Μόναχο - Ελλάδα μέσω Ιταλίας

Άποψη της Ανκόνας από το λιμάνι. Ήδη έχουν αρχίσει να σχηματίζονται οι ουρές για το πλοίο της Μινόαν που ήταν προγραμματισμένο για τις 16:30. Και δεν είναι καν μεσημέρι όπως φαίνεται κι από τις σκιές!

Τον περασμένο Σεπτέμβρη έγραφα για τη διαδρομή Ελλάδα - Γερμανία τόσο οδικά (κάτι που το είχα δοκιμάσει και προς τις δυο κατευθύνσεις, τόσο από Ελλάδα όσο και από Γερμανία) και μέσω Ιταλίας (από Ανκόνα) μόνο που αυτή την τελευταία την είχα κάνει μόνο από Ελλάδα. Δηλαδή για την ακρίβεια είχα κάνει το ταξίδι Ανκόνα - Πάτρα πριν αρκετά χρόνια αλλά αφενός ήταν Πάσχα κι έτσι ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα από το καλοκαίρι κι αφετέρου είχα ξεκινήσει από Νίκαια. Το Μόναχο - Ανκόνα - Πάτρα το έκανα φέτος το καλοκαίρι και λέω να γράψω για την εμπειρία αυτή.

Δυο ή μάλλον τρεις ουρές: για Ηγουμενίτσα, για Πάτρα και χωριστά τα τροχόσπιτα για κάμπινγκ στο καράβι.

Καταρχάς να σημειώσω πως έχουν αλλάξει λίγο τα πράγματα από πέρυσι που έγραφα για το αντίστοιχο ταξίδι προς Ιταλία. Οι ΑΝΕΚ και Σούπερ Φαστ συγχωνεύτηκαν κάποια στιγμή φέτος. Είχαμε βγάλει τα εισιτήρια από τον Φλεβάρη με σούπερ ντούπερ έκπτωση: 440€ πηγαινέλα από την Σούπερ Φαστ (μιλάμε για ταξίδι 30/7 Ιταλία - Ελλάδα, δηλ. στην πιο ψηλή περίοδο, με κρεβάτι σε 4κλινη καμπίνα και επιστροφή 10/9 -η εταιρία τη θεωρεί μεσαία- σε δίκλινη καμπίνα). Τότε υποτίθεται πως θα ταξιδεύαμε από Ανκόνα στις 13:30 με το πλοίο "Σούπερ Φαστ VΙ". Την ίδια εποχή τα εισιτήρια της ΑΝΕΚ (που έφευγε στις 16:00) κόστιζαν γύρω στα 600€ με την έκπτωση που έδινε τότε η εταιρία ενώ η Μινόαν (16:30) δεν έκανε έκπτωση και έβγαινε στο χιλιάρικο!!! Αν και προτιμούσαμε να φεύγαμε πιο αργά (έτσι σκεφτόμασταν) είπαμε να κάνουμε οικονομία. Τώρα με την συγχώνευση ο όμιλος ΑΝΕΚ - Σούπερ Φαστ έχει ένα πλοίο στις 13:30 κάθε μέρα και ένα στις 16:00 Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο (νομίζω). Και με τα νέα προγράμματα το Σαββάτο στις 13:30 έφευγε το "Ελένικ Σπίριτ" της ΑΝΕΚ!

Κορίτσια κι αγόρια του Ιταλικού λιμενικού ταξινομούν τα αυτοκίνητα κατά την είσοδό τους στο λιμάνι. Ενώ γενικά οι Ιταλοί δεν ξέρουν ξένες γλώσσες η μία μιλούσε Αγγλικά και ο άλλος Γερμανικά!

Η πραγματικότητα ήταν λίγο διαφορετική και σε άλλα σημεία. Κάμποσο καιρό πριν είχαμε συνειδητοποιήσει πως η ημερομηνία που επιλέξαμε ήταν λίγο στριμωγμένη εκ των πραγμάτων: Το Σαββατοκύριακο γέφυρα Ιουλίου - Αυγούστου, αμέσως μετά τη λήξη των μαθημάτων στη Βαυαρία αλλά και στη Βάδη (τέλειωναν Τετάρτη). Κόσμος και ντουνιάς θα μετακινιώτανε εκείνες τις μέρες από Γερμανία αλλά και Ιταλοί του Βορά που θα ταξίδευαν προς το Νότο. Αναμενόταν τρομερή κίνηση - και έτσι ήταν δηλαδή. Το αμέσως προηγούμενο Σάββατο, είχε κάνει το ίδιο ταξίδι η Ειρήνη που είχε κάνει μια εκδρομή με πρακτορείο στη Ριβιέρα και μας είχε πει τα μαντάτα. Κίνηση απερίγραπτη.

Ένα κρουαζιερόπλοιο περίμενε εκεί δίπλα. Εντυπωσιακού μεγέθους, όπως όλα τα σύγχρονα κρουαζιερόπλοια, με γήπεδο μπάσκετ στο πάνω κατάστρωμα.

Η Μαρία τέλειωνε από το σχολείο της το πρωί της Παρασκευής. Έτσι προγραμματίζαμε να φορτώσουμε μετά το αυτοκίνητο, να κοιμηθούμε μερικές ώρες και να ξεκινήσουμε μετά τα μεσάνυχτα. Τη βινιέτα της Αυστρίας (7,90€ η οποία ισχύει για 10 μέρες κι όχι για μια βδομάδα όπως έγραφα πέρυσι) όμως την έβγαλα να ισχύει από την Παρασκευή για σιγουριά. Και πράγματι μέχρι ένα σημείο το πρόγραμμα μας βγήκε. Φορτώσαμε, φάγαμε κι είπαμε να ξαπλώσουμε, αν και ήταν νωρίς. Κοιμηθήκαμε κάνα δίωρο κι αυτό μας έφαγε. Πού να ξανακοιμηθούμε αργότερα. Έτσι κατά τις 10 αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε. 22:14 έλεγε το ρολόι όταν έβαλα μπρος το αυτοκίνητο.

Στο χώρο αναμονής ευτυχώς υπήρχαν τουαλέτες και μια αίθουσα αναμονής. Δυστυχώς η αίθουσα αναμονής ήταν μόνο γι' αυτούς που έμπαιναν στο κρουαζιερόπλοιο. Εμείς αναμονή δίπλα ή μέσα στο αυτοκίνητο.

Βγαίνοντας από το Μόναχο παίρνουμε το δρόμο προς Αυστρία και η κυκλοφορία είναι πυκνότατη. Εντάξει, τρέχαμε αρκετά, σύμφωνα με τα όρια όταν υπήρχαν ή με όσο ήθελε ο καθένας εκεί που δεν υπήρχαν όρια, αλλά αυτό με την προσοχή τεταμένη στο έπακρο μιας και το ίδιο έκανε κι ο διπλανός κι ο μπροστινός κι ο πίσω κι όλοι οι υπόλοιποι. Πού πήγαιναν όλοι αυτοί; Από πού ξεκίνησαν; Δεν μπορώ να απαντήσω. Το γεγονός ήταν πως οι τρεις - τέσσερις λωρίδες ήταν γεμάτες μέχρι που φτάσαμε στο σημείο που ο δρόμος χωρίζει και το ένα τμήμα του πάει προς Σάλτσμπουργκ ενώ το άλλο προς Ίνσμπρουκ. Εκεί διαπιστώσαμε πως οι περισσότεροι έπαιρναν το πρώτο τμήμα. Εμείς το δεύτερο κι είμαστε ελάχιστοι, όπως περιμέναμε να είμαστε ανάλογα με την προχωρημένη ώρα.

Το "Ελένικ Σπίριτ" επιτέλους δένει στο λιμάνι. Παλιότερα που το είχαμε ξαναδεί λεγόταν "Ολύμπικ Σπίριτ" αλλά άλλαξε όνομα κάποια στιγμή (μάλλον έβαλε το χεράκι της η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή). Απ' τις 10:30 που είχε προγραμματισμένη άφιξη, έφτασε στις 12:30. 

Μπαίνοντας στην Αυστρία βάζουμε βενζίνα με 1,42€ στο γνωστό μας βενζινάδικο ένα χιλιόμετρο από τον αυτοκινητόδρομο ενώ πάνω σ' αυτόν είχε γύρω στα 1,55 - 1,58 όσο περίπου και στη Γερμανία. Κίνηση ελάχιστη, ανάλογα με την ώρα (εντάξει, κάπου πέσαμε και σε μποτιλιάρισμα λόγω ενός ατυχήματος που είχε συμβεί στο δρόμο, αλλά ήμασταν τυχεροί και το βρήκαμε στο τέλος του), λίγα τα χιλιόμετρα για να διασχίσουμε την Αυστρία (γύρω στα 100), πληρώσαμε και διόδια λίγο πριν την Ιταλία (8€ παρακαλώ!!! τα πληρώνεις παρά το γεγονός πως έχει πληρώσει βινιέτα), πήραμε την Οτοστράντα απ' το Μπρενέρο, και μέχρι τη Βερόνα οι ταχύτητες σχετικά χαμηλές (μέχρι 100 το όριο) χαμηλή και η κίνηση. Κάπου ενδιάμεσα σταματάμε σ' ένα πάρκινγκ και ρίχνουμε κάνα μισάωρο ύπνο.

Καραβάκια της αστυνομίας, των καραμπινιέρων και του ιταλικού ΣΔΟΕ δεμένα δίπλα δίπλα. Δεν ξέρω πώς βγάζουν άκρη οι Ιταλοί με την κατανομή αρμοδιοτήτων. Ελπίζω να είναι καλύτερα απ' ότι στην Ελλάδα.

Απ' την Βερόνα όμως και μετά τα πράγματα άλλαξαν αρκετά. Η κίνηση άρχισε να πυκνώνει για τα καλά κι απ' την ώρα που ενωθήκαμε με το δρόμο απ' το Μιλάνο οδηγούσαμε όπως τις Κυριακές το βράδυ στην Αθηνών - Λαμίας κατά την επιστροφή προς το κλεινόν άστυ. Πέντε λουρίδες γεμάτες, κι η ώρα ακόμα πριν τις πέντε το πρωί! Μέχρι την Μπολόνια ένας χαμός, που στην πράξη συνεχίζεται και μετά μιας και τα έργα διαπλάτυνσης στο κομμάτι μέχρι την Ανκόνα δεν έχουν τελειώσει, δυο λωρίδες είναι συνολικά αυτή τη στιγμή, πού να χωρέσουν τόσα αυτοκίνητα. Πάντως, λίγο πριν τις εφτάμισι φτάνουμε στο λιμάνι της Ανκόνα και παρκάρουμε μπροστά στο "Στατόρα Μαριτίμα", το κτίριο του σταθμού όπου έχουν γραφεία όλες οι ναυτιλιακές εταιρίες και όπου μια επίσκεψη επιβάλλεται πριν μπούμε στο χώρο του λιμανιού.

Ώρες αναμονής, αλλά η συγκεκριμένη παρέα ήταν καλά οργανωμένη. Έστησαν τις καρεκλίτσες τους, άνοιξαν την ομπρελίτσα τους κι αντιμετώπισαν χαλαρά τις ατέλειωτες ώρες αναμονής.

Και επιβάλλεται η επίσκεψη γιατί εμείς στα χέρια μας δεν έχουμε εισιτήρια αλλά αποδείξεις πως έχουμε πληρώσει. Τα εισιτήρια τα παίρνουμε από εκεί, μαζί με το ενδεικτικό του με ποιο πλοίο και προς ποιο λιμάνι ταξιδεύουμε. Ρίχνω μια ματιά μέσα, βλέπω καμιά 50αριά άτομα σε κάθε ένα από τα γκισέ των εταιριών προς Ελλάδα, αν και αυτά δεν ανοίγουν πριν τις 8:15. Μιας και είναι νωρίς κάνω μια βόλτα στα πέριξ, καθόμαστε λίγο στο αυτοκίνητο να χαλαρώσουμε μπας και κοιμηθούμε και λίγο (σιγά που θα, δηλαδή), και κατά τις 9 πάω στο γκισέ της Σούπερ Φαστ. Δεν φαίνεται να έχει φύγει κανένας. Έχουν ανοίξει τρία παράθυρα, τα δύο γράφουν πώληση εισιτηρίων το άλλο τσεκ ιν, έχουν φτιαχτεί τρεις ουρές, η μία μεγάλη οι άλλες μικρές, προσπαθώ να καταλάβω σε ποια να σταθώ, μάλλον στη μεγάλη υποθέτω, τίποτα δεν δείχνει ποια είναι η σωστή, ανοίγει και μια ακόμα, έχει περάσει η ώρα κι η Μαρία έχει βαρεθεί, έρχεται να δει τι γίνομαι, τη βάζω να στηθεί σε μια απ' τις μικρές ουρές, ανακαλύπτουμε πως είτε εδώ είτε εκεί το ίδιο ήταν, τελειώνουμε επιτέλους.

Σε πρώτο πλάνο όσοι έχουν προορισμό την Ηγουμενίτσα, στο βάθος για την Πάτρα κι ακόμα πιο πίσω για ον-μπόαρντ κάμπινγκ.

Βγαίνουμε στο πάρκινγκ πάλι, έχουμε αραιώσει κατά πολύ, περνάει ένα αυτοκίνητο του λιμενικού που μας ζητάει να φύγουμε απ' το χώρο και να κατευθυνθούμε προς το λιμάνι. Ξεκινάμε, περιμένουμε με τις ώρες στον κυκλικό κόμβο για να βγούμε από το χώρο, γιατί κάπου ο συντονισμός δεν λειτούργησε (πρωτότυπο), και οδηγούμαστε στο  λιμάνι. Υπάρχουν ταξιθέτριες, εννοώ κοπέλες που μας ταξινομούν αναλόγως προορισμού και κατάστασης σε ουρές, η ώρα έχει πάει δέκα και μισή, το πλοίο θα έπρεπε να έρθει από στιγμή σε στιγμή αλλά τίποτα δεν φαίνεται. Κάνουμε καμιά βόλτα πέρα - δώθε και χαζεύουμε το διπλανό κρουαζιερόπλοιο, οι ουρές μεγαλώνουν, από τα τροχόσπιτα αρχίζει το κάμπινγκ επί τόπου, το ίδιο και από κάποια από τα αυτοκίνητα και το πλοίο δεν έρχεται μέχρι τις δώδεκα και κάμποσο οπότε σκάει μύτη. Άντε να δέσει, άντε να ξεφορτώσει (κι η μέρα είναι τέτοια που έχει κίνηση και προς τις δυο κατευθύνσεις, κόσμος έρχεται και κόσμος φεύγει) έχει πάει μιάμιση όταν αρχίζει να φορτώνει.

Το φόρτωμα τελειώνει. Λίγοι έχουν μείνει πια απ' έξω. Άντε και κοντεύουμε.

Επιτέλους στις τρεισήμισι το φόρτωμα έχει τελειώσει και  ξεκινάμε. Στις δυόμισι έχει έρθει και το "Σούπερ Φαστ ΧΙ" που θα έφευγε στις τέσσερις, ενώ έχουμε κάνει καμιά ώρα ταξίδι και συναντάμε το πλοίο της Μινόαν που θα έφευγε στις τέσσερις και μισή, το οποίο σημαίνει πως θα έφτανε στο λιμάνι μια ώρα αργότερα από τότε που έπρεπε να φύγει. Βάλτε δηλ. με το νου σας πόση καθυστέρηση θα είχε. Και να σκεφτεί κανείς πως υπήρχε κόσμος στο λιμάνι από το πρωί που το περίμενε, μιας και σκέφτηκαν κι αυτοί να ταξιδέψουν νύχτα για ν' αποφύγουν την κίνηση. Που απ' όσο μου είπε ο Γιάννης που είχε φύγει απ' τη Στουτγάρδη και έφτασε γύρω στις 12 στο λιμάνι η κίνηση ήταν τρομερή κι αυτός απ' την Μοντένα και μετά, την περισσότερη ώρα, οδηγούσε στην λωρίδα έκτακτης ανάγκης (ΛΕΑ), κάτι που βέβαια απαγορεύεται αλλά ήταν ο μόνος τρόπος να προλάβει το καράβι!!!

Το πλοίο βγαίνει απ' το λιμάνι του Πειραιά.

Στην Πάτρα φτάσαμε με την αντίστοιχη καθυστέρηση αλλά ευτυχώς είχαμε κανονίσει να πάρουμε το πλοίο για Μυτιλήνη την επόμενη μέρα. Αν θέλαμε να προλάβουμε αυτό που έφευγε την Κυριακή θα έπρεπε να τρέχουμε και σίγουρο δεν ήταν. Πήγαμε στο καινούριο λιμάνι της Πάτρας, ταμπέλες πουθενά δεν υπήρχαν για το πώς θα βγούμε αν και η εταιρία τόσο στο σάιτ της όσο και στο γκισέ είχε κάποιους χάρτες, αλλά απ' το να βλέπεις ένα χάρτη μέχρι να βγαίνεις σ' ένα λιμάνι από το πλοίο και κανένας να μην σου λέει προς τα πού να πας έχει μια διαφορά. Μπερδευτήκαμε λίγο, κάναμε κάποια πέρα - δώθε στο λιμάνι, καταφέραμε και βγήκαμε, από κει και πέρα την Πάτρα την ξέρουμε και πήραμε το δρόμο για Αθήνα.

Δρομολόγια από Ιταλία υπάρχουν και με άλλους τρόπους: λιγότερα χιλιόμετρα και περισσότερο βαπόρι (από Βενετία) ή το ανάποδο (Μπάρι ή ακόμα και Μπρίντεζι). Ο καθένας διαλέγει και παίρνει. Εμείς διαλέξαμε Ανκόνα, αλλά εν κατακλείδι δεν ενθουσιαστήκαμε. Αν είναι να τραβήξω τόση ταλαιπωρία πάω κι από στεριά (Βελιγράδι) να μην έχω και το άγχος αν θα προλάβω το βαπόρι ή να μην περιμένω τόσες ώρες.

Να κλείσω αναφέροντας πως τα πλοία των γραμμών της Ιταλίας δεν έχουν καμιά σχέση με αυτά εντός Ελλάδας. Ειδικά με της Μυτιλήνης που τα χρησιμοποιώ κάθε χρόνο. Όταν πρωτοξεκίνησε το "Νήσος Χίος" είχα εντυπωσιαστεί θετικά από το γεγονός της προσοχής στον επιβάτη (σε αντίθεση με τα πλοία της ΝΕΛ). Φέτος όπως σχολίασα βγαίνοντας το να μιμούμαστε τα χειρότερα είναι πολύ εύκολο. Φτάσαμε στη Μυτιλήνη και δεν υπήρχε κανένας να καθοδηγήσει τους οδηγούς πώς θα βγουν απ' το γκαράζ όπου ήμασταν στοιβαγμ... εεεε συγγνώμην, παρκαρισμένοι ήθελα να γράψω.