Λονδίνο - Αεροδρόμιο Στάνστεντ

Για να πάει κανείς στο Λονδίνο έχει αρκετές επιλογές τόσο από αεροπορικές εταιρίες όσο και από αεροδρόμια. Μιας και γύρω του υπάρχουν 5 - 6 τέτοια. Το πρώτο (το πιο κοντινό) είναι το Λόντον-Σίτι (με κωδικό LCY), στα 14 χλμ. Το δεύτερο το γνωστότατο από πολύ παλιά Χίθροου (LHR) στα 27 χλμ. Αυτό είναι το μόνο που εξυπηρετείται και από τη γραμμή του μετρό (και στο πρώτο δηλ. μπορεί να πας με το μετρό αλλά η κίνησή του είναι περιορισμένη). Όταν είχα πρωτοπάει πριν 25 χρόνια είχε τέσσερις τερματικούς σταθμούς (τέρμιναλ), τώρα έχει πέντε! Αλλά η χωρητικότητά του εξακολουθεί να είναι περιορισμένη κι έτσι άρχισαν να χρησιμοποιούνται και πιο μακρινά. Όπως το Γκάτγουικ (LGW) για παράδειγμα στα 45 χλμ. Αυτό εξυπηρετείται με τρένα, απλά και γρήγορα. Πιο μακρυά το Λούτον (LTN) στα 55 χλμ κι ακόμα πιο πέρα στα 60 χλμ είναι το Στάνστεντ (STN) το αεροδρόμιο το οποίο θα περιγράψω σήμερα. Ήδη τα πράγματα αλλάζουν, το L που δείχνει πως είναι στο Λονδίνο έχει φύγει. Θα μου πείτε σιγά τη διαφορά στα 45, τα 55 ή στα 60 χλμ. Ε, ναι. Όταν αρχίζεις κι απομακρύνεσαι τι πέντε πάνω τι πέντε κάτω! Εξάλλου, όταν είσαι μακρύτερα, για να έχεις κίνηση, ρίχνεις τις τιμές! Στην πάνω φωτογραφία η Μαρία μπροστά στην είσοδο. Τίποτα το εντυπωσιακό! Στην πινακίδα αναφέρει πως είναι αεροδρόμιο του Λονδίνου!

Δυστυχώς οι φωτογραφίες που θα παρουσιάσω είναι ελάχιστες. Ουσιαστικά μόνο απ' έξω. Γιατί μέσα απαγορεύεται η φωτογράφιση. Φοβούνται φαίνεται μην τους κλέψουν τις ιδέες. Γιατί έχω βγάλει φωτογραφίες σε ένα σωρό αεροδρόμια, χωρίς κανέναν πρόβλημα. Αυτή είναι η μόνη που πρόλαβα να βγάλω πριν συναντηθώ με την πινακίδα απαγόρευσης. Διακρίνονται τα γκισέ της Ίζιτζετ.

Από τις ιδιαιτερότητες του αεροδρομίου, που εξυπηρετεί κυρίως εταιρίες χαμηλού κόστους όπως η Ίζιτζετ (ή και κανονικές που διοργανώνουν και πτήσεις χαμηλού κόστους όπως π.χ. η Ερ-Μπερλίν) είναι πως στον πίνακα ανακοινώσεων δεν υπάρχουν απ' την αρχή γραμμένες οι πύλες εξόδου. Περιμένεις και αποκαλύπτονται μερικά λεπτά πριν αρχίσει η επιβίβαση (ή και λίγο αργότερα άμα λάχει)!!! Δεν κατάλαβα γιατί. Ίσως για να μην υπάρχει κόσμος στους χώρους εξόδου άρα να μην υπάρχει και ανάγκη εποπτείας. Όλοι περιμένουν στην κεντρική αίθουσα όπου υπάρχουν και τα μπαρ και οι υπηρεσίες κλπ.

Ο έλεγχος χειραποσκευών και διαβατηρίων ήταν ιδιαίτερα χαλαρός. Ενώ φεύγοντας απ' τη Γερμανία μας είχαν ξετινάξει, εκεί δεν είχαμε τον ίδιο ρυθμό. Όχι πως δεν γινόταν έλεγχος. Απλά έδινε την αίσθηση χαλαρότητας. Δεν ξέρω γιατί.

Για τη μετάβαση από το κεντρικό κτίριο στις πύλες εξόδου υπάρχει ειδική διαδικασία. Ουσιαστικά υπήρχαν δυο πύλες με τον ίδιο αριθμό: μια στο κεντρικό κτίριο και μια εκεί που γινόταν η επιβίβαση, κάπου σε άλλο κτίριο. Πηγαίνεις στην πρώτη, στέκεσαι μπροστά στην πόρτα, έρχεται ένα αυτόματο τρενάκι (χωρίς χειριστή - οδηγό) που συντονίζονται οι πόρτες του με τις πόρτες του κτιρίου (όπως σε κάποιους σταθμούς του μετρό), επιβιβάζεσαι κι αυτό σε μεταφέρει στο κτίριο που βρίσκονται οι πύλες επιβίβασης για το αεροπλάνο. Το γιατί γίνεται αυτό δεν το κατάλαβα, αφού και εκεί που σ' αφήνει χρειάζεται να περπατήσεις αρκετά μέχρι να φτάσεις στην πύλη σου. Πάντως, είναι εντυπωσιακό.

Να αναφέρω εδώ πως, απ' ότι θυμάμαι, ένα παρόμοιο σύστημα υπάρχει για να μεταφέρει επιβάτες από το ένα τέρμιναλ του Γκάτγουικ στο άλλο (έχει δύο). Το τρένο από Λονδίνο φτάνει μέχρι το ένα (δεν θυμάμαι ποιο, αναφέρονται ως βόρειο και νότιο) κι αν η πτήση σου είναι στο άλλο, επιβιβάζεσαι σε ένα τέτοιο βαγόνι (αντίστοιχα κι όταν φτάνεις). Είναι πολλά χρόνια από τότε που το χρησιμοποίησα, μου είχε δώσει την εντύπωση ενός ασανσέρ που κινείται σε ράγες, περίπου οριζόντια και για μεγάλη απόσταση (κάνα χιλιόμετρο;).