμηθεύουν οι συγγενείς τους.

Πάντως, για το συγκεκριμένο θέμα γίνεται (ή μάλλον γινόταν) αρκετός ντόρος από τις εφημερίδες. Καταγγελίες για σπατάλη του δημοσίου χρήματος για προμήθειες μεγάλων ποσοτήτων χαρτιού. Δεν ξέρω πώς προέκυπτε πως πρόκειται για σπατάλη. Αλλά μάλλον γι' αυτό όταν πρόκειται για προμήθεια χαρτιού οι αρμόδιοι επιλέγουν την μη προμήθεια!

Εκτός από το θέμα του χαρτιού, υπάρχει κι άλλο ένα. Αυτό με τις τουαλέτες καθ' αυτές. Όπως έχω ξαναγράψει, στη Γερμανία δημόσιες τουαλέτες υπάρχουν και είναι αυτονόητο πως έχουν χαρτί (κατά 95% και πάνω - δεν έχουν μόνο αν για κάποιο λόγο έχει τελειώσει και δεν πρόλαβαν να το αντικαταστήσουν). Σε όλα τα μέρη που συχνάζει κόσμος. Και μιας και στήνονται και πανηγύρια κάθε λίγο, εκεί στήνονται και χημικές τουαλέτες. Που κι αυτές είναι με χαρτί (και νερό). Ενώ στην Ελλάδα είναι δύσκολο να βρεις τουαλέτα. Συνήθως πρέπει να καταφύγεις σε παρακείμενο κατάστημα εστίασης (καφέ, φαστφούντ κλπ). Όπως π.χ. στους σταθμούς του μετρό. Που εδώ θεωρείται πολυτέλεια ενώ εκεί είναι κανόνας. Κι όχι μόνο υπάρχουν αλλά είναι και καθαρές (αυτονόητο). Ανάλογα βέβαια με τη συχνότητα χρήσης, τον κόσμο δηλ. που μπαίνει μέσα (μιας και καθαρίζονται κάθε βράδυ άρα σε κάποιους σταθμούς με πολύ κίνηση δεν είναι αρκετή) η καθαριότητα είναι λίγο σχετική. Πάντως, τη μεγαλύτερη εντύπωση μου είχαν κάνει οι τουαλέτες στο δρόμο στην Ελβετία. Με μουσική μέσα.