Παρισινοί Σταθμοί Τρένου

Το Παρίσι όπως και το Λονδίνο έχει πολλούς «κεντρικούς» σιδηροδρομικούς σταθμούς (6! τον αριθμό). Σ' αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στη Γερμανία που σε κάθε πόλη ένας είναι ο σταθμός. Ακόμα και στο Βερολίνο που ήταν χωρισμένο στα δυο κι είχε ένα σταθμό σε κάθε κομμάτι, τώρα με την ενοποίηση φτιάχτηκε ένας κεντρικός κι οι άλλο έγιναν περιφερειακοί. Αντίστοιχα στο Αμβούργο και στο Μόναχο (για να μιλήσω για τις μεγάλες πόλεις). Εδώ η λογική είναι διαφορετική: ανάλογα την κατεύθυνση των τρένων είναι και ο σταθμός. Πώς είχαμε εμείς παλιά στην Αθήνα και τον Πειραιά σταθμό Πελοποννήσου και σταθμό Λαρίσης; Κάτι τέτοιο. Έτσι κι αλλιώς έχουμε αντιγράψει πολλά στα τρένα από τους Γάλλους. Όπως ο σταθμός Πελοποννήσου π.χ. που είναι ένα κόσμημα. Κοσμήματα είναι και οι παρισινοί σταθμοί που επισκέφτηκα. Ειδικά αυτός της Λυών (ο Γκαρ ντε Λυών - Gare de Lyon). Που όταν τον είδα έπαθα και δεν κατάλαβα γιατί δεν αναφέρεται στα αξιοθέατα της πόλης τόσο για το εξωτερικό όσο και για το εσωτερικό του.

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά που τους επισκέφτηκα. Πρώτη στάση - προσκύνημα στον Ανατολικό σταθμό (Γκαρ ντε λ' Eστ - Gare de l'Est). Γιατί προσκύνημα; Γιατί εδώ, στις 12:35 τερματίζει το τρένο που φεύγει από το Μόναχο στις 6:20 το πρωί. Είναι αυτό που έπαιρνα τις καθημερινές επί ένα χρόνο. Να μην δω πού τερμάτιζε; Αν και η ώρα ήταν 12, βαρέθηκα να περιμένω ένα μισάωρο να του κάνω μια υποδοχή. Όπως φαίνεται και στην πράσινη από τις πινακίδες ανακοινώσεων (που μοιάζουν μ' αυτές των αεροδρομίων) εδώ φτάνουν και τα τρένα από Φραγκφούρτη. Το γρανιτένιο εξωτερικό δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο;

Προχωράμε στο εσωτερικό. Εδώ δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Είναι σταθμός καταληκτικός. Για τη διευκόλυνση των ατόμων με προβλήματα όρασης υπάρχει ξεκάθαρη διαγράμμιση που ιδιαίτερα με το μαύρο μάρμαρο κάνει τέλεια αντίθεση. Στις στοές του σταθμού, όπως συνηθίζεται στο εξωτερικό (αλλά και στη Θεσσαλονίκη) υπάρχουν αρκετά μαγαζιά, κάθε είδους, παράλληλα με τις υπηρεσίες των τρένων. Κυρίαρχα βέβαια, αυτά που πουλάνε φαγητό.

Το σύστημα εισόδου εδώ είναι κλειστό για τα τοπικά τρένα (π.χ. προαστιακός) και ανοιχτού για τα υπόλοιπα (ενώ στο Λονδίνο όλα κλειστά). Δηλ. πρέπει να βάλεις το εισιτήριο σε μηχάνημα για να περάσεις στο τρένο.

Τα τρένα είναι διαφόρων ειδών και διαφόρων εταιριών, ενώ εισιτήρια μπορεί κανείς να πάρει και από τα ειδικά μηχανήματα. Εδώ και η ειδική αίθουσα για εξυπηρέτηση ατόμων με κάθε είδους ιδιαίτερη ανάγκη.

Εντάξει, τον είδαμε αυτό, πάμε να πάρουμε το μετρό (προφανώς μέσα από το σταθμό) για να πάμε στον επόμενο. Και με το που βγαίνουμε εκεί, επ! Τι είν' αυτό; Τεράστιες ουρές που περίμεναν να αγοράσουν εισιτήριο. Για πού; Δεν ρωτήσαμε, δεν μάθαμε.

Και η εξωτερική άποψη του Βόρειου σταθμού (Γκαρ ντου Νορ(ντ) - Gare du Nord). Κι εδώ συναντάμε ένα κτίριο με εντυπωσιακό εξωτερικό, στη στέγη του οποίου υπάρχουν γυναικείες μορφές που αντιπροσωπεύουν τις πόλεις του εξωτερικού απ' τις οποίες έρχονται τα τρένα. Έτσι, βλέπουμε τις Βρυξέλλες και τη Βαρσοβία (πάνω) αλλά και το Βερολίνο ή την Κολονία ενώ στο κέντρο (στη σημαία) βρίσκεται το Παρίσι. Αλλά και χαμηλότερα, άλλες γυναικείες μορφές αντιπροσωπεύουν πόλεις του εσωτερικού.

Ο σταθμός εξυπηρετεί εκτός από τα γαλλικά και τρένα άλλων χωρών (ή εταιριών),

όπως για παράδειγμα τα κόκκινα τρένα Θαλής (; Thalys) που τα άκουγα στη Γερμανία και δεν τα ήξερα. Αυτά ήταν τα μόνα που δεν δικαιούμουνα να χρησιμοποιήσω με την κάρτα Bahncard 100 που είχα και μου επέτρεπε να κάνω όσα και όποια ταξίδια θέλω με τρένο μέσα στη Γερμανία (καθώς και αστική συγκοινωνία σε πάνω από 100 περιοχές), καθώς και να μετακινηθώ με έκπτωση εκτός (αν και δεν συνέφερε πάντα αυτό μιας και η έκπτωση γινόταν στο ακέραιο εισιτήριο κι όχι στις τυχόν προσφορές, μιας και οι τιμές των σιδηροδρομικών εισιτηρίων μεγάλων αποστάσεων ήταν κυμαινόμενες όπως των αεροπορικών: όποιος πρόλαβε, τον Κύριο είδε.). Η τιμή της συγκεκριμένης κάρτας; στα 4.000€ περίπου.

Εδώ είναι και ο ένας απ' τους τρεις σταθμούς των περίφημων Γιούροσταρ (Eurostar) των τρένων που ενώνουν απευθείας το Λονδίνο με το Παρίσι και τις Βρυξέλλες, περνώντας κάτω από τη Μάγχη. Αφενός με το γεγονός ότι η Αγγλία (δηλ. το Ηνωμένο Βασίλειο, όσο ακόμα είναι ενωμένο) δεν έχει υπογράψει τη συνθήκη Σέγκεν αφετέρου το ότι περνάει για 50 χλμ μέσα στο τούνελ, η επιβίβαση είναι αυστηρά ελεγχόμενη: περνάς από έλεγχο χειραποσκευών και ατομικό έλεγχο ακριβώς με την ίδια διαδικασία που ακολουθείται όταν μπαίνεις σε αεροπλάνο. Ουρά για την είσοδο, ουρά για την έξοδο κλπ.

Κι απ' το βορά στο Νότο, στο σταθμό της Λυών που έλεγα και στην αρχή. Ο πύργος του ρολογιού του και λεπτομέρεια ανάγλυφων της πρόσοψης.

Αλλά και το εσωτερικό δεν πάει πίσω. Τοιχογραφίες σε έναν διάδρομο που παρουσιάζουν πόλεις στις οποίες πηγαίνουν (ή απ' τις οποίες έρχονται) τα τρένα αυτού του σταθμού. Κάτι από την αίγλη και την λάμψη παλιών εποχών αναδύεται απ' το παλιό κομμάτι του σταθμού.

Γιατί το κλασσικό εξωτερικό συνδυάζεται με μερικά πολύ μοντέρνα κομμάτια στο εσωτερικό. Είτε αυτό είναι οι σκάλες για την πρόσβαση απ' το μετρό,

είτε οι οροφές που σκεπάζουν τις αποβάθρες.