Οργάνωση

Πολλές φορές κατηγορούμε το Ελληνικό κράτος για ανοργανωσιά. Πως δεν βρίσκει άκρη με το τι του γίνεται κλπ. Σε αντίθεση με τους Γερμανούς που είναι πολύ οργανωμένοι. Αυτό πιστεύουν κι οι ίδιοι. Θυμάμαι σε κάποια ξενάγηση σε ένα από τα παλάτια που επισκεφτήκαμε η ξεναγός μας είπε πως τα χαλιά που βλέπαμε είχαν κλαπεί την περίοδο του ναζισμού, αλλά χάρη στην οργάνωσή τους που καταγράφουν τα πάντα, έψαξαν στα κιτάπια τους και βρήκαν πού είχαν πάει και τα έφεραν πίσω στη θέση τους! Πόσο γελιόμαστε όμως.

Πριν μερικές μέρες ήμασταν σ' ένα φίλο που έκανε κι αυτός στη Γερμανία. Και μου είπε μια ιστορία που με εξέπληξε. Το 1998 υπηρετούσα στο Διδυμότειχο (ως εκπαιδευτικός, όχι φαντάρος). Το Πάσχα κανονίσαμε να έρθουν να μας δούνε. Η διαδρομή είναι αρκετά μεγάλη σήμερα με την Εγνατία έχει μειωθεί κατά 100 χλμ περίπου ενώ την εποχή εκείνη έφτανε τα 980 χλμ. Εκτός όμως από τα χλμ ήταν και δύσκολος ο δρόμος, αφού ακόμα και να ΠΑΘΕ ήταν στην προηγούμενη κατάσταση (στροφές, μια λουρίδα ανά κατεύθυνση σε πολλά σημεία κλπ) κι έτσι ήθελε κάμποσες ώρες για να βγουν. Έτσι αποφάσισαν (ήταν με την γυναίκα του και τα παιδιά του ηλικίας 9 - 10 χρονών) να κόψουν τη διαδρομή στη μέση και να κάνουν μια διανυκτέρευση στη Θεσσαλονίκη.

Το να βρεις μέρος να αφήσεις τ' αυτοκίνητό σου στη Θεσσαλονίκη ήταν πάντα μια δύσκολη υπόθεση. Την πόλη την πρωτοεπισκέφθηκα το 1978, πολλές φορές πήγα από τότε αλλά σχεδόν πάντα περαστικός δεν την είχα γνωρίσει καλά μέχρι το 1986. Πάντα μ' άρεσε, έβρισκα μια αρχοντιά και μια ισορροπία σ' αυτήν (ειδικά σε σχέση με την Αθήνα - το ότι επέλεξα την τελευταία για διαμονή έχει να κάνει με άλλους λόγους, αν ακολουθούσα την καρδιά μου θα είχα εγκατασταθεί βόρεια). Από τότε όμως που δουλεύοντας άρχισα να έχω περισσότερα πάρε δώσε μαζί της (και κουμπάριασα και με τότε συναδέλφους, κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια) θυμάμαι πως δεν βρίσκεις εύκολα να παρκάρεις. Αποτέλεσμα, τα παράνομα παρκαρισμένα (και τα διπλο- τρίπλοπαρκαρισμένα) αυτοκίνητα να είναι πολλά. Ένα απ' αυτά ήταν εκείνο το βράδυ του '98 και το αυτοκίνητο των φίλων που λέγαμε.

Πέρασαν χρόνοι πολλοί από τότε. Τα παιδιά μεγάλωσαν, σπούδασαν ο φίλος διορίστηκε, πήγε στη Γερμανία και γύρισε και μια ωραία πρωία παίρνει ένα γράμμα από το Δήμο Θεσσαλονίκης που του υπενθύμιζε, μετά από 12 - 13 χρόνια, πως εκείνο τον Απρίλη είχε παρκάρει παράνομα, του είχε κοπεί κλήση την οποία δεν πλήρωσε και θα πρέπει να πληρώσει 25€. Βέβαια, μετά από τόσα χρόνια το πρόστιμο είχε παραγραφεί, αλλά το εκπληκτικό είναι πως τον βρήκαν. Και μάλιστα, από τότε έχει αλλάξει διεύθυνση (εντάξει, μεγαλώνοντας δεν αλλάζουμε τόσο συχνά όσο παλιότερα). Είπε κανείς τίποτα;

Και για να συμπληρωθεί η ιστορία μου διηγόταν τις περιπέτειες που είχε τόσο με την Ντόιτσε Μπανκ όσο και με την Ντόιτσε Τέλεκομ. Ειδικά με την τελευταία, που όταν έφυγε ξέχασαν να του κόψουν το τηλέφωνο και αυτό λειτουργούσε αρκετές μέρες μετά από την τελευταία μέρα που είχαν συμφωνήσει (και το φχαριστήθηκε μιας και δεν τους πλήρωσε για την όποια χρήση) αλλά και αρκετά μετά από όταν έφυγε. Τελικά η κρατικές εταιρίες έχουν αγκυλώσεις.