Ξεπούλημα

Μην πάει ο νους κανενός πως το σημερινό θέμα έχει πολιτικές προεκτάσεις. Καθόλου δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Απλά, όταν ένα μαγαζί κλείνει συνηθίζει να ξεπουλάει την πραμάτεια του. Έτσι κι εγώ τώρα. Μπορεί να μην έχω μαγαζί, αλλά μιας και οι δημοσιεύσεις στο μπλογκ αυτό πλησιάζουν στο τέλος τους, λέω να κάνω μια εκκαθάριση όσων είχα φυλαγμένα και να βάλω κάποιες φωτογραφίες που μου έχουν μείνει από παλιά για διάφορους λόγους.

Να λοιπόν μια φωτογραφία που δεν μπήκε: ο τύπος στο Ρέγκενσμπουργκ που όταν μας άκουσε να μιλάμε Ελληνικά, άρχισε να τραγουδάει "Απότομα, μου την κοπάνησες απότομα"

Ένα θέμα που ήθελα να γράψω και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ ήταν τα καπάκια των υπονόμων. Σε κάθε πόλη υπάρχουν κάποια καπάκια που έχουν πάνω το σήμα της πόλης κι είναι ενδιαφέροντα. Έχω τραβήξει αρκετές φωτογραφίες και τις χώριζα σ' ένα φάκελο μία μία, δουλειά μυρμηγκιού που λέγαμε κάποτε. Ώσπου μια μέρα, διέγραψα το φάκελο και που να τις ξαναμαζέψω. Δεν πειράζει. Βρήκα μερικές από τα τελευταία. Τις βάζω όσο λίγες κι αν είναι.

Τρία καπάκια στην Τριρ. Το ίδιο θέμα αλλά διαφορετικά παρουσιασμένο, ανάλογα με την όρεξη του καλλιτέχνη.

 Στο Σεν Μαλό. Πάλι παραλλαγές. Α, το τελευταίο δεν είναι από υπόνομο. Δεν ξέρω τι ακριβώς σκέπαζε. Πάντως είναι στα ίδια πλαίσια.

Και τρία τελευταία. Το ένα του Μονάχου, με τον μοναχό, το άλλο του Αμβούργου και το τελευταίο του Βερολίνου με πολλά από τα κτίρια της (ενωμένης) πόλης.

Ένας κύλικας απ' την αρχαιολογική συλλογή του Μονάχου με τον Διόνυσο σε πλοίο. Ίσως την είχα βάλει στο σχετικό αφιέρωμα.

Ένας ποδηλάτης - ταχυδρόμος. Σύνηθες θέαμα στους ευρωπαϊκούς δρόμους. Αλλά να σημειωθεί εδώ πως είναι και ίσιοι. Δεν έχουν ανηφόρες κατηφόρες. Έτσι ένα χειράμαξο ή ένα καλοφορτωμένο ποδήλατο (συχνά και με ηλεκτρική υποβοήθηση) είναι μια χαρά. Βοηθάει βέβαια και η ποδηλατική κουλτούρα. Σε μας αντίθετα, που δεν υπάρχει τίποτα επίπεδο, έχουν προτιμηθεί τα μηχανάκια.