Στατιστικά

Είθισται να γράφω για τη Γερμανία. Οι αναφορές στην Ελλάδα είναι συνήθως συγκριτικές. Εδώ έτσι εκεί αλλιώς. Σπάνια να είναι ένα κείμενο αυτόνομο. Απ αυτά τα σπάνια είναι και το σημερινό. Γιατί μπορεί μεν το σώμα να βρίσκεται στη Γερμανία αυτή τη στιγμή, όμως η κινητήρια δύναμη για την παραμονή εδώ - το χρήμα, έρχεται από την Ελλάδα. Κι ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, έχει άμεσο αντίκτυπο στο πώς είμαστε και πώς περνούμε εδώ. Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί χθες δόθηκε στη δημοσιότητα το νέο μισθολόγιο. Και μπορεί προς το παρόν να είναι νομοσχέδιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Η επικύρωση απ' τη βουλή έχει τυπικό χαρακτήρα. Η διάκριση των εξουσιών σε νομοθετική και εκτελεστική είναι μόνο στα χαρτιά, και απλά ταλαιπωρεί μαθητές και φοιτητές στις εξετάσεις.

Σύμφωνα με τα μέχρι σήμερα ισχύοντα, ένας εκπαιδευτικός, με το που διοριζότανε, έπαιρνε μισθό 1.408€ (μικτά). Τόσα έβγαιναν μετά από τις τελευταίες μειώσεις του Ιουλίου. Με το νέο φτωχολόγ.... συγγνώμην μισθολόγιο, ο μισθός του είναι 1.092€! Αντίστοιχα πάνε οι μειώσεις και όταν περνάνε τα χρόνια, όπως για παράδειγμα στην περίπτωσή μου με σχεδόν 20 χρόνια υπηρεσίας. Κι επαναλαμβάνω: όλα αυτά μικτά. Γιατί μετά από τις διάφορες κρατήσεις τα καθαρά μένουν γύρω στα 800€ το μήνα (κι αυτό, μη λαμβάνοντας υπόψη ότι αν είναι νεοδιόριστος έχει να πληρώνει για ένα χρόνο έξτρα για την είσοδό του στα ταμεία γιατί τότε πάμε ακόμα χαμηλότερα, κάτω από 700€ το μήνα).

Κι ίσως αναρωτηθεί κάποιος (που είναι έξω απ' το χορό), ε, και. Θα παίρνετε λιγότερα. Και τι έγινε. Τόσα παίρνουν και στον Ιδιωτικό τομέα. Το θέμα είναι πως εδώ μπαίνει η στατιστική. Η στατιστική που είναι εργαλείο για να βγάζεις συμπεράσματα αλλά και, αν τη χρησιμοποιείς κατάλληλα, τα συμπεράσματα να είναι αυτά που θέλεις εσύ. Γιατί "υπάρχουν ψέματα, άθλια ψέματα και στατιστική".

Μας έλεγε λοιπόν η κυβέρνηση ότι οι εκπαιδευτικοί είναι οι δεύτεροι πιο κακοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν θυμάμαι ποιο ήταν το υπουργείο με χαμηλότερους μισθούς, αλλά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Επίσης έλεγε (ακόμα και την περασμένη βδομάδα) ότι το 78% των δημοσίων υπαλλήλων δεν θα δει να μειώνεται ο μισθός του. Και το άλλο στοιχείο είναι ότι οι εκπαιδευτικοί είμαστε το 1/4 περίπου των δημοσίων υπαλλήλων (ίσως και παραπάνω). Αν λοιπόν, στο 25% των υπαλλήλων οι οποίοι είναι απ' αυτούς με τον χαμηλό μισθό επέρχεται μείωση και μάλιστα τέτοια (κατά 23% για να χρησιμοποιήσω κι εδώ ποσοστά) τότε ποιοι είναι αυτοί που δεν τους μειώνεται ο μισθός;

Το αστείο είναι ότι στο νέο μισθολόγιο προβλέπεται πως αν υπάρξουν αυξήσεις πάνω από 50€ για κάποιον, αυτές θα δοθούν σε δόσεις. Πώς και για ποιες κατηγορίες θα προκύψουν αυξήσεις; Αλλά ας αφήσουμε τις αυξήσεις και ας μείνουμε στην πραγματικότητα. Πριν από μερικά χρόνια γίνονταν απεργίες και πάντοτε ως διεκδικητικός στόχος και μέσο σύγκρισης ήταν ο μέσος όρος των μισθών των εκπαιδευτικών (μένω στην κατηγορία μου, αλλά αυτό δεν αλλάζει και πολλά) στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 15 χωρών, πριν αρχίσουν οι διευρύνσεις. Κι αυτό γιατί από το 2004 μπήκαν χώρες με αρκετά χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο. Σήμερα, βαδίζουμε ολοταχώς προς μισθούς που θα είναι οι χαμηλότεροι στην Ευρώπη των 27. Οποία απογοήτευση.