Δημοτικά Σχολεία

Στο σχολείο μου φέτος, συνήθως ξεκινάω μάθημα απ' την πρώτη ώρα. Έτσι, φτάνω λίγο μετά τις οκτώ. Κάθε πρωί λοιπόν, όταν πάω δυσκολεύομαι να φτάσω στο σχολείο. Κι αυτό γιατί στη διαδρομή μου περνάω από κάμποσα δημοτικά. Και μπορεί στο πρώτο (που είναι δίπλα στο σπίτι) να μην έχει αρχίσει ακόμα το ζόρι. μπορεί στο δεύτερο απλά να πρέπει να κάνω παράκαμψη μιας και στο Μενίδι κλείνουνε τους δρόμους που βρίσκεται η είσοδος του σχολείου για να διευκολύνουν την ασφαλή πρόσβαση των μικρών μαθητών αλλά στο τρίτο που είναι κολλητά με το σχολείο εκεί το πράγμα ζορίζει. Να σημειώσω πως το ίδιο θα ήτανε αν σταμάταγα και στο δεύτερο και φαντάζομαι και στα άλλα δημοτικά της περιοχής.

Το πρόβλημα εντοπίζεται στο γεγονός ότι οι γονείς φέρνουν τα παιδιά τους στο σχολείο με το αυτοκίνητό τους. Και αυτό δεν θα ήταν κάτι περίεργο, στην Ελλάδα είναι συνηθισμένα γεγονότα α) όλες οι μετακινήσεις να γίνονται με αυτοκίνητο και β) τα παιδιά να τα πηγαινοφέρνουνε οι γονείς (ή κάποιος άλλος «μεγάλος». συγγενής ή ακόμα και επί πληρωμή) στο σχολείο αλλά και στις άλλες τους δραστηριότητες. Εγώ είμαι απ' τους λίγους που επέμενα τα παιδιά μου να μάθουνε να πηγαίνουν μόνα τους από πολύ μικρά. Εξάλλου, ακόμα και όταν εγώ πρωτοπήγα στο δημοτικό υπήρχε συμμαθητής μου που τον πηγαινοφέρνανε οι δικοί του (αν τη συνέχεια δεν την θεωρώ αξιοζήλευτη). Άρα το θέμα μου δεν (πρέπει να) είναι αυτό.

Εκείνο που με εκπλήσσει είναι ότι οι γονείς δεν σταματάνε να κατέβουν τα παιδιά τους (φυσιολογικό) ούτε να σταματήσουν για λίγο να τα πάνε συνοδεία μέχρι την πόρτα του σχολείου (αφύσικο, αφού όπως είπα από κει που περνάνε τα αυτοκίνητα μέχρι την πόρτα δεν μεσολαβεί εμπόδιο). Σταματάνε τα αυτοκίνητά τους, το ένα δίπλα στο άλλο δυσκολεύοντας αυτούς που θέλουν να περάσουν ή και να σταματήσουν κανονικά και περιμένουν να χτυπήσει το κουδούνι, να γίνει η προσευχή, να μπουν τα παιδιά στις τάξεις και μετά, σιγά σιγά να αποχωρήσουν!
Και δεν γινόταν αυτό τις πρώτες μέρες μόνο που θα μπορούσε να αποδοθεί στο (αδικαιολόγητο) άγχος των γονιών για το πώς θα τα βρουν τα παιδάκια τους στο καινούριο περιβάλλον. Γιατί πέρασαν δέκα μέρες, πέρασαν είκοσι, πάει ο πρώτος μήνας, πάει όπου νάναι κι ο δεύτερος και καμιά βελτίωση. Κάθε πρωί ξεροσταλιάζουν εκεί.

Αλήθεια τι νόημα έχει αυτή η αναμονή; Προφανώς δεν περιμένω απάντηση εδώ. Αλλά θα ήθελα να μάθω αν το ίδιο συμβαίνει και σε άλλα μέρη. Στη γειτονιά μου, μου λέει η Μαρία πως δεν περιμένουν. Φεύγουνε. Αλλού τι γίνεται; Αν θέλει κάποιος γράφει στα σχόλια.