ΔΕΝ θέλω να δω τον πάπα

Και γιατί να θέλω; Αυτός στα δικά του, εγώ στα δικά μου, κανένα πρόβλημα. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν ο ένας μπλέκεται στο δρόμο του άλλου. Κι εκεί αρχίζει να ισχύει το δίκαιο του ισχυροτέρου. Και ποιος είναι ο ισχυρότερος στην περίπτωσή μας; Μα ποιος άλλος; Εγώ; Σίγουρα όχι. Κι έτσι εγώ την πληρώνω. Και εξηγούμαι:

Την επιστροφή από Ελλάδα την είχα κανονίσει πολύ καιρό πριν. Είχα βγάλει τα εισιτήρια απ’ το Φλεβάρη ακόμα. Ήταν με τα πλοία της Σούπερ Φαστ. Αυτό έγινε πριν συγχωνευτούν τα δρομολόγια της Σούπερ Φαστ με της ΑΝΕΚ (κάτι που έγινε γύρω στο Πάσχα και άρχισε να ισχύει από τον Ιούνιο και θα ισχύσει λέει για τρία χρόνια και μετά βλέπουμε). Για το κομμάτι Μόναχο – Ανκόνα – Πάτρα – Πειραιάς – Μυτιλήνη, ετοιμάζω την καταχώρηση που θα μπει τις επόμενες μέρες μιας και έχει ενδιαφέρον στο πλαίσιο των γερμανοελληνικών συνδέσεων. Σήμερα θα γράψω για το δρομολόγιο Πάτρα – Ανκόνα της 10ης Σεπτεμβρίου. Και το γράψιμο γίνεται εν πλω.

Αναχώρηση Σάββατο 10/9 στις 14:30 από Πάτρα, προέβλεπε το πρόγραμμα, 20:00 από Ηγουμενίτσα και άφιξη Κυριακή 11/9 στις 10:30 τοπική ώρα στην Ανκόνα. Ξεκινάμε κι εμείς ωραία και καλά από την Αθήνα, το πρωί του Σαββάτου. Μαζί μας είναι και η Ειρήνη με μια φίλη της που μιας και πέρασε όλα τα μαθήματα τον Ιούνη, είπε να έρθει μαζί μας για να είναι παρούσα στην έναρξη του Οκτόμπερφεστ. Κι έβγαλε εισιτήριο την περασμένη βδομάδα με το ίδιο πρόγραμμα. Περάσαμε για λίγο και είδαμε και τον φίλο μας τον Αντρέα και γύρω στις 13:40 προσπαθούμε να βρούμε τον τρόπο για να μπούμε στο καινούριο λιμάνι. Τα καταφέρνουμε, πάμε να πάρουμε κάρτες επιβίβασης κι εκεί βρίσκουμε κόσμο να διαμαρτύρεται.

Δεν ξέρουμε γιατί συμβαίνει αυτό, προσπαθούμε να καταλάβουμε πού έχει κολλήσει η διαδικασία, γιατί ενώ είναι 10 – 15 άτομα όλα κι όλα μπροστά μας δεν προχωράμε και η ώρα περνάει, μέχρι που ρίχνω μια ματιά σε μια ανακοίνωση δίπλα στο γκισέ και μαθαίνω τα μαντάτα: Ο πάπας αποφάσισε να επισκεφτεί την Ανκόνα σήμερα και μιας και ξέρει πως δεν καίγομαι να το δω, είπε να με καθυστερήσει για να μην συναντηθούμε. Και για να σοβαρευόμαστε: Λόγο της επίσκεψης που θα έκανε ο πάπας σήμερα στην Ανκόνα, το λιμάνι της θα είναι κλειστό και δεν μπορούμε να μπούμε πριν τις 22:00!!! 12 ώρες καθυστέρηση. Απ’ τις οποίες τις 2 τις κατανάλωσε φτάνοντας στην Ηγουμενίτσα με χαμηλή ταχύτητα στις 9 χθες το βράδυ και φεύγοντας από εκεί στις 1 τη νύχτα. Ενώ τις υπόλοιπες είτε θα τις καταναλώσει με τον ίδιο τρόπο είτε θα τις περάσουμε αρόδο στο λιμάνι της Ανκόνας.

Συνέπειες των παραπάνω: εγώ προγραμμάτιζα ότι με το που θα έβγαινα, κατά τις 12 το μεσημέρι έλεγα, να μην είμαστε και ιδιαίτερα αισιόδοξοι, θα ξεκίναγα για Μόναχο όπου καλώς εχόντων των πραγμάτων θα φτάναμε γύρω στις 9 – 10 το βράδυ. Τώρα, την ώρα αυτή ακόμα δεν θα έχουμε μπει στο λιμάνι. Βάλε να μπούμε, βάλε να δέσουμε, ν’ αδειάσουν τα πάνω γκαράζ (είμαι πρώτος που θα βγω από το γκαράζ 1, δηλ. δυο πατώματα –ντεκ– κάτω απ’ αυτό που μπαίνουν οι νταλίκες), να ξεκινήσουμε, να φτάσουμε το πρωί τι ώρα στο Μόναχο. Κι η μεν Μαρία πρέπει να είναι στο σχολείο της γύρω στις 11, οπότε κάτι θα γίνει, αλλά εγώ που έχω να πάω και μέχρι τη Στουτγάρδη; Πότε θα πάω, πότε θα πάρω το τρένο, πότε θα φτάσω; Θα μου πείτε, εντάξει μια μέρα μην πας σχολείο. Αυτή η μέρα όμως είναι η πρώτη του νέου σχολικού έτους. Κι αυτό σημαίνει πως αν δεν πάω τη συγκεκριμένη μέρα έχει αυτόματα περικοπή επιμισθίου, αλλά και του αντίστοιχου μισθού στην Ελλάδα, είμαι αδικαιολόγητα απών. Ζήτω που καήκαμε δηλαδή.