Όταν πας με παρέα Γερμανών ή όταν βλέπεις στο τραπέζι τη διπλανή παρέα, την ώρα που θα έρθει ο λογαριασμός το γκαρσόνι κάνει λογαριασμό χωριστά για τον καθέναν είτε έχει φέρει απόδειξη (οπότε τα χωρίζει στο περιθώριό της) είτε απ' ευθείας στο χαρτάκι. Πληρώνουν πάντα getrennt, ξεχωριστά, και ποτέ zusammen, όλοι μαζί. Όχι όπως σε μας που μπορεί να βάλουμε κάποια πράγματα στο τραπέζι, άλλος θα φάει απ’ όλα, σ’ άλλον κάτι δεν θα αρέσει, στο τέλος βγαίνει ένας λογαριασμός και μοιραζόμαστε το ποσό πληρώνοντας, συνήθως, όλοι εξίσου. Εδώ ο καθένας παραγγέλνει τα δικά του. Έτσι οι μερίδες είναι ολοκληρωμένες. Περιλαμβάνουν την ατομική σαλάτα, το κρεατικό και το συνοδευτικό. Αν θέλεις κάτι επιπλέον το παραγγέλνεις και είναι για σένα, δεν θ’ απλώσει χέρι ο διπλανός. Κι αυτό ακόμα και σε ζευγάρια. Και έτσι και γίνει το «λάθος» και σερβιριστούν μεζεδάκια στη μέση, άντε μετά το γκαρσόνι να βγάλει άκρη ποιος έφαγε τι και πόσα πρέπει – ακριβώς – να πληρώσει. Έτσι τα γκαρσόνια, για τα οποία η διαδικασία αυτή τραβάει σε μάκρος, βρίσκουν τη χαρά τους όταν δουν παρέα μη Γερμανών που πληρώνει από κοινού. (Για να λέμε και του στραβού το δίκιο το ίδιο έχω δει και με άλλους κατοίκους κεντρικής Ευρώπης, π.χ. Βέλγους).
Αυτό ξεκινάει αφενός μεν από την άρνησή τους να πληρώσουν έστω και ένα φένιχ (η παλιά υποδιαίρεση του γερμανικού μάρκου) που λέει ο λόγος για την πάρτη αλλουνού. Το χρήμα το σέβονται και το προσέχουν ιδιαίτερα. Έτσι και τα παιδιά μαθαίνουν να βγάζουν χρήμα από πολύ μικρά (14 χρονών ξεκινάνε για Ausbildung - κατάρτιση).
Αφετέρου από το ότι για μας, το να κάτσουμε μια παρέα να φάμε ή να πιούμε έχει νόημα μόνο στο πλαίσιο της διαδικασίας: θα βρεθούμε, θα τα πούμε, θα επικοινωνήσουμε. Δεν θα το κάνουμε απλά γιατί πρέπει να γεμίσουμε την κοιλιά μας. Ενώ εδώ, ο Γερμανός, αν δεν πεινάει και του πεις πάμε να κάτσουμε να τσιμπήσουμε κάτι θα σε κοιτάξει με απορία: γιατί να το κάνω αφού δεν πεινάω. Γι’ αυτό και πολλές φορές θα τους δεις να μπαίνουνε σε ένα καφέ ή σε μια μπιραρία, να παίρνουν τον καφέ ή την μπίρα στο χέρι, να την πίνουν στα όρθια και να φεύγουν. Συνολικός χρόνος λιγότερο από 5 λεπτά! Όχι ότι δεν υπάρχουν κι αυτοί που θα κάτσουν στο καφέ με τις ώρες για να περάσουν την ώρα τους. Αλλά κάθε μαγαζί θα έχει και μερικά όρθια τραπεζάκια γι’ αυτούς που θέλουν να τον πιουν στο πόδι.
Έ, ρε, χαρά που θα έκαναν και κάτι γνωστοί μου απ’ την Ελλάδα αν ζούσαν εδώ πέρα, που κάθε φορά που καθόμαστε κάπου, πάντοτε σκέπτονται τι ακριβώς έφαγε ο καθένας και πόσο πληρώνει, κι αμάν εγώ δεν πίνω πολύ, πώς θα γίνει να πάρω κάτι άλλο για να εξισορροπήσω τη συμμετοχή μου στο ρεφενέ κι αμάν αυτός πήρε δυο κοτοσουβλάκια που κάνουν παραπάνω από τα χοιρινά τα δικά μου και πώς να του πω να βάλει κάτι παραπάνω!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου