Πίζα

Και η παρουσίαση της Τοσκάνης και των πόλεών της ολοκληρώνεται σήμερα με την Πίζα. Μια πόλη γνωστή για ένα πρόβλημά της: ένα καμπαναριό που γέρνει! Τον περίφημο κεκλιμένο πύργο της Πίζας. Την επισκεφθήκαμε ένα πρωινό, ίσα να τον δούμε και φύγαμε. Δεν είδαμε τίποτα άλλο από την πόλη (εκτός από την εξοχή της καθώς πηγαίναμε) κι έτσι η σημερινή παρουσίαση παρόλο που έχει τίτλο Πίζα θα είναι μόνο για τον πύργο και την πέριξ αυτού περιοχή.

Να πω την αλήθεια, όταν άκουγα για τον πύργο της Πίζας δεν φανταζόμουνα πόσο μεγάλη κλίση έχει. Αλλά αυτός φαινόταν γυρτός από μακριά. Πλησιάζοντας ακόμα την πόλη, τον είδαμε που γέρνει και σταματήσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες ακόμα από εκεί. Βέβαια, όταν πλησιάσαμε το φαινόμενο ήταν πολύ περισσότερο αντιληπτό.

Στην Πίζα βρεθήκαμε γιατί το είχα υποσχεθεί στην κόρη μου. Όταν συζητάγαμε για το τι θα κάνουμε το Πάσχα έπεσαν διάφορες προτάσεις στο τραπέζι. Από το Παρίσι αλλά σε συνδυασμό με τη Βρετάνη (το προτιμούσα και το έκανα τελικά τον Ιούνιο), την Ιταλία (που ήταν η τελική επιλογή), την Κυανή Ακτή (που τελικά ξέμεινε) μέχρι να μην πάμε πουθενά για οικονομία (που την απέρριψα εγώ με το σκεπτικό πως έτσι κι αλλιώς λεφτά δεν θα φέρουμε πίσω, ας περάσουμε καλά το διάστημα που θα είμαστε ακόμα στο κέντρο της Ευρώπης και είναι εύκολο - πότε θα μας δοθεί ξανά παρόμοια ευκαιρία;). Την Ιταλία την είχε επισκεφτεί η Ειρήνη στην πενταήμερη της Γ' Λυκείου. Είχαν πάει και Ρώμη και Φλωρεντία που λέγαμε εμείς (και Πομπηία που δεν λέγαμε) αλλά όχι Πίζα. Έτσι είπαμε να πάμε κι από κει για να έχει και κάτι καινούριο από τη συμμετοχή της στην εκδρομή αυτή.

Ο γυρτός πύργος ήταν το καμπαναριό του καθεδρικού ναού. Αλλά το έδαφος ήταν σαθρό κι έτσι μπατάρισε. Και μπατάρισε τόσο που κινδύνευε να πέσει. Γι' αυτό και έγιναν έργα αντιστήριξης ώστε να κρατήσει μερικά χρονάκια ακόμα. Και να μπορούν οι Ιταλοί να κόβουν κάνα εισιτήριο για όσους θέλουν να ανέβουν στα ψηλά να θαυμάσουν τη θέα. Κόστος; 15€ αν θυμάμαι καλά. Χρόνος αναμονής; Για τη μέρα που πήγαμε γύρω στη μιάμιση ώρα. Δηλ. αν θέλεις ντε και καλά να ανέβεις, κόβεις το εισιτήριό σου με το που φτάνεις και μετά κάνεις τις βόλτες σου στα πέριξ. Ουρά στα εισιτήρια δεν είχε. Έτσι δεν έπαιζε να πληρώσεις κάτι παραπάνω να προηγηθείς. Αλλά για λόγους ασφαλείας δεν επιτρέπεται να βρίσκονται πάνω παραπάνω από ένα συγκεκριμένο αριθμό ατόμων κάθε φορά.

Το καμπαναριό είπαμε πως είναι του καθεδρικού ναού. Και μπροστά από τον καθεδρικό υπάρχει το καθιερωμένο για την περιοχή(;) βαπτιστήριο. Γέρνει κι αυτό; Τι να πω. Όταν ήμασταν εκεί, όλα μας φαίνονταν πως ήταν με μια κλίση. Απ' την άλλη φταίει και το χέρι του φωτογράφου!

Για να δούμε και τον καθεδρικό λίγο καλύτερα, μιας κι είναι κι αυτός ενδιαφέρων. Να σημειώσω πως για να μπεις στο βαπτιστήριο ή στον καθεδρικό ή στο μουσείο ή δεν θυμάμαι και σε τι άλλα, 5 συνολικά δυνατότητες υπήρχαν, το κόστος ήταν 2€. Αν ήθελες να δεις πάνω από δύο έδινες ένα τάλιρο και καθάριζες. Δες όσα θέλεις εννοείται πως ο πύργος ήταν χώρια, απλά όταν έβγαζες εισιτήριο μπορούσες να τον πληρώσεις κι αυτόν μαζί αν ήθελες).

Παρόμοια με τη Φλωρεντία η κατασκευή του καθεδρικού κι εδώ. Με τις τεράστιες πόρτες του στις οποίες υπάρχουν θρησκευτικές παραστάσεις όπως αυτή στη δεύτερη φωτογραφία που είναι λεπτομέρεια της πρώτης και δείχνει τον ευαγγελισμό.

Το εσωτερικό επιβλητικό με έναν υπέροχο άμβωνα.

Με εικόνες πολλών ειδών και τεχνοτροπιών. Βυζαντινού στιλ, αναγεννησιακού, σε βιτρό ή σε ψηφιδωτό είχες να θαυμάσεις. Για να μην καπνίζεται δε το εσωτερικό τα κεριά ήταν ηλεκτρικά! έριχνες το κέρμα σου (νομίζω μισό ευρώ) και άναβε ένα κεράκι! Το ποιο ήταν τυχαίο.

Ο Χριστός ευλογεί από το Ιερό. Πολύ όμορφο ψηφιδωτό. Βέβαια, ο καθεδρικός ναός είναι χώρος προσευχής. Έτσι, αν κάποιος θέλει να προσευχηθεί πρέπει να μπορεί να το κάνει χωρίς να πληρώσει. Έτσι, ένα κομμάτι είχε χωριστεί ειδικά γι' αυτό το σκοπό. Εκεί δεν μπορούσαν να μπουν οι τουρίστες. Όποιος ήθελε να προσευχηθεί, υπήρχαν ταμπέλες που τον καθοδηγούσαν να πάει απ' το πίσω μέρος.

Κι αυτό ήταν πιο λειτουργικό για τον έλεγχο του ποιος μπαίνει. Γιατί κάτι αντίστοιχο υπήρχε και στην Αγγλία (δηλ. όποιος ήθελε να προσευχηθεί δεν χρειαζόταν να πληρώσει) αλλά όλοι έμπαιναν από την ίδια είσοδο και γινόταν λίγο μπέρδεμα (ας πούμε κάποιος που ήθελε να δει το Γουσετμίνστερ είπε πως θα μπει για να προσευχηθεί, μιας και το είχε ακούσει στον Άγιο Παύλο, κι απλά φρόντιζε να μην είναι προκλητικός με τις φωτογραφίες). Εδώ οι χώροι ήταν χωριστοί κι υπήρχε σεκιουριτάς που έλεγχε το τι γίνεται. Κι όταν κάποιος πήγε να την κάνει και να μπει απ' το χώρο προσευχής στο χώρο επίσκεψης, τον τσάκωσε και τον έβγαλε έξω στο πι και φι!

Στο τουριστικό τμήμα του ναού υπάρχουν κερματοδέκτες απ' τους οποίους μπορείς να ακούσει όποιος πληρώνει πληροφορίες σε διάφορες γλώσσες. Πλήρης η εμπορευματοποίηση. Εντάξει, δεν το είδαμε μόνο στην Πίζα. Δεν πρωτοτύπησαν σε κάτι. Και στη Μονμάρτη ας πούμε, στο Παρίσι, το ίδιο γινότανε. Εννοείται πως αντίστοιχα υπήρχαν και στη Νοτρ Νταμ. Καλά, οι Γάλλοι είναι πρωτοπόροι. Έχουν και τα μαγαζάκια μέσα που πουλάνε αναμνηστικά! Ας επιστρέψουμε όμως στα της Πίζας. Σε μια γωνιά υπάρχουν αποθηκευμένες πλαστικές καρέκλες. Μάλλον για τις περιπτώσεις που διοργανώνονται συναυλίες στο Ντουόμο.

Η αγορά των αναμνηστικών εδώ είναι στην άκρη της πλατείας. Πολλά μαγαζάκια κάθε είδους. Και για να κλείνουμε σιγά - σιγά, να βάλω και μια φωτογραφία από τον κεκλιμένο πύργο της Πίζας. Δεν έβαλα μέχρι τώρα, έτσι να προσφέρω μία!