Διαθεσιμότητα Νομισμάτων

Έχω γράψει παλιότερα ότι οι Γερμανοί δεν συνηθίζουν και τόσο τα μετρητά, συνήθως το χρήμα διακινείται άυλα, ηλεκτρονικά. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν χρησιμοποιούνται νομίσματα. Κι αυτό που με εντυπωσιάζει είναι το γεγονός πως υπάρχει πάντα διαθεσιμότητα νομισμάτων, όλης της γκάμας. Από τα πιο ψιλά μέχρι τα πιο χοντρά. Ας πούμε δεν μου έτυχε ποτέ σε κατάστημα που να πει ο ταμίας ότι δεν έχει να δώσει ρέστα είτε αυτά είναι ένα λεπτό είτε όσα προκύπτουν απ' αυτά που έδωσα εγώ. Ακόμα και η διευκόλυνση μεταξύ ταμείων (χάλασέ μου σε παρακαλώ αυτό) είναι εξαιρετικά σπάνια. Κάθε ταμίας με το που θα κάτσει στο ταμείο έχει αρκετό στοκ.

Ωράριο Καταστημάτων

Κυριακή σήμερα, αλλά τα μαγαζιά στην Ελλάδα είναι ανοιχτά γιατί είναι η τελευταία (απλή) Κυριακή του χρόνου (η επόμενη, η πραγματικά τελευταία, είναι η μέρα των Χριστουγέννων που ούτως ή άλλως είναι αργία). Αυτό είναι μια παλιά παράδοση των καταστηματαρχών, κάποτε είχε φτάσει τις τρεις Κυριακές αυτό, άρχισαν οι αντιδράσεις απ' τους υπαλλήλους και περιορίστηκε στις μια - δυο (και καλά έκαναν που αντέδρασαν, γιατί προσπαθούσαν με πλάγιο τρόπο να επιτρέπεται ν' ανοίγουν τα μαγαζιά όποια μέρα - και ώρα - ήθελαν, όλο το χρόνο). Παράλληλα, έβλεπα πριν λίγο μια διαφήμιση στην τηλεόραση που έλεγε πως την παραμονή των Χριστουγέννων θα είναι ανοικτά μέχρι τις 6 το απόγευμα. Μάλλον γνωστά λοιπόν αυτά τα για τους εν Ελλάδι διαμένοντες αλλά και για όσους βρίσκονται εκεί, τι γίνεται αντίστοιχα στη Γερμανία;

Συνέπεια στη Λήψη Αποφάσεων, Συνέχεια

Στο χθεσινό σημείωμα έγραφα πόση ήταν η υποχρέωση παραμονής στις θέσεις που διορίζονταν οι εκπαιδευτικοί τις δεκαετίες του 70 και του 80. Από τα πέντε χρόνια στο ένα αλλά για ειδικές περιπτώσεις μπορούσε να είναι τρία. Τα θέμα είναι ότι αυτό με τα τρία χρόνια χρησιμοποιήθηκε σε ελάχιστες περιπτώσεις. Εκτός από το 86 και 87 που ανέφερα χθες, ενεργοποιήθηκε ξανά το 95 και το 96 - πάλι με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Τότε ήταν που διορίστηκα κι εγώ στο Διδυμότειχο. Το Διδυμότειχο που (όπως και η Ορεστιάδα) κατατάχτηκε στην κατηγορία Θ των 9 μορίων το 1995. Γέμισαν τα σχολεία καθηγητές που ήμασταν εκεί απ' την αρχή μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς. Αυτό όμως είχε δυο παρενέργειες. Μια πραγματική - αφού τα σχολεία ήταν γεμάτα και μιας και όσοι ήμασταν σ' αυτοί την κατηγορία δεν μπορούσαμε να πάρουμε ούτε απόσπαση ούτε να μετακινηθούμε δεν υπήρχε χώρος για αναπληρωτές, έτσι οι ντόπιοι που δούλευαν έτσι για αρκετά χρόνια βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς δουλειά - και μια που ήταν απλά στο μυαλό των τοπικών παραγόντων - ότι το να χαρακτηρίζεται το μέρος τους δυσπρόσιτο ήταν υποτιμητικό και μειωτικό. Έτσι έπεσαν οι σχετικές πιέσεις και μειώθηκαν τα μόριά τους και αποχαρακτηρίστηκαν από δυσπρόσιτα ήδη από το 1998. Ζητήσαμε κι εμείς να φύγουμε χωρίς να ισχύει η τριετία (να μας κάνουν τα 3 2, υπήρχε και το προηγούμενο του 89) αλλά πού τέτοια τύχη.

Συνέπεια στη Λήψη Αποφάσεων

Το σημερινό σημείωμα δεν έχει να κάνει με τη Γερμανία. Αλλά αφού τα "γράμματα απ' τη Γερμανία" περιλαμβάνουν τις εντυπώσεις ενός εκπαιδευτικού αποσπασμένου στη Γερμανία, τα προβλήματα που προκύπτουν απ' αυτήν ακριβώς την ιδιότητα έχουν θέση κι αυτά εδώ. Σήμερα λοιπόν θα αναφερθώ στη συνέπεια που δείχνει η ελληνική κυβέρνηση στις αποφάσεις που παίρνει. Δηλαδή, για την ακρίβεια, για τη μη συνέπεια. Γιατί αν έδειχνε συνέπεια, δεν θα μπορούσε να υπάρχει πρόβλημα. Θα έλεγε κανείς πως μπορεί κάποιες αποφάσεις να μην είναι σωστές, αλλά τουλάχιστον ακολουθούν έναν συγκεκριμένο σκεπτικό. Όπως για παράδειγμα, οι τελευταίες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μπορεί να διαφωνώ μαζί τους αλλά ακολουθούν με συνέπεια αυτά που λέει όλον τον καιρό η Μέρκελ. Μπορεί να αλλάζει ο κόσμος γύρω μας και γύρω της, αλλά αυτή σταθερά επιμένει στα ίδια!

Τραπεζικοί Λογαριασμοί

Το σημερινό σημείωμα είναι "απάντηση" σε σχόλιο φίλου του ιστολογίου. Το ερώτημα για την ακρίβεια έμπαινε για τις γερμανικές τράπεζες. Δηλαδή για το τι γίνεται με τις τράπεζες εδώ, τι έξοδα κρατάνε, τι επιτόκια δίνονται, τι δίκτυα υπάρχουν. Και με τα δυο πρώτα ερωτήματα συνδέονται και τα είδη των λογαριασμών που υπάρχουν που έχουν μιας και όλ' αυτά συνδυάζονται.

ΑΤΜ

ΑΤΜ λέγοντας εννοούμε κυρίως, τόσο στα Ελληνικά (Αυτόματη Ταμειολογιστική Μηχανή) όσο και στα Αγγλικά (και σε άλλες γλώσσες), τα μηχανήματα που υπάρχουν έξω από τις τράπεζες ή και σε διάφορα άλλα σημεία και απ' τα οποία μπορεί κανείς να πάρει χρήματα απ' αυτά που έχει καταθεμένα στην τράπεζά του ή σε άλλη τράπεζα ή ακόμα και να δανειστεί μέσω της πιστωτικής του κάρτας. Μπορεί επίσης να μάθε το υπόλοιπο του (ή των) λογαριασμού του ή να καταθέσει λεφτά ή να πληρώσει διάφορους λογαριασμούς. Και λέω κυρίως, γιατί τα ΑΤΜ δουλεύουν(;) με ΑΤΜ, έναν τρόπο ανταλλαγής δεδομένων με τους κεντρικούς υπολογιστές της τράπεζας, εκεί που υπάρχουν αποθηκευμένα τα δεδομένα (πόσα μπορεί να πάρει κάποιος από το μηχάνημα)! Είναι η τεχνολογία που χρησιμοποιούμε οι περισσότεροι για να συνδεόμαστε στο Ίντερνετ με την τεχνολογία ΈιΝτιΕσΕλ (ADSL επί το ελληνικότερο!).

Πλεξίδες τα Βάρη των Πολιτών

Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι σήμερα, ένεκα η αργία της 28ης. Αλλά δεν αντέχω. Γιατί ή εγώ έχω χαζέψει ή με θεωρούνε χαζό. Και κανένα απ' τα δυο δεν με τιμάει. Διαβάζω σήμερα στην Ελευθεροτυπία σε ένα άρθρο με τον παραπάνω τίτλο:
«1 Κατ' αρχήν έγινε ένα πρωτοφανές στα χρονικά της Ευρώπης κούρεμα χρέους της τάξης του 50%, χωρίς αυτό να συνιστά πιστωτικό γεγονός, δηλαδή χρεοκοπία, καθώς έστω και την ύστατη στιγμή επήλθε συμφωνία με τις τράπεζες και τον εκπρόσωπό τους Τσαρλ Νταλάρα. Οι τράπεζες έχασαν πολλά λεφτά! Χρειάστηκε να περάσουν 11 ώρες δραματικής συνεδρίασης και διαβουλεύσεων και να απειλήσει τον Νταλάρα δύο φορές η Ανγκελα Μέρκελ ότι θα προχωρήσει σε αναγκαστικό κούρεμα, δηλαδή σε χρεοκοπία της χώρας και θα χάσουν τα πάντα και οι τράπεζες. Τις διαπραγματεύσεις μαζί του τις έκανε με το Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί και τη γενική διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρν»

ΦΠΑ

Πριν απ' ότι άλλο να στείλω τις ευχές μου για χρόνια πολλά στο Δημήτρη, το γιο μου, αλλά και στους υπόλοιπους γνωστούς μου Δημήτρηδες (αλλά και στους άγνωστους) που γιορτάζουν σήμερα.

Σ' όλες τις χώρες τις Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει καθιερωθεί να σύστημα φορολόγησης που λέγεται ΦΠΑ = Φόρος Προστιθέμενης Αξίας. Είναι ένας φόρος που τον πληρώνει ο τελικός καταναλωτής, αφού σ' όλα τα ενδιάμεσα στάδια απ' την παραγωγή ενός προϊόντος μέχρι να φτάσει σ' αυτόν καταβάλλεται μόνο η διαφορά του ΦΠΑ: τόσο εισπράχθηκε μείον τόσο που πληρώθηκε. Επίσης η κάθε χώρα έχει ορίσει έναν κύριο συντελεστή ΦΠΑ και μπορεί να έχει και έναν ή δύο μειωμένους ή ακόμα και να εξαιρεί κάποια αγαθά απ' την επιβάρυνση ΦΠΑ. Βασικά αυτά είναι πράγματα γνωστά. Γιατί λοιπόν τα επαναλαμβάνω εδώ τώρα; Γιατί κάτι έγινε που με παρακίνησε, όχι να γράψω για το τι είναι και ποιος ο μηχανισμός του ΦΠΑ, που εισαγωγικά ανέφερα, αλλά το πώς η κάθε χώρα αντιμετωπίζει το θέμα του ΦΠΑ, κι εδώ συγκεκριμένα θα γράψω για την Ελλάδα που ξέρουμε και τη Γερμανία που βλέπω και μαθαίνω.

Στατιστικά

Είθισται να γράφω για τη Γερμανία. Οι αναφορές στην Ελλάδα είναι συνήθως συγκριτικές. Εδώ έτσι εκεί αλλιώς. Σπάνια να είναι ένα κείμενο αυτόνομο. Απ αυτά τα σπάνια είναι και το σημερινό. Γιατί μπορεί μεν το σώμα να βρίσκεται στη Γερμανία αυτή τη στιγμή, όμως η κινητήρια δύναμη για την παραμονή εδώ - το χρήμα, έρχεται από την Ελλάδα. Κι ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, έχει άμεσο αντίκτυπο στο πώς είμαστε και πώς περνούμε εδώ. Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί χθες δόθηκε στη δημοσιότητα το νέο μισθολόγιο. Και μπορεί προς το παρόν να είναι νομοσχέδιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Η επικύρωση απ' τη βουλή έχει τυπικό χαρακτήρα. Η διάκριση των εξουσιών σε νομοθετική και εκτελεστική είναι μόνο στα χαρτιά, και απλά ταλαιπωρεί μαθητές και φοιτητές στις εξετάσεις.

Πληρωμές

Έχω αναφερθεί και παλιότερα για το θέμα του πώς γίνονται οι πληρωμές εδώ. Μιας και τότε αφενός επικεντρώθηκα στη κυκλοφορία του πλαστικού χρήματος αφετέρου η εμπειρία μεγάλωσε (χωρίς ουσιαστικές διαφορές) λέω να δώσω μερικά στοιχεία ακόμα.

Εγκατάσταση

Κατά την εγκατάσταση (για αρκετό διάστημα) στη Γερμανία υπάρχουν κάποιες διαδικασίες που πρέπει να γίνουν. Η πρώτη και βασική είναι το άνοιγμα ενός τρεχούμενου λογαριασμού μέσω του οποίου θα γίνονται όλες οι στάνταρ (και αν θέλεις και οι υπόλοιπες) δοσοληψίες. Για το άνοιγμα λογαριασμού, γενικά, δεν υπάρχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις. Μια ταυτότητα (ή το διαβατήριο) και τέλος. Όμως, αν ο λογαριασμός είναι τρεχούμενος η τράπεζα ζητάει να ξέρει από πού θα μπαίνουν λεφτά. Γιατί το να ορίσεις πληρωμές χωρίς εισπράξεις είναι μάλλον χαζό.

Οικονομικά Μέτρα - Φορολογική Δικαιοσύνη

Mea culpa, Mea maxima culpa. Στο σχολείο λατινικά δεν έμαθα. Όμως το συγκεκριμένο το έμαθα πριν αρκετά χρόνια όταν το χρησιμοποίησε ο τότε πρωθυπουργός Παπανδρέου ο Β’. Πρόσφατα αναφέρθηκε ξανά τόσο από τον νυν πρωθυπουργό Παπανδρέου τον Γ’ όσο και σε ένα βιβλίο που μόλις τέλειωσα.
Μέγα λάθος μου λοιπόν. Μέχρι πριν ένα μήνα και κάτι, όταν άκουγα ότι θα συμβούν όλα αυτά δε το πίστευα. Όσο κι αν ξέρω ότι το γκουβέρνο στο Ελληνικό κράτος είναι αφερέγγυο και παρ’ όλο που δεν είμαι συνδικαλιστής σε κάποια κυβερνητική (ή μη) παράταξη (ούτε καν μέλος) ώστε να ποντάρω σ' αυτήν, τέτοιο χάλι δεν το περίμενα. Όταν έφευγα το καλοκαίρι ήξερα ότι θα είχα τρία χιλιάρικα και κάτι για να αντιμετωπίζω τα έξοδα του μήνα και ξαφνικά μου λένε πως θα πρέπει να το κάνω με τα δυόμισι μόνο.
Και υπάρχει κι από πάνω η ειρωνεία στο τίτλο του φορονόμου: "ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗΣ". Δηλ. η φορολόγηση ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΩΝ π.χ. ποδοσφαιριστών από μεταγραφές ή τελωνειακών από ΔΕΤΕ (αν δεν ξέρετε τι είναι, είναι έσοδα από τέλη που επιβάλλονται κατά την εισαγωγή προϊόντων στην Ελλάδα) για να δικαιολογηθεί και να αποδοθεί δικαιοσύνη πρέπει να περιλαμβάνει και φορολόγηση της κατ' αποκοπή ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ για τα επιπλέον έξοδα που κάνουμε όσοι αποφασίσαμε να υπηρετήσουμε στο εξωτερικό.

Οικονομία Κάνε 2

Το γεγονός ότι υπάρχει τόση σπέκουλα τις τελευταίες μέρες από μεριάς μέσων της Γερμανίας για το χρέος της Ελλάδας και οι διάφορες εξυπνακίστικες προτάσεις πουλήστε την Ακρόπολη ή την Κέρκυρα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο πατάνε στην ιδιαίτερη σημασία που δίνουν οι Γερμανοί στο σεντς τους, όπως έγραφα και χθες. Ότι δηλ. θεωρείται αδιανόητο γεγονός το να αφήσεις έστω και ένα σεντς να σου φύγει. Κι έφερα για παράδειγμα τον τρόπο που πληρώνουν το λογαριασμό: ακριβώς ό,τι έφαγε ο καθένας. Ή αν πέσει ένα σεντς θα κάνουν άνω κάτω το τόπο μέχρι να το βρουν. Αν λοιπόν πάρουμε υπόψη μας αυτό, μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί η όποια ιδέα να πληρώσουν για άλλον τους είναι αδιανόητη και γιατί κατά συνέπεια πιάνουν τέτοια ευφυολογήματα.

Πώς Πληρώνουν οι Γερμανοί

Όταν πας με παρέα Γερμανών ή όταν βλέπεις στο τραπέζι τη διπλανή παρέα, την ώρα που θα έρθει ο λογαριασμός το γκαρσόνι κάνει λογαριασμό χωριστά για τον καθέναν είτε έχει φέρει απόδειξη (οπότε τα χωρίζει στο περιθώριό της) είτε απ' ευθείας στο χαρτάκι. Πληρώνουν πάντα getrennt, ξεχωριστά, και ποτέ zusammen, όλοι μαζί. Όχι όπως σε μας που μπορεί να βάλουμε κάποια πράγματα στο τραπέζι, άλλος θα φάει απ’ όλα, σ’ άλλον κάτι δεν θα αρέσει, στο τέλος βγαίνει ένας λογαριασμός και μοιραζόμαστε το ποσό πληρώνοντας, συνήθως, όλοι εξίσου. Εδώ ο καθένας παραγγέλνει τα δικά του. Έτσι οι μερίδες είναι ολοκληρωμένες. Περιλαμβάνουν την ατομική σαλάτα, το κρεατικό και το συνοδευτικό. Αν θέλεις κάτι επιπλέον το παραγγέλνεις και είναι για σένα, δεν θ’ απλώσει χέρι ο διπλανός. Κι αυτό ακόμα και σε ζευγάρια. Και έτσι και γίνει το «λάθος» και σερβιριστούν μεζεδάκια στη μέση, άντε μετά το γκαρσόνι να βγάλει άκρη ποιος έφαγε τι και πόσα πρέπει – ακριβώς – να πληρώσει. Έτσι τα γκαρσόνια, για τα οποία η διαδικασία αυτή τραβάει σε μάκρος, βρίσκουν τη χαρά τους όταν δουν παρέα μη Γερμανών που πληρώνει από κοινού. (Για να λέμε και του στραβού το δίκιο το ίδιο έχω δει και με άλλους κατοίκους κεντρικής Ευρώπης, π.χ. Βέλγους).

Το Μάρκο

To Πφαντ

Υπάρχει μεγάλη διάδοση του πφαντ (Pfand = εγγύηση επιστροφής). Όταν αγοράζεις κάτι σε πλαστικό μπουκάλι, συνήθως, έχει Pfand. Μπορεί 0,15 ή 0,25 € αλλά όταν τα μπουκάλια είναι αρκετά (π.χ. τα μπουκάλια του νερού που αγοράζουμε - μιας και στο Μόναχο το νερό είναι πολύ σκληρό με πολλά άλατα) το ποσό μαζεύεται. Αλλά και όταν πάρεις μπίρα από κάπου που δεν κάθεσαι, έχει Pfand για το μπουκάλι όπως έχει Pfand και για το πιάτο με το φαΐ που θα πάρεις στο πόδι (αν δεν είναι χάρτινο). Και διαφημίσεις για ενέχυρα: Geld gegen Pfand. Και είναι σίγουρο ότι ο Γερμανός δεν περιφρονεί ούτε το ένα σεντς. Πόσο μάλλον τα 8, 15 ή 25. 25 σεντς είναι 50 πφένιχ δηλαδή μισό μάρκο! Ε, όχι να περιφρονήσουμε μισό μάρκο.

Έσλινγκεν και πάλι

Η ύπαρξη του πφαντ πάντως, βοηθάει άτομα που έχουν ανάγκη στην επιβίωσή τους. Γι' αυτό και οι σκουπιδοτενεκέδες ελέγχονται τακτικά για ύπαρξη κενών μπουκαλιών. Ελέγχονται αν είναι απ' αυτά που έχουν πφαντ (είπαμε συνήθως, είναι και ελάχιστα άνευ) μπαίνουν στη σακούλα για επιστροφή. Αλλιώς μένουν εκεί που είναι. Παρόμοιο έλεγχο κάνουν και οι καθαριστές των συρμών κλπ. Η χαρά αυτών που μαζεύουν είναι μεγάλη μετά από αγώνες ή μετά από καλοκαιρινό Σάββατο μιας και τα μπουκάλια της μπίρας (που καταναλώνονται άφθονα) έχουν βάρος οπότε δύσκολα τα κουβαλάνε στο σπίτι. Ακόμα μεγαλύτερη η χαρά γιατί υπάρχουν και κιβώτια - που κι αυτά έχουν πφαντ!

Μύθος και Πραγματικότητα: Πλαστικό Χρήμα

Μύθος: Στα μαγαζιά κυριαρχεί το πλαστικό χρήμα. Οι πιστωτικές κάρτες δίνουν και παίρνουνε.
Πραγματικότητα: Πριν φύγουμε από Ελλάδα πήραμε κάποια μετρητά μαζί μας και αρκετές πιστωτικές για να αντιμετωπίσουμε τα έξοδα εγκατάστασης (που δεν ήταν και λίγα). Δυστυχώς για μας, στα περισσότερα μαγαζιά οι πιστωτικές δεν περνάνε. Εννοείται στις αλυσίδες των μικρών σούπερ μάρκετ που λέγαμε πως δεν γίνονται δεκτές. Αλλά και σε κάποιες μεγαλύτερες (π.χ. ΙΚΕΑ ή Media Markt!) πίστωση δεν δίδεται. Τελικά πιστωτικές κάρτες γίνονται δεκτές σε μέρη που έχουν πάρε δώσε με τουρίστες (φαγητό, είδη σουβενίρ) ή στα μεγάλα σουπερμάρκετ.