Πλεξίδες τα Βάρη των Πολιτών

Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι σήμερα, ένεκα η αργία της 28ης. Αλλά δεν αντέχω. Γιατί ή εγώ έχω χαζέψει ή με θεωρούνε χαζό. Και κανένα απ' τα δυο δεν με τιμάει. Διαβάζω σήμερα στην Ελευθεροτυπία σε ένα άρθρο με τον παραπάνω τίτλο:
«1 Κατ' αρχήν έγινε ένα πρωτοφανές στα χρονικά της Ευρώπης κούρεμα χρέους της τάξης του 50%, χωρίς αυτό να συνιστά πιστωτικό γεγονός, δηλαδή χρεοκοπία, καθώς έστω και την ύστατη στιγμή επήλθε συμφωνία με τις τράπεζες και τον εκπρόσωπό τους Τσαρλ Νταλάρα. Οι τράπεζες έχασαν πολλά λεφτά! Χρειάστηκε να περάσουν 11 ώρες δραματικής συνεδρίασης και διαβουλεύσεων και να απειλήσει τον Νταλάρα δύο φορές η Ανγκελα Μέρκελ ότι θα προχωρήσει σε αναγκαστικό κούρεμα, δηλαδή σε χρεοκοπία της χώρας και θα χάσουν τα πάντα και οι τράπεζες. Τις διαπραγματεύσεις μαζί του τις έκανε με το Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί και τη γενική διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρν»

Πέρα απ’ όλα τ’ άλλα που λέει παρακάτω και στα οποία καθένας μπορεί να συμφωνεί η να διαφωνεί, διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα σκέφτομαι τα εξής: γιατί να είναι η Άνγκελα Μέρκελ με τους άλλους δυο που να συζητάει με τις τράπεζες για το ελληνικό χρέος; Εντάξει, ενδιαφέρονται οι άνθρωποι για το καλό μας, δεν λέω, αλλά, τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να είναι κι ένας δικός μας στην κουβέντα; Έστω για τα μάτια του κόσμου; Αφού για τη δική μας εξυπηρέτηση γινόταν όλη η συζήτηση.

Αλλά εκείνο που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το άλλο. Πως για να συμφωνήσουν οι τράπεζες, απειλήθηκαν ότι θα μας χρεοκοπήσουν! Μα η χρεοκοπία δεν είναι κάτι κακό για την Ελλάδα και ιδιαίτερα για εμάς τους Έλληνες; Σε μας δεν θα κάνει κακό; Έτσι δεν μας λένε τόσον καιρό και γι' αυτό δεν παίρνονται μέτρα και μέτρα (επώδυνα και ληστρικά); Τότε; Πώς είναι απειλή για τις τράπεζες; Γιατί θα πρέπει να χάσουν χρήματα πολλά λεφτά οι τράπεζες (όπως λέει το άρθρο) για να μην χρεοκοπήσουμε; Τόσο πονόψυχοι είναι οι τραπεζίτες; Ή κάτι άλλο συμβαίνει; Μήπως τελικά μας δουλεύουν;

Επί τη ευκαιρία: τα 100 δις που εκτιμά το συγκεκριμένο άρθρο, μάλλον είναι υπερεκτιμημένα. Άντε να φτάσουν τα 30. Έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται (με ντοκουμέντα) ο Γ. Δελάστικ στο Έθνος. Και δείχνει και κάποιες ακόμα κρυφές πλευρές (και πληγές).

Να συμπληρώσω εδώ κι ένα τσιτάτο. Διάβασα αυτές τις μέρες το βιβλίο του Τζον Ρηντ "10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο" (σε σχετικά παλιά έκδοση -του 1985 από την Ωκεανίδα). Είναι ένας πολύ γνωστός τίτλος κι όταν τον είδα στη βιβλιοθήκη του Νίκου (ευχαριστώ Νίκο για όλα τα βιβλία με τα οποία με έχεις τροφοδοτήσει αυτά τα χρόνια) είπα πως είναι ευκαιρία να το διαβάσω. Αναφέρεται στις μέρες (λίγο πριν - λίγο μετά) της Οχτωβριανής επανάστασης. Κάτι σαν δημοσιογραφικό χρονικό, ο Τζον Ρηντ ήταν δημοσιογράφος που εκείνες τις μέρες ήταν στην Πετρούπολη (που ξανάγινε Αγία τα τελευταία χρόνια). Μέσα στα άλλα λοιπόν, έχει μια συνέντευξη που είχε πάρει από τον Τρότσκι ο οποίος λέει σε κάποιο σημείο: "Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Δημοκρατία - Ηνωμένες πολιτείες της Ευρώπης - να τι πρέπει να γίνει. Η εθνική αυτονομία δεν αρκεί πια. Η οικονομική εξέλιξη απαιτεί κατάργηση των εθνικών συνόρων. Αν η Ευρώπη παραμείνει χωρισμένη σε εθνικές ομάδες τότε ο ιμπεριαλισμός θα ξαναρχίσει τη δουλειά του. Μόνο μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Δημοκρατία μπορεί να εξασφαλίσει την ειρήνη στον κόσμο." Αυτά όλα το 1917. Σήμερα, σχεδόν εκατό χρόνια μετά...