Πληρωμές

Έχω αναφερθεί και παλιότερα για το θέμα του πώς γίνονται οι πληρωμές εδώ. Μιας και τότε αφενός επικεντρώθηκα στη κυκλοφορία του πλαστικού χρήματος αφετέρου η εμπειρία μεγάλωσε (χωρίς ουσιαστικές διαφορές) λέω να δώσω μερικά στοιχεία ακόμα.

Σίγουρα πληρωμή μπορεί να κάνει κανείς με μετρητά. Τα μετρητά είναι αναντικατάστατα, αν και υπάρχουν και μετρητά που δεν γίνονται αποδεκτά. Αν π.χ. θέλεις να πάρεις κάτι μπορεί να υπάρχει πινακίδα που να μην κάνει δεκτά χαρτονομίσματα μεγαλύτερα των 50 ή και των 20 ακόμα ευρώ. Και ειδικά σε αυτόματα μηχανήματα. Να θέλεις να πάρεις ένα εισιτήριο των 28€ και να μην δέχεται 50άρικο είναι λίγο ζόρι. Βέβαια τα ΑΤΜ των τραπεζών δίνουν και 10ευρα αλλά αυτό εάν έχουνε. Και ψάχνεσαι. Το να μην δέχονται χαρτονομίσματα μεγαλύτερα από 50ρικο είναι πολιτική και καταστημάτων που ο λογαριασμός μπορεί να φτάσει σε αρκετά μεγάλο ύψος.

Το άυλο χρήμα κυκλοφορεί πολύ. Βασικά για όλες τις δοσοληψίες σου χρειάζεται να έχεις έναν τρεχούμενο λογαριασμό σε τράπεζα απ’ τον οποίον γίνονται όλες οι πληρωμές με εντολές πληρωμής: μπορεί να είναι πάγιες ή με ειδικά χαρτάκια (υμπερβάισουνγκ – Überweisung) ή μέσω ίντερνετ πάντως μεταφορά μετρητών για πληρωμή λογαριασμού δεν γίνεται. Και για τη μεταφορά των χρημάτων αυτών οι τράπεζες ΔΕΝ χρεώνουν έξοδα, σ’ αντίθεση με ότι συμβαίνει στην Ελλάδα που για την όποια μεταφορά από μια τράπεζα στην άλλη πληρώνεις και για σ’ αυτήν απ’ όπου τα στέλνεις και σ’ αυτήν στην οποία πηγαίνουν. Το επιτόκιο είναι μικρό και μέχρι ένα ορισμένο ποσό (π.χ. 1500€) κι από κει και πέρα τέλος. Παράγγειλα κάτι με αλληλογραφία (δηλ. αυτό που στέλνεις την παραγγελία και σου έρχεται ταχυδρομικά). Παρέλαβα το προϊόν χωρίς να πληρώσω στο ταχυδρομείο και μέσα μου είχε το χαρτάκι συμπληρωμένο να πάω στην τράπεζα να το δώσω για να στείλω τα λεφτά.

Πλαστικό χρήμα κυκλοφορεί σε στυλ χρεωστικής κάρτας: μια κάρτα (EC ή girocard) με την οποία χρεώνεις άμεσα το ποσό στον (τρεχούμενο) λογαριασμό σου (που λέγαμε). Σ’ όλα σχεδόν τα μαγαζιά υπάρχει ένα μηχανάκι γι’ αυτή δουλειά. Δίνεις την κάρτα, βάζεις και το ΡΙΝ σου και γίνεται η χρέωση. Το πρόβλημα είναι ότι μ’ αυτήν υπάρχει περιορισμός στο ύψος των χρημάτων που μπορείς να ξοδέψεις σε μια βδομάδα. Είναι νομίζω στα 500€. Αν το ξεπεράσεις, η συναλλαγή δεν γίνεται δυνατή έστω κι αν υπάρχει υπόλοιπο στην τράπεζα (έτσι κι αλλιώς, συνήθως εκτός από το πραγματικό υπόλοιπο υπάρχει συνήθως και η δυνατότητα υπερανάληψης που είναι για αρκετά μεγάλο ποσό – έντοκα φυσικά). Τι γίνεται όμως αν θες να πληρώσεις κάτι σε καταστήματα στα οποία ο λογαριασμός μπορεί άνετα να ξεπεράσει αυτό το ποσό με την πρώτη (π.χ. ΙΚΕΑ); Εκεί πληρώνεις με την κάρτα, αλλά όχι με το ΡΙΝ αλλά με υπογραφή, που σημαίνει ότι είναι εκτός 500άρικου!

Μια άλλη δυνατότητα είναι η πληρωμή με γκέλντκάρτε (Geldkarte). Τι είναι αυτό; Στην χρεωστική κάρτα (EC) υπάρχει ένα τσιπ που εκτός απ’ τις πληροφορίες για το ποιος είναι ο κάτοχος τον αριθμό κλπ μπορείς να το φορτώσεις με κάποιο ποσό μέχρι 200€. Και σε σημεία που χρειάζονται ψιλά, να μην ψάχνεις αλλά να πληρώνεις με την κάρτα αλλά απ’ το ποσό αυτό. Βασικά σε αυτόματα μηχανήματα: για πάρκινγκ, για τσιγάρα, για εισιτήρια κλπ. Σε απαλλάσσει απ’ το να ψάχνεις για ψιλά. Απλά πρέπει να της βάλεις λεφτά εκ των προτέρων (τη φορτώνεις στα μηχανήματα της τράπεζάς σου) κάτι που δεν μου το είχαν πει και νόμιζα στην αρχή πως οι συναλλαγές μ’ αυτήν είναι ίδιες με τις υπόλοιπες που γίνονταν με την ίδια κάρτα. Και να βάζω την κάρτα και να αρνιέται! Τέλος πάντων το έμαθα κι αυτό. Πάντως, προχθές διάβαζα σε ένα φυλλάδιο των αστικών συγκοινωνιών του Μονάχου ότι θ' αλλάξει τα μηχανήματά του με καινούρια τα οποία θα δέχονται και χρεωστικές και πιστωτικές κάρτες. Να σκεφτώ ότι δεν περπάτησε καλά η Geldkarte?

Η πιστωτικές κάρτες όχι ότι είναι αποκλεισμένες, αλλά δεν είναι τόσο διαδεδομένες, ειδικά σε σούπερ μάρκετ. Οι μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ (Real, HIT, REWE, Tengelman) δέχονται, οι μικρότερες (Penny, Norma, Netto, Aldi, Lidl) όχι. Το Saturn πρόσφατα πρόσθεσε πιστωτικές στους τρόπους πληρωμής, το ΙΚΕΑ δεν τις δέχεται και νομίζω ούτε το Media Markt. Ο λόγος; Οι πιστωτικοί οργανισμοί χρεώνουν την επιχείριση με ένα ποσοστό 3 - 5%. και μιας και λειτουργούν σε ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον είναι ένα υπολογίσιμο κόστος. Πιστωτικές πάντως δέχονται τα καταστήματα εστιάσεως - ή τουλάχιστον σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα.

Τις πιστωτικές τις δίνουν οι τράπεζες χωρίς μεγάλο ζήλο (σπάνια η τράπεζα να πει να μου χορηγήσει πιστωτική), αλλά τις λανσάρουν κυρίως άλλοι οργανισμοί. Π.χ. τα τρένα με έχουν πρήξει να μετατρέψω την κάρτα που έχω για να ταξιδεύω σε πιστωτική. Ή η Payback. Τι είναι αυτή; Κάτι σαν τις κάρτες πελάτη που δίνουν τα σούπερ μάρκετ στην Ελλάδα και ανταμείβουν τους τακτικούς τους πελάτες με επιστροφή κάποιων από τα χρήματα που ξόδεψαν (π.χ. Club Carrefour). Εδώ υπάρχει μία (που έχω εγώ και παίρνω πότε πότε κάνα τάλιρο) που συνεργάζεται με μια ομάδα από διαφορετικές αλυσίδες: Real (σούπερ μάρκετ), DM (καθαριστικά - καλλυντικά), Aral (βενζινάδικα), Galeria Kaufhof (είδη σπιτιού, ρούχα) και κάμποσες άλλες ακόμα. Ε, κάθε τρεις και λίγο μου προτείνει κι αυτή να την κάνω πιστωτική.