Σάλτσμπουργκ

Το Σάλτσμπουργκ (Salzburg) λοιπόν. Που βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το Μόναχο και μπορείς να το επισκεφτείς και με Μπάγιερν τίκετ, με το τοπικό τρένο, σε δυο ώρες περίπου. Και που το έχω επισκεφτεί τρεις - τέσσερις φορές και προγραμματίζω να το επισκεφτώ και πάλι. Που είναι πανέμορφο όλες τις εποχές (έχω πάει φθινόπωρο, Χριστούγεννα και άνοιξη). Που δεν σκέφτηκα να γράψω γι' αυτό, τόσο οικείο μου φαίνεται, αλλά και που όταν το αποφάσισα δεν πρόλαβα πριν τις διακοπές. Ελπίζω να το καταφέρω, βρήκα πατέντα... Το Σάλτσμπουργκ λοιπόν, που σημαίνει το κάστρο του αλατιού. Και το κάστρο αυτό που δεσπόζει πάνω από την πόλη επιβλητικότατο θα εμφανίζεται σε όλα τα σημειώματα. Το Σάλτσμπουργκ είναι χτισμένο στις όχθες του Ζάλτσαχ, παραπόταμου του Δούναβη, που σε μεγάλο μέρος του αποτελεί το σύνορο μεταξύ Αυστρίας και Γερμανίας.

Ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός του Σάλτσμπουργκ. Γίνονταν έργα ανακαίνισης όλες τις φορές και δεν έχω καταφέρει να τον δω ολόκληρο. Δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο θα έλεγα, παρά τα έντονα χρώματα. Και μια κεντρική στάση του τραμ. Αναφέρει το ποιες γραμμές περνάνε και σε κάθε γραμμή δίπλα σε πόση ώρα θα περάσει, ενώ συνήθως στον πίνακα βλέπουμε τι έρχεται σε λίγο, με τη σειρά που θα έρθουν. Ποιο είναι πιο βολικό; Δεν είμαι σίγουρος.

Φανάρια έχω δει διάφορα. Αυτά ήταν απ' τα πιο πρωτότυπα. Ο ποδηλάτης με κάτω το πόδι περιμένει ή είναι ανεβασμένος και προχωράει, δίπλα στον αντίστοιχο πεζό. Στην άλλη φωτογραφία είναι το Μύνχνερ Κιντλ, το παιδάκι μασκότ του Μονάχου. Το βλέπω και παραξενεύομαι, αλλά μετά διαπίστωσα πως βρισκόμουνα στη Μοναχέσικη γωνιά. Οι σχέσεις Μονάχου - Σάλτσμπουργκ στενές αλλά και ολίγον ανταγωνιστικές από πάντα.

Το Σάλτσμπουργκ είναι η γενέτειρα πόλη του Μότσαρτ. Έτσι, υπάρχει η αντίστοιχη εμπορική εκμετάλλευση. Το σπίτι που γεννήθηκε ο Μότσαρτ είναι σήμερα μουσείο, επισκέψιμο έναντι εισιτηρίου (δεν μπορώ να πληροφορήσω πόσα, δεν με συγκίνησε να μπω μέσα). Αλλά και το σπίτι που έζησε ο ίδιος ή ο πατέρας του ή που με κάποιον τρόπο σχετίζεται με το Μότσαρτ κι αυτό έχει τη δική του προβολή.

Και αν κάτι δεν σχετίζεται άμεσα με τον Μότσαρτ το συσχετίζουμε εμείς: σοκολατάκια Μότσαρτ, κούπες κλπ αναμνηστικά Μότσαρτ, ψωμί Μότσαρτ και πάει λέγοντας. Όταν είχα επισκεφτεί τη Βιέννη το 2008 είχα δει αυτή την πλημμύρα από δημιουργίες που είχαν τη φωτογραφία του. Φέτος που είχα πάει η κατάσταση είχε ισορροπήσει μεταξύ Μότσαρτ, πριγκίπισσας Σίσσης αλλά και Στράους!

Πάντως, εκτός από τον Μότσαρτ, υπάρχει γενικότερη μουσική παιδεία. Πολλές παρτιτούρες που πουλιούνται χύμα. Σε μεγάλη εκτίμηση ο δικός μας Θεοδωράκης, βεβαίως. Στην άλλη φωτογραφία ένα ξενοδοχείο με τη σημαία που χρησιμοποιεί η ελληνορθόδοξη εκκλησία. Δεν γνωρίζω τη σχέση, πάντως ο δικέφαλος αετός είναι σήμα για σε πολλές και διάφορες περιοχές και χώρες.

Το κάστρο δεν στέκει μόνο του. Έχει διάφορα συνοδευτικά κτίρια να το προφυλάσσουν στο δρόμο προς αυτό. Μέχρι να φτάσει ο εχτρός να τον κόψουν οι εμπροσθοφυλακές. Στην άλλη η επιβλητική μητρόπολη (Ντομ). Θα την ξαναβρούμε μπροστά μας...

Και ο Παράκελσος έζησε εδώ τον τελευταίο χρόνο της ζωής του (εδώ σκοτώθηκε). Υπάρχει και η σχετική αναμνηστική πλάκα με ένα πορτρέτο του.

Όψεις του Ζάλτσλαχ.

Χτισμένο το 1379 και ανακαινισμένο το 1998. Πάνω από 500 χρόνια στέκει εκεί. Κι αυτό δεν είναι η εξαίρεση. Επίσης, σε πολλά μέρη της περιοχής (και στο Μόναχο ακόμα) οι πινακίδες των καταστημάτων δεν είναι κολλημένες στην πρόσοψη αλλά κρέμονται κάθετα. Και δεν λένε τόσο το τι μαγαζί είναι, αλλά το περιγράφουν με μια σχετική παράσταση. Κι είναι εντυπωσιακές και πάμπολλες, τόσες που πολλές φορές σκέφτομαι πόσα βιβλία θα μπορούσαν να φτιαχτούν για να τις συμπεριλάβουν όλες. Αλλά μάλλον είναι αδύνατον κάτι τέτοιο. Ακόμα και μόνο στο Σάλτσμπουργκ οι πινακίδες αυτού του είδους είναι τόσες πολλές και εντυπωσιακές.

Συνεχίζεται...