Βαρσοβία 3

Στη Βαρσοβία ακόμα. Που έχει μια γραμμή μετρό μόνο, κι ο κεντρικός σταθμός του είναι κοντά μεν με τον αντίστοιχο σιδηροδρομικό αλλά όχι τόσο. Αλλ' αυτά θα τα δούμε μια άλλη μέρα, με την επισκόπηση των μεταφορών και συγκοινωνιών της. Πίσω διακρίνεται το μέγαρο πολιτισμού που λέγαμε.

Όλες οι Ευρωπαϊκές πόλεις έχουν μεγάλα και αξιόλογα πάρκα. Η Βαρσοβία δεν μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Το ένα ήταν αυτό κοντά στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Το είδαμε λίγο απ' την άκρη αλλά δεν το επισκεφτήκαμε κανονικά. Το βάλαμε στο σχέδιό μας, αλλά τελικά δεν μας βγήκε. Το άλλο είναι αυτό εδώ με τα πολλά νερά. Το πάρκο Λαζιενκόβσκι (Lazienkowski). Μπήκαμε από νότια και προχωρήσαμε προς το "Παλάτι των νερών".

Εκεί κοντά στο παλάτι υπάρχει ένα ιδιόμορφο κυκλικό θέατρο (σε στιλ αρχαίου Ελληνικού ή Ρωμαϊκού): η σκηνή χωρίζεται απ' τους θεατές μ' ένα κανάλι νερού. Και μπροστά απ' τις εξέδρες έκαναν τη βόλτα τους κάμποσα παγόνια.

Ε, με τόσα παγόνια να μη βρεθεί και ένα που να έχει ανοίξει την ουρά του και να κάνει φιγούρα; Γενικά πάντως πρέπει να τα έχουν ιδιαίτερα σε υπόληψη τα παγόνια μιας και τα φτερά τους πουλιόνται στο δρόμο για διακοσμητικά. Στην άλλη φωτογραφία μια άποψη του παλατιού από κοντά.

Για φανοστάτες χρησιμοποιούνται μορφές σατύρων να πω; κάτι σαν Πάνας να πω; Και μιας και οι κλιματολογικές συνθήκες εδώ δεν είναι και οι ιδανικότερες υπάρχει και μια "Ορανζερί" δηλ. ουσιαστικά, απ' όσο κατάλαβα, ένα θερμοκήπιο στο οποίο μεταφέρουν το χειμώνα τα ευαίσθητα φυτά.

Στο πάρκο υπάρχουν δυο μεριές με τριανταφυλλιές. Η πρώτη είναι ο ροδώνας μπροστά απ' την Ορανζερί. Η δεύτερη είναι μπροστά απ' το άγαλμα του Σοπέν. Πόσες τριανταφυλλιές υπάρχουν εκεί; Αμέτρητες.

Το άγαλμα του Σοπέν που λέγαμε. Απ' το πλάι όταν πλησιάζαμε φαινόταν σαν να ήταν ένα αρπακτικό πουλί από πάνω του έτοιμο να τον κατασπαράξει. Όταν γυρίσαμε και το είδαμε από μπροστά, ο Σοπέν καθισμένος κάτω από ένα δέντρο. Ποια εντύπωση είναι η σωστή; Είχε τέτοια πρόθεση ο καλλιτέχνης; Άγνωστο.

Άποψη απ' την Πράγα που βρεθήκαμε (θυμίζω, την ανατολική όχθη της Βαρσοβίας)! Εδώ έχει εμπορικά κέντρα και σούπερ μάρκετ (στην άλλη μεριά δεν πέσαμε ούτε σε ένα). Λεωφόρους βρήκαμε παντού. Και μπροστά στη ρώσικη εκκλησία το μνημείο του σοβιετικού στρατιώτη, για την απελευθέρωση της πόλης το 1945.

Κάτω από το ξενοδοχείο υπήρχε (δηλ. υπάρχει) ένα μαγαζί για φαγητό, Εντυπωσιακό το παρουσιαστικό του, με την καμινάδα και τα συννεφάκια καπνού από νέον, εντυπωσιακό και το ότι ήταν γεμάτο συνέχεια. Η Μαρία επέμενε να κάτσουμε σ' αυτό για φαγητό μια μέρα. Της είχε κάτσει. Εγώ απ' την άλλη δεν συγκινήθηκα και πολύ απ' τα τόσα φώτα. Πόσο άδικο είχα...

Δεν ενέδιδα μέχρι που συνειδητοποίησα πως το όνομα του Μαγαζιού ήταν Σβέικ. Δεν ξέρω πόσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο του Τσέχου Γιαροσλάβ Χάσεκ "Ο καλός στρατιώτης Σβέικ" ή πόσοι θυμούνται τον Βόγλη που το είχε ανεβάσει σε θεατρικό. Όταν το είχα διαβάσει έψαξα και βρήκα όσα βιβλία του Χάσεκ μπορούσα να βρω στα Ελληνικά. Κι έτσι μου ήρθαν αναμνήσεις κι είπα το ναι. Εξάλλου όλα στο μαγαζί θύμιζαν τη γροτέσκα φιγούρα του Σβέικ.

Και η επιλογή τελικά δικαίωσε πλήρως τη Μαρία. Κοιτάζοντας τον κατάλογο αποφασίσαμε να πάρουμε μια ποικιλία ψητών κρεατικών που έλεγε πως ήταν για ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ δύο άτομα (κι η τιμή της στα 57 ζλοτ, αν θυμάμαι καλά δηλ. κάπου 14€). Υποπτευθήκαμε πως ήταν το ξύλο με τα κρέατα που έπαιρναν στα περισσότερα τραπέζια, αλλά με τίποτα την ποσότητα που θα είχε πάνω της. Και τι δεν είχε. Στην αρχή πατάτες ψητές και ρύζι, λάχανο άσπρο και κόκκινο και μαρούλι και τομάτα. Και μετά τα κρεατικά. Λουκάνικα δυο τριών ειδών, παϊδάκια, κοτόπουλο, μπιφτεκάκια κι ένα τεράστιο κομμάτι γουρνοπούλα. Για την όρεξη μερικά μπολάκια με διάφορες σάλτσες. Όχι για δύο, ακόμα και για τρεις θα ήταν υπερβολική ποσότητα. Τέσσερις μπορεί να χόρταιναν μπορεί και όχι. Οι τρεις στα σίγουρα. Άφησα ένα σωρό απ' το φαγητό πίσω και για όποιον με ξέρει κάτι τέτοιο σπάνια το κάνω. Συνήθως, όσο βλέπω φαγητό μπροστά μου συνεχίζω. Εδώ δεν άντεξα.