Ρώμης, συνέχεια

Συνέχεια (αλλά όχι τέλος) για τη Ρώμη. Και ξεκινάω από μια εκκρεμότητα: Το Βιτοριάνο, το μνημείο προς τιμή του Βιτόριο Εμμανουέλε Β', τη νύχτα. Που το ανέφερα και στο προηγούμενο σημείωμα. Όποτε και να το δεις είναι επιβλητικό. Είναι ένα σύγχρονο μνημείο προς τιμή του πρώτου βασιλιά της ενοποιημένης Ιταλίας του 19ου αιώνα. Το άγαλμά του κυριαρχεί στο κέντρο του συγκροτήματος.

Μπροστά απ' το μνημείο βρίσκεται η πιάτσα Βενέτσια, της Βενετίας. Μπορεί να υπάρχει συμμετρία, αλλά το δεξιά κτίριο είναι το παλάτσο Βενέτσια, η πρεσβεία της Βενετίας όταν η Ιταλία αποτελούνταν από πολλά μικρά κράτη, πριν την ενοποίηση που λέγαμε, που έδωσε το όνομα στην πλατεία.

Ο βασιλιά στέκεται καμαρωτός πάνω στο άλογό του και επιβλέπει τη Ρώμη.

Το συγκρότημα έχει πολλούς συμβολισμούς. Να η νίκη δείχνει αυτό, το κομμάτι του πλοίου εκείνο ή οι φτερωτές σφίγγες το άλλο, που δεν τα θυμάμαι (αλήθεια, πού τα είχα διαβάσει όλ' αυτά;). Εκεί είναι και το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη της Ιταλίας, άρα επιβάλλεται σεβασμός και δεν επιτρέπεται να καθίσεις κάπου, άσχετα αν θα είσαι γυρισμένος με το πρόσωπο προς το μνημείο ή ανάποδα!

Αλλά ας μεταφερθούμε σε μια άλλη πλατεία. Την πιάτσα ντελ Πόπολο. Πιάτσα, παρεμπιπτόντως, στα Ιταλικά είναι η πλατεία. Πλατεία Λαού θα τη λέγαμε δηλαδή αυτή στην Ελλάδα (και υπάρχουν σε κάποια μέρη πλατείες μ' αυτό το όνομα). Στη μέση της κυριαρχεί ο Οβελίσκος. Γνήσιος, αυθεντικός, φερμένος κατ' ευθείαν από την Αίγυπτο την εποχή της ακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (λεπτομέρειες στο Ταξιδολόγιο). Βλέπετε, η συνήθεια να μεταφέρονται αρχαιότητες από ένα μέρος που κάποτε γνώριζε δόξα αλλά τώρα ξέπεσε, δεν είναι καινούρια. Ο οβελίσκος αυτός μεταφέρθηκε από τους κατακτητές Ρωμαίους πριν 2000 χρόνια. Αλλά για την Αίγυπτο, ακόμα και τότε αυτό ήταν αρχαιότητα, αφού μέτραγε ήδη τότε 2 - 3 χιλιάδες χρόνια ιστορία! Να σημειώσω εδώ παρεμπιπτόντως, πως ο Ρωμαίοι τότε (κι οι Ιταλοί αργότερα) δεν έκλεψαν απ' την Ελλάδα μιας και η μόδα ήταν να μιμούνται και να φτιάχνουν οι ίδιοι παρόμοιες κατασκευές γι' αυτό και η εποχή εκείνη αναφέρεται συνήθως σαν Ελληνορωμαϊκή.

Στη βάση του οβελίσκου τέσσερα μαρμάρινα λιοντάρια - συντριβάνια τον φυλάνε, η χαρά μικρών και μεγαλύτερων παιδιών που σκαρφαλώνουν πάνω τους, ενώ απ' τη μια μεριά της πλατείας δυο δίδυμες (περίπου) εκκλησίες προς τιμή της Παναγίας, ορίζουν την αρχή της βία ντελ Κόρσο, του δρόμου που ενώνει τις δυο πλατείες που προανέφερα (ντελ Πόπολο και Βανέτσια).

Εκτός από τα λιοντάρια η πλατεία έχει κι άλλα δυο συντριβάνια (αλίμονο). Μόνο που αυτά δεν δούλευαν! Η πλατεία βρίσκεται κάτω από τους κήπους του Μποργκέζε, εκεί που βρίσκεται η ομώνυμη βίλα - μουσείο, που όμως δεν επισκεφθήκαμε. Νάταν το μόνο. Αλλά τρεις μέρες στη Ρώμη δεν μας ήταν αρκετές. Είχα κι εγώ πρόβλημα με το πόδι μου (ανάρρωση από τενοντίτιδα, που εδώ που τα λέμε ακόμα δεν έχει περάσει) πού να τα γυρίσεις όλα όσα έχει. Την επόμενη φορά.

Πίσω στην πιάτσα Βενέτσια, ανεβαίνουμε στον Καπιτωλίνο λόφο. Άλλα αγάλματα κι εδώ. Ενδιαφέρον το δίχρωμο άγαλμα της Αθηνάς. Συνήθως, τέτοια αγάλματα τα έχω δει σε εσωτερικούς χώρους, ιδιαίτερα προστατευμένα. Αυτό είναι το πρώτο τέτοιο που είδα έξω.

Όταν μιλάμε για αγάλματα μιλάμε για τεράστιους όγκους. Η σύγκριση των δακτύλων είναι καταλυτική.

Ας μιλήσουμε και λίγο για ιταλικό φαγητό. Πίτσα, τι άλλο; Σε διάφορες παραλλαγές, η ζύμη, το τυρί και η τομάτα τα βασικά συστατικά, ενώ πολύ συνηθίζονται και μερικά φύλλα πλατύφυλλος βασιλικός. Για μεζεδάκι, μια φέτα ψωμί με ελαιόλαδο, με τομάτα σε κύβους, πασπαλισμένη με ρίγανη και τον απαραίτητο βασιλικό κι εδώ! Ήταν σετ: ορεκτικό, συν πίτσα, συν κρασί στα 10€ περίπου.

Εκτός από πίτσα, ιταλικό επίσης φαγητό η πάστα, τουτέστιν τα ζυμαρικά. Ενδιαφέρον και η θέση για το δέσιμο των σκυλιών. Παρόμοια είχα δει και στου Ψυρρή. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο στη Γερμανία.

Άνοιξη ήταν όταν πήγαμε, φθινόπωρο τώρα που τα γράφω. Η άνοιξη έχει τα χρώματά της και τις ομορφιές της. Κι η λύκαινα συμμετέχει κι αυτή στην άνοιξη!

Έγραφα χτες για τα αυτοκίνητα. Στου δρόμους συνάντησα κι αυτές τις αντιθέσεις. Ένα όχημα μεταφοράς καλυμμένο με μπέρμπερι υφάσματα, ενώ δίπλα, ένα αυτοκίνητο που του έχει φύγει ο προφυλακτήρας και ο ιδιοκτήτης του τον έχει μαζέψει κολλώντας τον με σελοτέιπ! Που κι αυτή την πατέντα δεν ήταν η μοναδική φορά που την είδα.

Κολώνες με αγάλματα στο πάνω μέρος είναι αρκετά συνηθισμένες. Στολίζουν αρκετές πλατείες. Αλλά η διακόσμηση σε απομίμηση της κλασσικιστικής εποχής φοριέται πολύ. Θα το πίστευε κανείς πως η κολόνα της φωτογραφίας βρίσκεται σε ένα σουπερμάρκετ μέσα; Κι όμως. Δεν είναι ούτε σε μουσείο ούτε σε κάποιο κτίριο αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, αλλά σ' ένα κατάστημα της αλυσίδας Σπαρ (κομμάτι της οποίας είναι και τα Βερόπουλος).

Η καλλιτεχνία είναι συνυφασμένη με τους Ιταλούς. Φαίνεται παντού. Ακόμα και στα χερούλια στις πόρτες!

Αλλά εκτός από την αγάπη για το ωραίο, οι Ιταλοί προωθούν τον τουρισμό με κάθε τρόπο. Έγραφα για τους «λεγεωνάριους» που προσφέρονται να φωτογραφηθούν μαζί σου. Αν θέλει όμως κάποιος να γίνει ο ίδιος λεγεωνάριος, προσφέρεται το κατάλληλο περιτύλιγμα (αν και θα μου πείτε πως κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην Αθήνα και δεν θα έχετε άδικο). Εκτός απ' αυτό ο άλλος τρόπος προώθησης των προϊόντων τους είναι το να στήνουν τον κόσμο στην ουρά. Όπου και να θέλαμε να μπούμε, βαρεθήκαμε να περιμένουμε σε μια ουρά. Που αν ήθελες να την παρακάμψεις, πλήρωνες ένα επιπλέον ποσό για εισιτήριο (συνήθως 4€). Στην άλλη φωτογραφία είναι το πρωινό του ξενοδοχείου μας για τις μέρες που μείναμε. Όπως ξανάγραψα, το 4 x 4 (τέσσερις μέρες επί τέσσερα άτομα) ήταν αυτά τα 10 κρουασανάκια!

Αλλά για να μην κλείσουμε με τη γκρίνια και τη μιζέρια δυο βραδινές φωτογραφίες απ' τον Τίβερη, τον ποταμό που διασχίζει τη Ρώμη. Το όνομά του δεν το ξεχνάω. Το έμαθα στην Ε'΄δημοτικού.
Αρχές δεκαετίας του '70. Στο χωριό το σχολείο ήταν τριθέσιο κι έτσι κάναμε μάθημα ανά δύο τάξεις. Η Ε' λοιπόν κάναμε μάθημα με την ΣΤ' στην οποία ήταν και ο γιος του δασκάλου. Κάναμε γεωγραφία Ευρώπης και όταν μιλάγαμε για τα ποτάμια της μας είχε πει ο δάσκαλος το ποιο ποτάμι περνάει απ' τη Ρώμη, αλλά δεν το έγραφε το βιβλίο. Την άλλη μέρα μας εξετάζει και μέσα στα άλλα μας ρωτάει κι αυτό. Σηκωνόμασταν στον πίνακα για ν' απαντήσουμε, πάει ο ένας δεν θυμάται, του ρίχνει δυο μπάτσους. Ο επόμενος το ίδιο. Η σειρά συνεχίζεται, εγώ το θυμάμαι, αλλά μ' αφήνει (μάλλον είχα σηκώσει και το χέρι μου). Ρωτάει το γιο του, το ίδιο. Τους  υπόλοιπους έναν - έναν, την καλή μαθήτρια της τάξης που σκιζόταν το διάβασμα κι ανταγωνιζόμασταν στους βαθμούς, δεν ξέρει, της ρίχνει αναγκαστικά κι αυτής ένα μπατσάκι και μένω ο τελευταίος. Άρα, η στιγμή της αλήθειας. Με ρωτάει, του λέω για τον Τίβερη (καλά το θυμόμουνα), κάτσε κάτω μου λέει.

Δεν προλαβαίνω ν' ακουμπήσω στο θρανίο, σήκω πάνω, άλλη ερώτηση, σωστή απάντηση, κάτσε κάτω. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται, τρίτη ερώτηση, ξανά κάτσε - σήκω δεν θυμάμαι αν φτάνει στην τέταρτη ή την πέμπτη και η ερώτηση είναι «εκτός από τον Δούναβη, χύνονται άλλοι ποταμοί στον Εύξεινο Πόντο;». Εκεί κωλώνω. Γιατί ναι μεν έχω την εντύπωση πως ναι, αλλά απ' την άλλη ποιοι είν' αυτοί; Λέω ναι, λέω όχι, είμαι μπερδεμένος χτυπάει το τηλέφωνο του σχολείου (είχαμε από τότε από κείνα τα χειροκίνητα), φεύγει ο δάσκαλος να το σηκώσει, προσπαθούν να με βοηθήσουν οι συμμαθητές μου, άλλος λέει έτσι, άλλος αλλιώς, γυρίζει ο δάσκαλος εγώ δεν έχω θυμηθεί άλλο όνομα ποταμού οπότε λέω ένα αποφασιστικότατο ΟΧΙ. Το μπάτσο τον γλίτωσα τελικά γιατί αναγνώρισε ο δάσκαλος πως με είχε ζαλίσει με τα συνεχόμενα σήκω - κάτσε.

Εκείνο που δεν μας είχε πει ο δάσκαλος τότε ήταν για την τρύπα στη συγκεκριμένη γέφυρα του Τίβερη. Δεν είναι απλό σχέδιο του κατασκευαστή άλλα έπαιζε ιδιαίτερο ρόλο σε περίπτωση που το ποτάμι φούσκωνε. Αν έφτανε να τρέχει νερό από κει, χτύπαγε συναγερμός. Αν γέμιζε ολόκληρη, τρεχάτε ποδαράκια μου. Η πλημμύρα ερχόταν!

Με τη Ρώμη δεν ξεμπερδέψαμε όμως. Έχει θέματα ακόμα...