Παναγία των Παρισίων και πέριξ

Έναν ναό παρουσίασα στην προηγούμενη ανάρτηση και με έναν άλλο συνεχίζω σήμερα. Σειρά έχει ένας διάσημος ναός, η Παναγία των Παρισίων στα καθ' ημάς είναι η Νοτρ Νταμ των Γάλλων (Notre-Dame de Paris). Βασικά, Νοτρ Νταμ πάει να πει η Κυρά μας κι μ' αυτό το όνομα είναι γνωστές οι εκκλησίες της Παναγίας στα Γαλλικά. Γι' αυτό και η διευκρίνηση. Νοτρ Νταμ ντε Παρί. Η εκκλησία είναι χτισμένη σ' ένα νησάκι του Σηκουάνα το Ιλ ντε λα Σιτέ (το νησί της πόλης, Île de la Cité). Βασικά, δεν είναι ένα αλλά δυο νησάκια, το μεγαλύτερο είναι που μας ενδιαφέρει μιας και εκτός απ' την Παναγία των Παρισίων έχει κι άλλα ενδιαφέροντα, αλλά θα τα δούμε αυτά αργότερα.

Λίγο πιο πέρα απ' την εκκλησία είναι το δημαρχείο της πόλης (Οτελ ντε Βιλ - Hôtel de Ville - λέγεται το δημαρχείο στα γαλλικά και πολύ το μπερδεύουν και νομίζουν πως είναι ξενοδοχείο!) με ένα κτίριο ανάλογο της φήμης της.

Στην πλατεία μπροστά από το δημαρχείο υπάρχουν συντριβάνια (μοντέρνα εδώ) αλλά και η βρυσούλα για τους διψασμένους.

Λεπτομέρειες από τα γλυπτά στο δημαρχείο του Παρισιού. Κάτω απ' το ρολόι υπάρχει το σύνθημα της γαλλικής επανάστασης (που είναι και το μοτό της σημερινής Γαλλίας κι υπάρχει σε όλα τα δημόσια κτίρια): Liberté, égalité, fraternité (Λιμπερτέ = ελευθερία, εγαλιτέ = ισότητα, φρατερνιτέ = αδελφοσύνη).

Συνολική εικόνα του δημαρχείου με το σιντριβάνι μπροστά του. Στην άλλη φωτογραφία γέφυρες που ενώνουν τη δεξιά όχθη του Σηκουάνα με το Ιλ ντε λα Σιτέ.

Πάμε προς τη Νοτρ Νταμ και δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό ενός γλυκού, κάτι σαν κριτσανιστό λουκουμά ή ένα τεράστιο σαβαγιάρ με μπόλικη ζάχαρη από πάνω. Μπροστά από την εκκλησία κόσμος μαζεμένος (ως συνήθως). Ανάμεσά τους μια ομάδα παιδιών ηλικίας δημοτικού που ζωγραφίζουν την εκκλησία(!) καθισμένα κάτω (κάτι που είναι συνηθισμένο και στη Γερμανία και στην Ιταλία και εδώ και δεν φαίνεται να ενοχλεί καθόλου).

Γυρίζουμε προς  τη Νοτρ Νταμ. Η πρόσοψή της έχει το κοινό χαρακτηριστικών των γοτθικών ναών: Εντυπωσιακή πύλη, με πολλές μορφές αγίων κλπ σκηνές απ' τη θρησκευτική ιστορία. Από πάνω ένα στρογγυλό παράθυρο.

Κι άλλη λεπτομέρεια από την πόρτα και οπτικές πληροφορίες τι επιτρέπεται και τι όχι στην τουριστική πλευρά του ναού. Η ουρά για την είσοδο μεγάλη, αλλά, μιας και δεν υπάρχει εισιτήριο ή ηλεκτρονικός έλεγχος, προχωράει πολύ γρήγορα και χάνεται στο εσωτερικό.

Και μπαίνοντας μέσα βλέπουμε πως είναι ώρα λειτουργίας. Συνήθως, σε όσες εκκλησίες έχουμε επισκεφτεί (αλλά και στο μπλε τζαμί στην Κωνσταντινούπολη) την ώρα της προσευχής δεν επιτρέπεται η είσοδος σε τουρίστες. Εδώ, τέτοιο θέμα δε υπήρχε. Έτσι παρακολουθήσαμε ένα μέρος από καθολική λειτουργία (δεν μας έτυχε πολλές φορές).

Κι ενώ στη μέση γινόταν η λειτουργία οι τουρίστες έκοβαν ανενόχλητοι τις βόλτες τους γύρω γύρω. Λίγο πριν την έξοδο το κατάστημα πώλησης αναμνηστικών (μεταξύ των οποίων και εικόνες βυζαντινού στιλ) είναι σε πλήρη δράση. Αφού περνάνε πελάτες, θα σταματήσουμε γιατί στη μέση γίνεται λειτουργία; Ποτέ. Ο πελάτης χρειάζεται να εξυπηρετείται συνεχώς.

Τουρίστες βολτάρουν μέσα και τουρίστες περιμένουν για ν' ανέβουν στο καμπαναριό. Δεν θα περιμένουν και πολύ, σχετικά μικρή τη βρίσκω την ουρά.