Φθινόπωρο

Πάλι διακοπή απ' το Οκτόμπερφεστ. Αυτό τέλειωσε χτες, αλλά τα θέματά του έχουν τον ατέλειωτο. Ποτέ δεν περίμενα να έχω τόσα πολλά να πω για ένα πανηγύρι. Ας είναι. Μπορούν να περιμένουν. Αλλά είναι και κάποια πράγματα που πρέπει να ειπωθούν στον καιρό τους. Βλέπετε, το κείμενο γράφεται εύκολα. Οι φωτογραφίες για ν' ανεβούν όμως είναι ολόκληρη διαδικασία που θέλει πολύ χρόνο και καλή σύνδεση. Και στο τρένο καλή σύνδεση δεν έχω. Άσε που τις φωτογραφίες δεν τις έχω μαζί μου γιατί φέτος έχω πάρει έναν μικρό υπολογιστή (νετμπουκ lenovo) να μην σηκώνω μεγάλο βάρος και δεν βάζω και σ' αυτόν τις φωτογραφίες..

Το φθινόπωρο μπήκε. Αυτό φαίνεται τόσο από τις μέρες που αρχίζουν και μικραίνουν αισθητά, όσο και από τα χρώματα της φύσης γύρω, αλλά επίσης και απ' τα σκαμπανεβάσματα στη θερμοκρασία. Τη μια μέρα 22 βαθμούς και την επόμενη 13 για να σκαρφαλώσει την μεθεπόμενη στους 20. Όταν ήρθαμε πριν από 20 μόλις μέρες σκοτείνιαζε αργότερα απ' ότι στην Ελλάδα. Εκεί ο ήλιος έφευγε στις 7, ενώ εδώ κόντευε 7:30 κι ακόμα να εξαφανιστεί. Αλλά αυτά αλλάζουν πολύ γρήγορα. Πριν 10 μέρες, στις 23 Σεπτεμβρίου, είχαμε ισημερία πράγμα που σημαίνει ίση μέρα με νύχτα κι αυτό ισχύει για όλη τη γη, όλες τις χώρες, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη. Αν λοιπόν έχασε σχεδόν ένα μισάωρο (στη δύση του) σε 10 μέρες, περνώντας άλλες 10 άλλο ένα μισάωρο και η διαφορά είναι αισθητή (στην πραγματικότητα είναι συνολικά 50 λεπτά).

Αλλά πιο αισθητή είναι η διαφορά στα φύλλα των δέντρων. Όταν ήρθαμε ήταν όλα πράσινα. Τώρα υπάρχει ποικιλία χρωμάτων. Εδώ, τα περισσότερα δέντρα είναι φυλλοβόλα. Αλλά δεν ρίχνουνε τα φύλλα τους όλα μαζί. Έτσι, αυτά που είναι αειθαλή (όπως τα κωνοφόρα) είναι καταπράσινα. Τα υπόλοιπα έχουν πάρει διάφορα χρώματα. Κίτρινο οι λεύκες, κοκκινωπό τα πεντάφυλλα (αμπέλοψη η πεντάφυλλος το πλήρες όνομα, στην Αθήνα οι περισσότεροι χρησιμοποιούσαν το πρώτο κομμάτι, εγώ έχω συνηθίσει από τη Μυτιλήνη το δεύτερο) και διάφορες αποχρώσεις τα άλλα. Είμαι περίεργος τι γίνεται το πεντάφυλλο που έχω κάτω. Πρέπει να έχει αρχίσει να κοκκινίζει κι αυτό. Γύρω στις 15 του μήνα κάνει ένα μπραφ και αδειάζει από φύλλα. Μέσα σε μια βδομάδα έχουν φύγει. Σ' αντίθεση με το κλήμα που ρίχνει από τώρα μέχρι τα μέσα Δεκέμβρη και βαριέσαι να μαζεύεις φύλλα κάθε λίγο και λιγάκι.

Το συνειδητοποίησα το Σάββατο. Μιας και το πρωί φεύγω πολύ νωρίς, δεν βλέπω τι γίνεται έξω. Το απόγευμα που γυρίζω είναι ο ήλιος και δεν μπορώ να εκτιμήσω τα χρώματα που υπάρχουνε, χώρια που είναι δύσκολο να κοιτάς κατά τον ήλιο (να υπενθυμίσω ότι το σπίτι βλέπει στη δύση).  Το Σάββατο θα πηγαίναμε εκδρομή στο Δούναβη (θα τα πούμε κι αυτά, αλλά, όπως προείπα, θέλει χρόνο). Σηκωθήκαμε μεν πρωί, αλλά έξω είχε φέξει αρκετά. Και κοιτάω και βλέπω μια πανδαισία χρωμάτων. Κι όπως πλήθαινε το φως γίνονταν ακόμα πιο εντυπωσιακό.

Αλλά και όλη μέρα, σ' όλη τη διαδρομή η ποικιλία χρωμάτων δεν μας έλειψε. Αν και εκεί που ήμασταν ο ουρανός ήταν μουρτζούφλης και δεν υπήρχε έντονο φως, τα χρώματα της φύσης μας πλημμύρισαν.

Παρένθεση: Αυτή η φωτογραφία (καθώς και η πρώτη) είναι από τη Μαρία που πήγε χθες εκδρομή με την τάξη της στο Νόισβανσταιν. Αν προσέξει κανείς το διακρίνει στο βάθος. Και εδώ εμφανίζεται η ποικιλία των χρωμάτων.