Φλάνδρα

Ως Φλάνδρα ορίζεται μια αρκετά μεγάλη περιοχή που όπως έγραφα προχθές αποτελεί το ένα από τα τρία τμήματα του Βελγίου με τις (ανεξάρτητες) Βρυξέλλες να παίζουν το ρόλο γεφυροποιού αλλά να ανήκουν χωροταξικά σ' αυτήν. Βρίσκεται στο βορρά της χώρας (άλλη μια διαμάχη βορρά - νότου)! Η γλώσσα που μιλιέται είναι τα φλαμανδικά - πρόκειται ουσιαστικά για μια παραλλαγή των Ολλανδικών, εξάλλου και μια περιοχή της Ολλανδίας (αυτή που βρίσκονται τα Ζέελαντ) λέγεται Φλάνδρα - και σ' αυτή τη γλώσσα είναι γραμμένα τα πάντα στην περιοχή (ονόματα δρόμων, πόλεων κλπ - αυτή είναι η επίσημη γλώσσα εδώ). Το άλλο τμήμα του Βελγίου είναι η Βαλλωνία που μιλάει Γαλλικά (άντε και λίγα Γερμανικά στα ανατολικά) και όλα είναι γραμμένα στα Γαλλικά ενώ στις Βρυξέλλες όλα είναι δίγλωσσα (αν και αν μιλάς Γαλλικά δεν έχεις πρόβλημα αφού οι Φλαμανδοί, συνήθως, ξέρουν Γαλλικά ενώ οι Βαλλώνοι, πάλι συνήθως, δεν ξέρουν Φλαμανδικά). Στην Φλάνδρα υπάρχουν κάποιες πολύ όμορφες πόλεις. Φτάνοντας εμείς στο Βέλγιο, όπως ερχόμασταν απ' την Ολλανδία, φυσικό κι επόμενο να μπούμε στη Φλάνδρα. Επιλέξαμε ν α κάνουμε μια πρώτη στάση στη Γάνδη. Δυστυχώς, η ώρα ήταν αρκετά προχωρημένη για φωτογραφίες και δεν είχαμε και πολλή ώρα στη διάθεσή μας να την απολαύσουμε αλλά πήραμε μια γεύση κι ίσως κάποια στιγμή να επαναλάβουμε την επίσκεψη.

Το γεγονός όμως πως δεν ήταν κατάλληλη ώρα για φωτογράφηση δεν σημαίνει σίγουρα πως δεν τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες (και πολλές φορές η προχωρημένη ώρα δίνει εντυπωσιακά αποτελέσματα). Απλά περισσότερο απασχολήσαμε τα μάτια μας παρά τη μηχανή μας. Είχαμε παρκάρει μπαίνοντας στο κέντρο κι όσο προχωρούσαμε (με τα πόδια) προς αυτό τόσο εντυπωσιαζόμασταν από τα επιβλητικά της κτίρια. Τα φωτογραφίζαμε αλλά δεν ξέραμε τι ακριβώς είναι το καθένα (εντάξει δυο τρεις εκκλησίες τις αναγνωρίσαμε και κάπου είδαμε και το δημαρχείο, αλλά μέχρις εκεί).

Η υπόθεση με τις διαφορετικές γλώσσες και το πώς γράφεται κάθε φορά κάτι με είχε εντυπωσιάσει σε μια παλιότερη επίσκεψή μου στο Βέλγιο. Θέλαμε να κατευθυνθούμε προς το Άαχεν που βρίσκεται στη Γερμανία μεν, αλλά πάνω στα σύνορα με Βέλγιο και Ολλανδία. Ψάχνουμε το δρόμο και βλέπουμε πως πρέπει να κατευθυνθούμε προς Λιέγη, να μπούμε για λίγο στην Ολλανδία και να πάμε Άαχεν αν και υπήρχε και δρόμος που ήταν όλος μέσα στο Βέλγιο (τον χρησιμοποιήσαμε στην επιστροφή). Ξεκινάμε λοιπόν και στις πινακίδες στο δρόμο, όσο ήμασταν στις Βρυξέλλες, υπήρχαν πινακίδες που έγραφαν "Liege" όπως λέγεται η Λιέγη στα Γαλλικά και "Liuk" που δεν ξέραμε τι είναι, υποθέσαμε πως είναι άλλη πόλη στην ίδια κατεύθυνση που δεν την βλέπαμε όμως σημειωμένη στο χάρτη. Βγαίνουμε από την περιφέρεια των Βρυξελλών, βλέπουμε συνέχεια "Liege", εντάξει λέμε, καλά πάμε. Ξαφνικά, χάνεται το "Liege" και βλέπουμε να εμφανίζεται πάλι το "Liuk". Αμάν λέμε, χαθήκαμε. Αργότερα όμως να πάλι το "Liege". Τι είχε συμβεί; "Liege" είναι η Λιέγη στα Γαλλικά και "Liuk" στα Φλαμανδικά. Όσο ήμασταν στις Βρυξέλλες υπήρχαν και οι δυο γλώσσες. Μπήκαμε στη Βαλλωνία, μόνο Γαλλικά. Κάποια στιγμή μπήκαμε για λίγο στη Φλάνδρα κι η πινακίδα στο δρόμο ήταν στα Φλαμανδικά! Δεν μας σκέφτηκαν καθόλου.

Το ποτάμι (ποιο ποτάμι; Μα υπάρχει πόλη χωρίς ποτάμι!) βράδυ, φωτισμένο με γαλάζια φώτα ήταν μαγεία.

Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να δούμε θάλασσα. Έτσι φτάσαμε μέχρι την Οστάνδη. Μαι πόλη γνωστή από τα παλιά, ήταν γνωστό θέρετρο, την είχα ακούσει κι έτσι φαγώθηκα να φτάσουμε μέχρι εκεί. Ενδιαφέρουσα τη βρήκαμε κι αυτή, είχε κρατήσει απ' τα παλιά της μεγαλεία. Σ' όλες τις πόλεις υπάρχουν, τελικά, κτίρια των περασμένων χρόνων φτιαγμένα με μεράκι και στολισμένα αν και, πρέπει κι εδώ να υπήρξε τάση "αξιοποίησης" όπως στην Αθήνα τις δεκαετίες του 50 - 60. Έτσι, κτίρια - μπιζουδάκια ανακατεύονται με άλλα "μοντέρνα" κι απρόσωπα.

Το ιδιαίτερο εδώ είναι πως πολλά κτίρια έχουν καλυμμένη την πρόσοψή τους με πλακάκια! Λευκά κατά βάση, και μια γραμμή με χρωματιστά. Θα μπορούσα να σκεφτώ πως αυτό γίνεται για προστασία του τοίχου από την υγρασία της θάλασσας, αλλά αυτό είναι δική μου σκέψη, δεν προκύπτει από πουθενά επίσημα.

Υπήρχαν όμως και ολόκληροι δρόμοι που είχαν διατηρηθεί τα κτίρια με το τρόπο που είχαν φτιαχτεί κάποτε.

Όταν βγήκαμε στην (Βόρεια) θάλασσα αντικρίσαμε μια παραλία εκατοντάδων μέτρων από πολύ ψιλή άμμο. Και καθώς φύσαγε εκείνη την ώρα, δεν ξέραμε πώς να προφυλάξουμε τα μάτια μας αλλά και τις φωτογραφικές μας. Γιατί αυτή η τόσο λεπτή άμμος έτσι και μπει στη μηχανή όχι μόνο δεν φεύγει με τίποτα αλλά καταστρέφει τα κινούμενα μέρη της και την αχρηστεύει. Είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. (Το αμέσως επόμενο είναι να βραχεί η μηχανή από θαλασσινό νερό που, επειδή έχει το αλάτι, έχει παρόμοια αποτελέσματα).

Και δίπλα στην παραλία ένα κτίριο, μάλλον πρώην παλάτι, που συνδύαζε νοσοκομείο, κυβερνείο, μερικά μουσεία, γυμναστήρια κ.ά. Βαρεθήκαμε να περπατάμε για να φτάσουμε απ' τη μια μεριά του στην άλλη.

Λεπτομέρειες από το κυβερνείο αλλά και από τα πλακάκια στους τοίχους.

Φεύγοντας απ' την Οστάνδη κατευθυνθήκαμε προς τα βόρεια, ακολουθώντας την γραμμή του τραμ, δίπλα στην παραλία την οποία όμως δεν βλέπαμε μιας και υπάρχουν κι εκεί αναχώματα. Στο δρόμο μας περάσαμε από κάποια εξίσου γραφικά χωριουδάκια όπως το Ντε Χάαν (De Haan),

με τους μύλους τους (το άλλο είδος που έγραφα τις προάλλες - όχι και πολύ σόι η φωτογραφία, αλλά δεν κατάφερα καλύτερη),

και φθάσαμε μέχρι το Μπλάνκενμπεργκε (Blankenberge). Πρόκειται για μια κοσμοπολίτικη λουτρόπολη, με μοντέρνα κτίρια - κουτιά που δεν μας έκαναν καθόλου εντύπωση. Το μόνο ενδιαφέρον  η τεράστια παραλία που υπήρχε κι εδώ.

Αλλά Φλάνδρα χωρίς την Μπριτζ (Brugge) δεν γίνεται. Αυτή τη φορά δεν προλαβαίναμε να την επισκεφθούμε, αλλά επειδή είχαμε πάει παλιότερα, την αφήσαμε συνειδητά απ' έξω. Ιδού λοιπόν κάποιες παλιότερες φωτογραφίες (Χριστούγεννα του 2002!) τραβηγμένες με ψηφιακή βιντεοκάμερα, ή ακόμα πολλές από το βίντεο, άρα ιδιαίτερα φτωχής ποιότητας. Όσο έβλεπα τέτοια αποτελέσματα δεν αποφάσιζα να περάσω ολοκληρωτικά στην ψηφιακή φωτογράφιση. Ώσπου κάποια στιγμή (τέλη του 2003;) ήρθε στο σπίτι ο αδερφός της (μιας) κουμπάρας μου που μόλις είχε απολυθεί από φαντάρος κι έφερε την δική του ψηφιακή. Είδα τη διαφορά κι έσπευσα να παραγγείλω. Κι από τότε τα φιλμ έμειναν για την ιστορία!

Η πόλη είναι γνωστός τουριστικός προορισμός. Στολισμένη για το μεγάλο γεγονός με χιλιάδες επισκέπτες, ήταν καταπληκτική.

Με εντυπωσιακά κτίρια σ' όλο το κέντρο, καλοδιατηρημένα, ήταν κι απ' τις πρώτες πόλεις που είδαμε τόσο διατηρημένη, μας καρφώθηκε στο μυαλό.

Όπου και να γυρίζαμε τα μάτια μας υπήρχαν πράγματα να δούμε.

Υπήρχαν και άμαξες για να όποιον ήθελε να κάνει μια βόλτα. Όμως για να μπεις σε άμαξα  έπρεπε να περιμένεις κάνα μισάωρο όρθιος στην ουρά (μπορεί και παραπάνω).

Η πόλη είναι κι αυτή χτισμένη σε ποτάμι, έχει κι αυτή αρκετά κανάλια αλλά - περίεργο πώς- δεν είχε βαρκάκια για βόλτα σ' αυτά. Ίσως γιατί ήταν χειμώνας.