Υγειονομική περίθαλψη από κοντά

Όλοι έχουμε συνείδηση της ανυπαρξίας ασφαλιστικής περίθαλψης στην Ελλάδα. Το αστείο είναι πως πρόβλημα έχουν τόσο όσοι είναι ασφαλισμένοι και πληρώνουν εισφορές κάθε μήνα όσο και όσοι είναι ανασφάλιστοι. Και γι' αυτούς τους τελευταίους γίνονται διάφορες κινήσεις για να καλυφθούν οι ανάγκες τους. Είτε με ειδικά ιατρεία, είτε με συγκέντρωση φαρμάκων, είτε με τις «παστίλιες για τον πόνο των άλλων» που κυκλοφόρησαν πρόσφατα. Και δεν υπάρχει αντίρρηση πως υπάρχει μεγάλο πρόβλημα μ' αυτούς τους ανθρώπους που είναι ανασφάλιστοι συνήθως γιατί έχουν μείνει άνεργοι. Κι έτσι, δεν έχουν και λεφτά να καλύψουν τις ανάγκες τους για την υγεία τους. Αλλά οι ασφαλισμένοι; Το πρόβλημα έχει χτυπήσει και τη δική τους πόρτα εδώ κι ένα χρόνο.

Παρισινοί Σταθμοί Τρένου

Το Παρίσι όπως και το Λονδίνο έχει πολλούς «κεντρικούς» σιδηροδρομικούς σταθμούς (6! τον αριθμό). Σ' αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στη Γερμανία που σε κάθε πόλη ένας είναι ο σταθμός. Ακόμα και στο Βερολίνο που ήταν χωρισμένο στα δυο κι είχε ένα σταθμό σε κάθε κομμάτι, τώρα με την ενοποίηση φτιάχτηκε ένας κεντρικός κι οι άλλο έγιναν περιφερειακοί. Αντίστοιχα στο Αμβούργο και στο Μόναχο (για να μιλήσω για τις μεγάλες πόλεις). Εδώ η λογική είναι διαφορετική: ανάλογα την κατεύθυνση των τρένων είναι και ο σταθμός. Πώς είχαμε εμείς παλιά στην Αθήνα και τον Πειραιά σταθμό Πελοποννήσου και σταθμό Λαρίσης; Κάτι τέτοιο. Έτσι κι αλλιώς έχουμε αντιγράψει πολλά στα τρένα από τους Γάλλους. Όπως ο σταθμός Πελοποννήσου π.χ. που είναι ένα κόσμημα. Κοσμήματα είναι και οι παρισινοί σταθμοί που επισκέφτηκα. Ειδικά αυτός της Λυών (ο Γκαρ ντε Λυών - Gare de Lyon). Που όταν τον είδα έπαθα και δεν κατάλαβα γιατί δεν αναφέρεται στα αξιοθέατα της πόλης τόσο για το εξωτερικό όσο και για το εσωτερικό του.

Γερμανικό Μάρκο

Εμείς τις δραχμές μπορεί να τις καταργήσαμε τελείως, αλλά σε κάποια μέρη τις γράφουν ακόμα στις αποδείξεις.

Χρόνια πολλά. Και του χρόνου οι γιορτές. Έλεγα πως σήμερα δεν θα ανέβαζα τίποτα αλλά μια είδηση της Μπιλντ που διάβασα είπα πως θέλει αναφορά και σχολιασμό. Έντεκα χρόνια μετά την καθιέρωση του Ευρώ υπάρχουν 13 δισεκατομμύρια παλιά γερμανικά μάρκα που δεν έχουν ανταλλαχτεί με ευρώ! Η Γερμανία είναι από τις χώρες που δεν έχουν καθιερώσει καταληκτική ημερομηνία για την ανταλλαγή. Έτσι πολλοί κάτοικοι έχουν κρατήσει τα μάρκα τους. Σε διάφορες εποχές γίνονται προσπάθειες για να τα ξοδέψουν, συστηματικές ή όχι, αλλά μάλλον οι Γερμανοί είναι επιφυλακτικοί. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, τα περισσότερα είναι κέρματα, πράγμα που δημιουργεί απορίες στο ποιος είναι ο λόγος που οδηγεί στη μη ανταλλαγή. Μάλλον είναι κάπου καταχωνιασμένα και ξεχασμένα.

Πλατεία Ομονοίας του Παρισιού

Η πλατεία Ομονοίας ή αλλιώς Πλας ντε λα Κονκόρντ (Place de la Concorde) είναι η μεγαλύτερη πλατεία του Παρισιού, ακριβώς δίπλα στα Ηλύσια Πεδία (Champs-Élysées κι από δω αρχίζει η περίφημη ομώνυμη λεωφόρος που τόσες φορές την πέρασα κι άλλες τόσες την ανέφερα). Στη μέση υψώνεται ένας αυθεντικός οβελίσκος (φερμένος βέβαια από την Αίγυπτο).

Ελληνικά σήριαλ

Είδατε καινούρια ελληνικά σήριαλ στην τηλεόραση φέτος; Εγώ όχι. Καινούριες παραγωγές; Ούτε.  Τι έχει η τηλεόραση τον φετινό χειμώνα; Τούρκικα σήριαλ (όχι πως έχω κάτι ιδιαίτερο μαζί τους, όσο μ' ενθουσίαζαν παλιότερα τα βραζιλιάνικα, ή τα αμερικάνικα ή τα όποια ήταν μόδα την κάθε εποχή), λίγες επαναλήψεις και πολλές εκπομπές «στρογγυλής τραπέζης». Με τον όρο αυτό εννοώ κάποια άτομα που κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και συζητάνε. Είτε το θέμα της συζήτησης είναι οι τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις (με οικοδεσπότη τον Πρετεντέρη, τον Τσίμα κλπ ή οι πρωινές ενημερωτικές) είτε η σάτιρά τους (ράδιο Αρβύλα, Λάκης) είτε κουτσομπολίστικο (Όλα, Μαζί ή τα μεσημεριανά) είτε λόγου και όχι μόνο (στα Άκρα) και τελειωμό δεν έχει. Ένας ή περισσότεροι παρουσιαστές, κάποιοι καλεσμένοι, ίσως και λίγο κοινό (αν και δεν είναι και πολύ ευπρόσδεκτο) και βγήκε η εκπομπή. Καλύφτηκε ο τηλεοπτικός χρόνος. Και στις τρύπες επαναλήψεις, κάποιες για πολλοστή φορά. Πάλι καλά που παίζονται και κάποιες ταινίες πέρα δώθε και αλλάζει λίγο το τοπίο.

Παναγία των Παρισίων και πέριξ

Έναν ναό παρουσίασα στην προηγούμενη ανάρτηση και με έναν άλλο συνεχίζω σήμερα. Σειρά έχει ένας διάσημος ναός, η Παναγία των Παρισίων στα καθ' ημάς είναι η Νοτρ Νταμ των Γάλλων (Notre-Dame de Paris). Βασικά, Νοτρ Νταμ πάει να πει η Κυρά μας κι μ' αυτό το όνομα είναι γνωστές οι εκκλησίες της Παναγίας στα Γαλλικά. Γι' αυτό και η διευκρίνηση. Νοτρ Νταμ ντε Παρί. Η εκκλησία είναι χτισμένη σ' ένα νησάκι του Σηκουάνα το Ιλ ντε λα Σιτέ (το νησί της πόλης, Île de la Cité). Βασικά, δεν είναι ένα αλλά δυο νησάκια, το μεγαλύτερο είναι που μας ενδιαφέρει μιας και εκτός απ' την Παναγία των Παρισίων έχει κι άλλα ενδιαφέροντα, αλλά θα τα δούμε αυτά αργότερα.

Επικοινωνία

Για άλλη μια φορά θα καταφύγω στο λεξικό της κοινής νεοελληνικής γλώσσας για τη λέξη «επικοινωνία». Έχει διάφορες σημασίες, τρεις τον αριθμό απ' τις οποίες οι δυο τελευταίες διπλές. Όλες έχουν την έννοια πως η διαδικασία είναι αμφίδρομη. Αντίστοιχα και στο λεξικό του Μπαμπινιώτη. Κανένα δεν έχει προλάβει να καταγράψει την καινούρια σημασία της λέξης. Αντί να λέγεται και να γράφεται «διαφήμιση» χρησιμοποιείται η λέξη επικοινωνία. Κι αντί να διαφημίζεται ένα προϊόν, επικοινωνείται! (κι ορθογράφος μου το κοκκινίζει αφού δεν αναγνωρίζει μέση φωνή στο ρήμα). Ίσως γιατί η διαφήμιση είναι παρεξηγημένη και θεωρείται ύποπτη, ίσως γιατί οι διαφημίσεις μπαίνουν στα μέσα μαζικής επικοινωνίας (εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση αλλά και ίντερνετ). Κι αντί να αναγράφεται ο χορηγός για τη διαφήμιση, γράφεται (και λέγεται) χορηγός επικοινωνίας. Το χειρότερο δε όλων είναι που σε ράφι σουπερμάρκετ υπήρχε πινακίδα που έγραφε κάτι για τις «τιμές που επκοινωνούνται». Δεν αναγράφονται, δεν ανακοινώνονται, επικοινωνούνται! Έλεος.

Αθήνα 2012

Τι μούρθε να ασχοληθώ με την Αθήνα; Και σε ποιον να την παρουσιάσω αφού την ξέρουμε όλοι. Κι όμως. Αρκετές φορές έχω περπατήσει κι έχω δει κι έχω θαυμάσει αυτό που υπάρχει. Και δεν είναι λίγο παρά τα όσα έχουν καταστραφεί αν και, σε σύγκριση με αυτά των άλλων πόλεων που είδα δεν είναι τόσο θαυμαστά. Δηλαδή τα νεοκλασικά κτίρια που έχουν επιζήσει είναι εντυπωσιακά μεν αλλά δεν έχουν αυτό το βάρος και το μπιχλιμπιδωτό που συνηθίζεται στας Ευρώπας. Χώρια ότι χάνονται και πνίγονται ανάμεσα στους όγκους τσιμέντου που έχουν πέσει δίπλα του. Πολλές φορές τον τελευταίο καιρό κάνοντας βόλτα στο κέντρο το διαπίστωσα αυτό, αλλά κάθε φορά δεν είχα τη μηχανή μαζί μου. Αλλά το προπερασμένο Σάββατο που την είχα, τράβηξα μερικές κι είπα να τις μοιραστώ μαζί σας. Ο Χριστουγεννιάτικος στολισμός ήταν ακόμα σε εξέλιξη. Μικρή διακοπή λοιπόν απ' τη Γαλλία για να δούμε το σπίτι μας. Τώρα θα πει κανείς ποια Γαλλία αφού τελευταία μια μέρα έχει ανάρτηση για Γαλλία και μια για την επικαιρότητα. Σωστό κι αυτό, αλλά οι κύριες αναρτήσεις είναι αυτές από τη Γαλλία και οι άλλες είναι εμβόλιμες. Πάμε λοιπόν στην Αθήνα. Για ξεκίνημα το Δημαρχείο. Το παλιό δηλαδή γιατί τώρα έχει απλωθεί σε πολλά κτίρια.

Κυριακάτικα ψώνια

Τελευταία μπήκε πάλι το θέμα της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές. Μάλιστα, αυτές τις μέρες γίνεται και ηλεκτρονική διαβούλευση του θέματος. Οι Κυριακάτικες εφημερίδες είχαν αναφορά στο θέμα, υπερθεματίζοντας πως έτσι θα έρθει η ανάπτυξη, όταν οι καταναλωτές θα μπορούν να ψωνίζουν όλες τις μέρες της εβδομάδας (το επόμενο θα είναι να είναι ανοιχτά και όλες τις ώρες). Εκείνο δε που προβάλλεται είναι πως στις υπόλοιπες χώρες αυτό είναι ο κανόνας κι όπου εφαρμόστηκε, ήρθε αμέσως η ανάπτυξη. Σάματις, αρκεί να είναι ανοιχτά τα μαγαζιά για να κυκλοφορεί το χρήμα, το αν υπάρχει ή όχι δεν έχει σημασία! Μιας και έχω κυκλοφορήσει σε άλλες χώρες (και μείνει σε μια άλλη για κάμποσο καιρό) να επαναλάβω το τι ισχύει στην πραγματικότητα (κι όχι στο μυαλό των δημοσιογράφων που «παρουσιάζουν» την είδηση).

Μαρέ

Μετά το Καρτιέ Λατέν είπαμε να κλείσουμε τη μέρα μας στο Μαρέ. Το Μαρέ (Marais) είναι η περιοχή του Παρισιού όπου ήταν χτισμένη η Βαστίλη η κατάληψη της οποίας σηματοδοτεί τη Γαλλική επανάσταση (14/7/1789) και από την οποία Βαστίλη σήμερα δεν υπάρχει δείγμα παρά μόνο το όνομα της πλατείας και ενός δρόμου που ξεκινάει από κει που ήταν χτισμένη η φοβερή φυλακή. Έτσι πήγαμε κι εμείς μέχρι την πλατεία Βαστίλης (το όνομα έμεινε) που είναι στα όρια της συνοικίας. Στο κέντρο της πλατεία βρίσκεται η στήλη της Ιουλίου (του 1830), ένα μνημείο για μια ακόμα επανάσταση στη Γαλλία.