Ρώμη

Ρώμη η αιώνια πόλη. Έχω ξεκινήσει και γράφω για τμήματά της, αλλά για την ίδια δεν έχω γράψει ακόμα. Ας το κάνω λοιπόν. Και το θέμα δεν τελειώνει έτσι εύκολα αφού στη Ρώμη, όπου και να πας, όπου και να σταθείς κάτι υπάρχει να δεις, κάτι υπάρχει να φωτογραφίσεις. Και πώς να είναι αλλιώς αφού η πόλη έχει μια συνεχή ιστορία τριών χιλιάδων χρόνων περίπου. Ας ξεκινήσω από το έμβλημα της πόλης. Που ως γνωστόν(;) είναι η λύκαινα που βυζαίνει τα μωρά: το Ρέμο και το Ρωμύλο, τον μυθικό ιδρυτή της, που αφού καθάρισε τ' αδέρφι του έγινε, λέει, και ο πρώτος της βασιλιάς. Από κάτω είναι τα αναγνωριστικά γράμματα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (SPQR), που υπάρχουν παντού σε ό,τι (σύγχρονο) ρωμαϊκό.

Η πόλη όλ' αυτά τα χρόνια υπάρχει με διακυμάνσεις στον πληθυσμό της (από 20 χιλιάδες το λιγότερο μέχρι τα εκατομμύρια σήμερα, αλλά και στην ακμή της επί Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας). Τα τείχη που όριζαν την πόλη κάποτε, σήμερα ορίζουν μάλλον το κέντρο της.

Έδρα του Πάπα από πολλά χρόνια (με ένα διάλειμμα 67 χρόνων όταν μεταφέρθηκε στην Αβινιόν, πόλη που σήμερα ανήκει στη Γαλλία) είναι στενά συνδεδεμένη με τον καθολικισμό. Έτσι υπάρχουν πολλές (και φημισμένες) εκκλησίες σ' όλη την πόλη, αλλά γι' αυτό τις επόμενες μέρες. Η θρησκευτικότητα πάντως των κατοίκων της φαίνεται όμως και απ' τις πολλές εικόνες που υπάρχουν τόσο στο εξωτερικό των κτιρίων (αν και τα αλπικά χωριά της Βαυαρίας δεν μπορεί να τα φτάσει με τίποτα!) όσο και στο εσωτερικό. O ευλογών Χριστός με το σχετικό φωτάκι ήταν στην είσοδο της πολυκατοικίας που ήταν το δωμάτιο που μας έβαλε το ξενοδοχείο (που λέει ο λόγος) που είχαμε κλείσει. Και μιλώντας για φώτα, να αναφερθώ στα φανάρια των δρόμων: Είναι συνηθισμένο σε αρκετές χώρες τα φανάρια να ανάβουν στο πορτοκαλί

Η Ιταλία είναι μια χώρα με αυτοκινητοβιομηχανία. Τρεις εταιρίες κάποτε (Φίατ, Λάντσια, Άλφα Ρομέο) που σήμερα έχουν γίνει μία (άσχετα αν διατηρούν τα επιμέρους ονόματά τους) συν τη Φεράρι, το αυτοκίνητο κυκλοφορούσε πάντα πολύ. Το θέμα είναι πως οι Ιταλοί δεν αλλάζουν εύκολα τα αυτοκίνητά τους. Το έγραψα και στη Φλωρεντία: Παμπάλαια, μικρά αυτοκίνητα κυκλοφορούν στους δρόμους των πόλεων. Και για το κλείδωμα, μια αλυσίδα για μηχανάκια! Και μην νομίσει κανείς πως αυτή η φωτογραφία ήταν από το μοναδικό αυτοκίνητο με τέτοιο κλείδωμα. Όλα όσα είδα αυτής της κατηγορίας, αυτή την πατέντα είχανε.

Μου έκαναν εντύπωση οι πολλές βρύσες που υπήρχαν στους δρόμους. Είναι κάτι που στην Ελλάδα δεν συνηθίζεται. Ακόμα κι εκεί που κάποτε υπήρχαν σήμερα τις έχουν σφραγίσει. Αντίθετα στη Ρώμη (αλλά και σε άλλες πόλεις της Ιταλίας) υπήρχαν σε κάθε γωνιά. Δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθείς σε πάρκο π.χ. και να μην έχει βρύση. Εννοείται με πόσιμο νερό. Στην άλλη φωτογραφία, ένας απ' τους κάδους για τα σκουπιδάκια που υπάρχουν στους δρόμους. Με τη γνωστή λύκαινα και το SPQR

Είπαμε πως το Κολοσσαίο είναι το νούμερο ένα αξιοθέατο της Ρώμης (αν μπορούμε να μιλήσουμε για κάτι τέτοιο). Έτσι, παρά το ξεχωριστό αφιέρωμα σ' αυτό να βάλω και μια φωτογραφία του κι εδώ. Απογευματινή, ολίγον ρομαντική! Φεύγοντας δεν απ' αυτό προς το κέντρο περνάμε δίπλα στην Ρωμαϊκή Αγορά αλλά και σε άλλα ρωμαϊκά κατάλοιπα και βαδίζουμε προς το επιβλητικό μνημείο του Βιτόριο Εμμανουέλε (υπάρχει και στάση του μετρό με το ίδιο όνομα, σε άλλο σημείο όμως!), που ξεχωρίζει από μακριά και μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς. Περισσότερα όμως γι' αυτό στο επόμενο.

Η Ρώμη εκτός από βρύσες έχει και αρκετά συντριβάνια όπως αυτό του Τρίτωνα. Γνωστό μεν, αλλά όχι τόσο γνωστό όσο

η Φοντάνα ντι Τρέβι. Ένα πασίγνωστο συντριβάνι, που έχει παίξει και σε ελληνική ταινία (Μοντέρνα Σταχτοπούτα, με τη Βουγιουκλάκη). Το μέγεθός του τεράστιο, περίπου 25 επί 20, λέει. Έχει λέει ιστορία πολλών αιώνων, αν και η σημερινή της μορφή οφείλεται στον πάπα Κλήμη τον 12ο. Οι πάπες συνέβαλαν πολύ στη σημερινή μορφή της πόλης.

Λίαν εντυπωσιακή, αν ρίξεις λέει ένα νόμισμα σ' αυτήν θα ξαναγυρίσεις στη Ρώμη. Κι υπήρχε τέτοια κοσμοσυρροή που δύσκολα μπορούσες να φτάσεις μέχρι την άκρη της. Δεν νομίζω να υπάρχει επισκέπτης της πόλης που να μην περάσει από κει. Κι από τα κέρματα που μαζεύει ο δήμος τα κονομάει χοντρά.

Εκτός από το δήμο όμως, προσπαθούνε να τα κονομήσουνε κι οι λεγεωνάριοι. Μάλλον ήταν αυτοί που διώξανε από το Κολοσσαίο.

Φεύγουμε απ' τη Φοντάνα ντι Τρέβι και προχωράμε προς την πλατεία της Ισπανίας (την πιάτσα ντι Σπάνια δηλαδή).

Από κόσμο κι εδώ ένας χαμός. Καλά, δεν υπήρχε μέρος που να πήγαμε και να μην ήταν πήχτρα από κόσμο. Ειδικά η Σκαλινάτα, στη σκάλα που οδηγεί απ' την πλατεία προς την εκκλησία Τρινιτά ντέι Μόντι γινόταν το αδιαχώρητο. Τόσος κόσμος καθισμένος που δεν μπορούσες να περάσεις. Πάντως, σύμφωνα με τελευταίες πληροφορίες, ο κόσμος που κάθετε σ' αυτήν κι απολαμβάνει ένα πανίνο (σάντουιτς) ή ένα τζελάτο (παγωτό), όπως και στην φοντάνα ντι Τρέβι και στα υπόλοιπα αξιοθέατα, πρέπει ν' αλλάξει συνήθειες, αλλιώς κινδυνεύει με πρόστιμο. Όχι θα κάθετα να πληρώνει αβέρτα για καθαριότητα. (Την κοπέλα που καθαρίζει στη φωτογραφία, αν προσέξετε θα τη δείτε και πίσω απ' τους μονομάχους. Την είδαμε και αργότερα. Με τη στολή, και ένα αυτοκινητάκι την είδαμε σε τρία - τέσσερα μέρη την ίδια μέρα, και νομίζω ξανά την επόμενη!)

Κι όχι μόνο γινόταν χαμός στην πλατεία αλλά κόσμος και ντουνιάς κατέφθανε συνέχεια.

Σε μια άκρη ένας καστανάς ή μάλλον ένα ζευγάρι καστανάδων. Με τις φουφούδες τους, και με τσουβάλια γεμάτα. Απρίλη μήνα και μεσημεράκι με τρία - τέσσερα τσουβάλια από δίπλα; Αλλά εκείνο που μ' άρεσε περισσότερο σ' αυτούς ήταν το ντεκόρ: Κλαδιά καστανιάς με κάστανα πάνω τους. Εκπληκτικά όμορφο. Εκεί στην πλατεία κάνανε πιάτσα και τα αμαξάκια για μια βόλτα στα στενά της πόλης.

Βέβαια, όπως έλεγα και στην αρχή, η Ρώμη δεν τελειώνει εύκολα. Έτσι, έπεται συνέχεια.