Αγορά Χρυσού

Κάτι που πολλές φορές σκέφτηκα πως πρέπει να το γράψω, αλλά πάντα το ξέχναγα. Για τις αγορές χρυσού. Σήμερα όμως, μου δόθηκε η ευκαιρία μιας και διάβασα ένα άρθρο για το τι γίνεται στα εδώ ενεχυροδανειστήρια. Και η αγορά χρυσού, στην Ελλάδα τουλάχιστον απ' όσο ξέρω, γίνεται σε τέτοια καταστήματα (δεν ξέρω πώς αλλιώς να τα αποκαλέσω).

Όταν πήγα στο Μόναχο έβλεπα κάθε βδομάδα στην εφημερίδα που άφηναν στην είσοδο της πολυκατοικία να υπάρχει μια διαφήμιση για αγορά χρυσού. Μαύρο πλαίσιο, κίτρινα μεγάλα γράμματα με ένα νούμερο: Την τιμή, που ήταν στα 32€ το γραμμάριο αν θυμάμαι καλά. Από κάτω η διεύθυνση του καταστήματος. Κάτι τέτοιο δεν θυμάμαι να είχα δει στην Ελλάδα. Η αγγελία αυτή υπήρχε όλον το καιρό που βρισκόμουνα εκεί. Με την τιμή να σκαμπανεβάζει, πότε λίγο πότε περισσότερο. Κάποια στιγμή η τιμή άρχισε ν' ανεβαίνει σταθερά κι όταν έφυγα, απ' όσο θυμάμαι ήταν γύρω στα 42€.

Παράλληλα με την αγγελία αυτή στην πρώτη σελίδα υπήρχαν κι άλλες μια - δυο στις εσωτερικές. Μου έκαναν εντύπωση αυτές οι διαφημίσεις, βασικά γιατί δεν καταλάβαινα το λόγο που υπήρχαν. Ποιος και γιατί θα ήθελα να πουλήσει χρυσό; Πού να τον βρει; Ώσπου, το καλοκαίρι του 2010 πήγα σε οδοντογιατρό για ένα δόντι που πόναγε. Το δόντι έπρεπε να βγει. Όμως στήριζε μια γέφυρα για ένα άλλο που έλειπε, άρα έπρεπε να βγει η γέφυρα. Με το που την έβγαλε η γιατραίσσα, μου την βάζει σ' ένα φακελάκι για να την πουλήσω αν ήθελα σε κάποιο τέτοιο μαγαζί. Το φακελάκι είχε διεύθυνση Νυρεμβέργης, να το ταχυδρομήσω και να μου στείλουν το αντίτιμο. Μου φάνηκε παράξενο, το άφησα σε μια άκρη και το ψιλοξέχασα.

Πέρασε κάμποσος καιρός, στα ξεσκονίσματα το βρίσκαμε μπροστά μας, αλλά όλο το αφήναμε στην άκρη. Έλεγα να πάω σε κάποιο απ' τα διαφημιζόμενα καταστήματα να ρωτήσω για τιμή, σκεφτόμουνα να πάω σε δυο τρία να πάρω προσφορά, αλλά τίποτα δεν έκανα. Ώσπου κάποια στιγμή, ξεφυτρώνει ένα τέτοιο μαγαζί στο σταθμό του Μονάχου. Ε, μια μέρα, την παίρνω μαζί μας, πάω σ' αυτό να ρωτήσω τη ζυγίζει και μου λέει πως δίνει 95€. Δεν περίμενα πως θα έκανε τόσο πολλά. Ξεχνώ και τα άλλα που έλεγα να ρωτήσω, δεν κάνω ούτε κανένα παζάρι, τα παίρνω και φεύγω. Μετά σκεφτόμουνα πως ο τύπος μάλλον μου την έφερε, αλλά έτσι είν' αυτά.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα έμαθα κι άλλα. Πρώτα πρώτα είδα πως τέτοια γραφεία είχαν ξεφυτρώσει σε όλες τις περιοχές. Παλιά θυμάμαι υπήρχαν μερικά γύρ' απ' την Ομόνοια. Τώρα κάθε γειτονιά έχει το δικό της. Κι έμαθα πως δεν περιμένουν από κάτι σαν και μένα για τις μπίζνες τους. Αλλά από τον καθέναν που δεν έχει λεφτά να περάσει αλλά έχει κάποια χρυσαφικά. Να του τα πάρουν για ένα κομμάτι ψωμί. Υποθέτω, μια και δεν ξέρω τις τιμές της πιάτσας ούτε το πώς αξιολογούν όσο τους πηγαίνουν για πούλημα. Όμως φαίνεται να είναι μια δουλειά με μέλλον.