Πύργος του Άιφελ

Ο Πύργος του Άιφελ (λα του(ρ) Εφέ(λ) στα γαλλικά - La Tour Eiffel) αποτελεί το σήμα κατατεθέν του Παρισιού. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλα σημεία που θυμίζουν Παρίσι, αλλά ειδικά αυτός είναι το πιο αναγνωρίσιμο. Κι είναι γερμανικός! Εξού και το διάβασμα του ονόματος στα ελληνικά που γίνεται με την αρχική γερμανική προφορά. Με τα πάνω από 300 μέτρα ύψος του φαίνεται από τα περισσότερα μέρη του σχετικά επίπεδου Παρισιού κι είναι το σημείο που θα επισκεφτεί οπωσδήποτε ο τουρίστας που φτάνει στην πόλη. Τον επισκεφθήκαμε αρκετές φορές, αλλά καμιά δεν καταφέραμε ν' ανεβούμε για να θαυμάσουμε τη θέα από ψηλά. Τις άλλες φορές γιατί ήμασταν για λίγο χρόνο εκεί για να περιμένουμε στην ουρά. Αυτή τη φορά, θα δείτε παρακάτω!

Βγαίνουμε απ' το μετρό στο Τροκαντερό και μας υποδέχεται η πινακίδα πως μας παρακολουθεί κάποιο βίντεο. Καθόλου παράξενο, αλλού υπάρχουν πολύ περισσότερες κάμερες (το Λονδίνο προηγείται όλων), εδώ δεν είδαμε πολλές αλλά απ' την άλλη μας αστυνόμευαν με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Τέλος πάντων. Πάμε να κατεβούμε προς τον πύργο, είμαστε από απέναντι και τον καμαρώνουμε και ξαφνικά μπροστά μου ένα ακόμα λουκέτο! Μπορεί να μην είναι γέφυρα, αλλά κάποιος έφερε τη μόδα και προς τα εδώ.

Κάτω από τον πύργο δυο καρουζέλ, ένα σε κάθε πλευρά του Σηκουάνα, που στο πεζοδρόμιο δίπλα στην όχθη του έχει χωριστεί ποδηλατόδρομος. Ο τρόπος; Μειώνουμε το χώρο για τους πεζούς κι έτοιμος ο χώρος για τα ποδήλατα. Μάλλον όχι ιδιαίτερα λειτουργικό. Αν και εδώ δεν υπάρχει τόσος χαμός από ποδήλατα όπως στη Γερμανία ή την Ολλανδία κι οι ποδηλάτες δεν είναι τόσο αλαζόνες όπως σ' αυτές τις χώρες.

Μια φωτογραφία με φόντο τον πύργο και μια φωτογραφία της προτομής του Άιφελ, του κατασκευαστή του που βρίσκεται κάτω από ένα από τα τέσσερα πόδια - πυλώνες του πύργου. Ο πύργος φτιάχτηκε το 1889 (στο λινκ ενδιαφέρουσες φωτογραφίες από την εποχή εκείνη), στα πλαίσια εμπορικής έκθεσης και με την ευκαιρία των 100 χρόνων από τη γαλλική επανάσταση. Επρόκειτο να κατεδαφιστεί μετά από είκοσι χρόνια και τα χρόνια εκείνα πολλοί γκρίνιαζαν γιατί δεν τους άρεσε. Τι έγινε και επέζησε μέχρι τις μέρες μας; Ας όψονται οι τηλεπικοινωνίες. Πού αλλού να βρεθεί ψηλό μέρος να στηθούν κεραίες;

Παιδάκια και μεγάλοι κάνουν πικ νικ στους χώρους πράσινου γύρω απ' τον πύργο, κάτι που δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο μιας και σε κάθε χώρο πρασίνου μέσα στην πόλη συμβαίνουν παρόμοιες καταστάσεις όταν έχει λιακάδα. Αλλά είναι και σε ετοιμότητα. Με το που αρχίζει να συννεφιάζει τα μαζεύουν και εξαφανίζονται. Ενώ εμείς οι άσχετοι, τρώμε τη μπόρα στο κεφάλι και ψάχνουμε να βρούμε που να κρυφτούμε.

Τα δέντρα στην περιοχή (γύρ' απ' τον πύργο ή την λεωφόρο των Ηλυσίων) είναι κλαδεμένα σε σχήμα ορθογωνίου παραλληλεπιπέδου! Και μιας κι είναι τουριστική περιοχή το μπουκαλάκι του νερού κοστίζει 2,50€. Και μετά λέμε για το πόσο κοστίζει στην Ελλάδα (ή μάλλον πόσο κόστιζε προ διατίμησης). Ίδια τιμή (αν όχι και λίγο παραπάνω) με τα αναψυκτικά.

Και ιδού ο λόγος που δεν ανεβήκαμε στον πύργο ούτε αυτή τη φορά: Ουρές ατελείωτες. Η πρόσβαση μέχρι τον πρώτο εξώστη (στο δεύτερο πάτωνα) γίνεται είτε με ασανσέρ είτε με τα πόδια (και ανάλογα διαφοροποιείται η τιμή του εισιτηρίου). Υπάρχουν δυο ασανσέρ για το κοινό, ένα στον μέσα βόρειο κι ένα μέσα στον νότιο πυλώνα. Απ' αυτά το ένα ήταν εκτός λειτουργίας κι έτσι όλοι πήγαιναν με το άλλο. Πάμε το πρωί κι υπολογίζουμε πως η αναμονή στην ουρά θα ήταν τουλάχιστον μια ώρα. Φεύγουμε. Πάμε απόγευμα χειρότερα. Υπομονή να περιμένουμε δεν είχαμε, δεν θέλαμε να την ξαναπάθουμε όπως στην Ιταλία, κουράγιο ν' ανεβούμε με τα πόδια δεν είχαμε, κι έτσι τ' αφήσαμε για μια άλλη φορά (που αμφιβάλω αν θα υπάρξει).

Παιδάκια ετοιμάζονται να επισκεφτούν τον πύργο. Όλα με ειδικά γιλέκα για να ξεχωρίζουν εύκολα και με ταμπελάκια στο στήθος αν τυχόν χαθούν. Στην άλλη φωτογραφία οι τιμές ανάλογα με το πόσο ψηλά θ' ανέβεις και με τον τρόπο που θα χρησιμοποιήσεις στο κάθε τμήμα. Από 5€ μόνο μέχρι τον δεύτερο όροφο με τα πόδια μέχρι 14€ μέχρι πάνω και (παντού) με το ασανσέρ.

Και δυο τελευταίες φωτογραφίες του πύργου: μια με τον Σηκουάνα σε πρώτο πλάνο και μια νυχτερινή όπου το χρυσό φως στο σιδερένιο σκελετό και το περιστρεφόμενο λέιζερ στην κορυφή τον κάνουν ακόμα πιο εντυπωσιακό και υπέροχο.

Τα περισσότερα αφιερώματα για το Παρίσι ξεκινούν από τον Πύργο του Άιφελ. Το δικό μου τελειώνει μ' αυτόν. Παρίσι λοιπόν, επιτέλους τέλος.