Μαύρα Δάση

Μαύρα Δάση σύμφωνα με την απόδοση του ποιήματος του Μπέρτολντ Μπρεχτ ή Μέλανας Δρυμός όπως είναι πιο γνωστό ή Σβάρτσβαλντ (Schwarzwald) επί το γερμανικότερο αλλά και Μπλακ Φόρεστ (Black Forest) επί το αγγλικότερο. Αν και, απ' ότι βλέπω, Μαύρο Δάσος υπάρχει και στην Ελλάδα στο Καϊμακτσαλάν, εδώ θα μιλήσω γι' αυτό της Γερμανίας.
Η περιοχή βρίσκεται νότια και δυτικά στο κρατίδιο της Βάδης - Βυρτεμβέργης, προς τα σύνορα με την Γαλλία και την Ελβετία. Είναι προστατευόμενος δρυμός, όπου όμως υπάρχουν αρκετές πόλεις στα όριά του (με μεγαλύτερη το Φράιμπουργκ) και κάποια χωριά μέσα στο δάσος. Εδώ έχουν τις πηγές τους δυο απ' τα μεγαλύτερα ποτάμια της Ευρώπης: ο Δούναβης και ο Ρήνος και βέβαια και πολλά ρέματα και ποταμάκια κυλάνε στις ρεματιές ανάμεσα στο δάσος.

Καθώς κυλάνε τα νερά, κάπου βρίσκονται και σε πιο απότομο έδαφος και κυλάνε με κάποια ταχύτητα και θόρυβο. Αυτό στα γερμανικά θεωρείται καταρράκτης! Και στην περιοχή του Μαύρου Δάσους δίνονται πολλές τέτοιες ευκαιρίες. Κοντά στο Τρίμπεργκ (Triberg), ένα χωριό χωμένο κάπου μέσα στο δάσος, διαφημίζονται οι "ψηλότεροι καταρράκτες της Γερμανίας". Το ψηλότεροι δεν έχει να κάνει με κάποιο σημείο απ' όπου πέφτουν τα νερά, όπως έχουμε συνηθίσει να εννοούμε εμείς τους καταρράκτες. Αλλά τη συνολική υψομετρική διαφορά, από κει που το νερό αρχίζει να κατεβαίνει απότομα, μέχρι το σημείο που η ροή εξομαλύνεται και πάλι.

Μιας και έλεγε λοιπόν για τους "ψηλότερους καταρράκτες" και μιας και συζητώντας με συναδέλφους  μου τους είχαν αναφέρει στα αξιοθέατα της περιοχής  είπαμε να μπούμε να τους δούμε. Σταματώντας βλέπουμε πως έχει τρεις εισόδους. Από πάνω, απ' τη μέση και από το κάτω μέρος. Βλέποντας την κατηφόρα, και ξέροντας τις δυνάμεις μας, γύρισα πίσω, πήρα το αυτοκίνητο και μπήκα απ' τη μέση. Πλήρωσα το εισιτήριο (όχι που θα ήταν τσάμπα. Εδώ είναι Γερμανία, δεν είναι Έδεσσα π.χ), έκανα μια μικρή βόλτα, θαύμασα τους καταρράκτες (δηλ. με τα δικά μου δεδομένα, καταρράκτες δεν είδα) άφησα τη Μαρία με την υπόλοιπη παρέα (η εκδρομή αυτή ήταν με κόσμο, δεν ήμασταν, όπως συνήθως, μόνο οι δυο μας) γύρισα πίσω, πήρα το αυτοκίνητο και τους περίμενα στο κάτω μέρος.

Έγραψα παραπάνω πως εγώ, καταρράκτες, δεν είδα. Νερό που να κυλάει στις πέτρες με θόρυβο και ορμή, ναι. Καταρράκτη (έτσι που τον έχω στο νου μου), όχι. Δεν ξέρω τι καταλαβαίνει ο καθένας όταν ακούει τη λέξη καταρράκτης. Οι φωτογραφίες νομίζω μιλάνε από μόνες τους. Και προς άρση παρεξηγήσεων, έχω βάλει τις πιο εντυπωσιακές πτώσεις, όχι αυτές που είναι τις σειράς.

Το δάσος δεν είναι συνεχόμενο. Ενδιάμεσα έχει και ξέφωτα, και μέρη με άνοιγμα. Εκεί που είναι τα δέντρα όμως, είναι πολύ πυκνά. Γι' αυτό και ο χαρακτηρισμός "μαύρο" στο δάσος. Όταν είσαι μέσα στα δέντρα είναι σκοτεινά, έχει μια μαυρίλα, αφού το φως του ήλιου δύσκολα φτάνει μέχρι το έδαφος. Εντυπωσιακό: σ' ένα πλάτωμα είχε και κουτί με σακούλες για το μάζεμα των παραπροϊόντων της παρουσίας των σκύλων!

Κάποια στιγμή όπως οδηγούσαμε μέσα στα βουνά μιας έπιασε και μια βροχή, όπως αυτές που πιάνουν στα βουνά, που ήταν όλη δικιά μας. Όταν ηρέμησε κάπως, το Μαύρος δάσος είχε γίνει λευκό αφού τυλίχτηκε στην ομίχλη.