Αξιοκρατία!

Δόθηκε στη δημοσιότητα το σχέδιο του Προεδρικού Διατάγματος για την αξιολόγηση των Δημοσίων Υπαλλήλων μέσα στο οποίο περιλαμβανόμαστε κι εμείς οι εκπαιδευτικοί, αν και είμαστε και λίγο διαφορετική κατηγορία και θα βγει κι άλλο πιο εξειδικευμένο. Σύμφωνα με δημοσίευμα των Νέων το αποτέλεσμα θα προκύπτει από έναν ειδικό τύπο που θα συνυπολογίζονται οι επιμέρους δείκτες και θα βγαίνει το τελικό αποτέλεσμα. Μάλιστα, όπως σχολιάστηκε στο μπλογκ Σαραντάκου, ο τύπος όπως είναι ενσωματωμένος στο δημοσίευμα δείχνει πως αυτός που τον έφτιαξε είχε διάφορα προβλήματα ως προς τη χρήση του επεξεργαστή κειμένου, αλλά ας το αφήσω αυτό, είναι άλλη ιστορία.

Δεν έχω διαβάσει το ΠΔ και δύσκολο το βλέπω να το κάνω έστω κι αν με αφορά. Δύσκολο, γιατί χρειάζονται βουτιές σε νομικά και δεν είμαι σε φόρμα. Αλλά αν κατάλαβα καλά από τα γραφόμενα και σχολιαζόμενα εκεί κι αλλού, η βαθμολογία (ή έστω ένα μέρος της) θα βγαίνει ανάλογα με το πόσο κάποιος πιάνει τους στόχους που του βάζουνε. Άρα, επειδή αυτοί είναι προσωπικοί και διασφαλίζονται με ατομικό συμβόλαιο (καλά τα λέω;) θα μπορεί αυτός που βάζει τους στόχους να πει πως ο Α υπάλληλος (που είναι άχρηστος, λαμόγιο αλλά και κολλητός ή ό,τι άλλο) πρέπει να έρχεται π.χ. στην ώρα του, και να γράφει μια σελίδα τη μέρα. Αν τα κατορθώσει αυτά τα δυο έχει 100% βαθμολογία. Άρα προακτέος. Αντίθετα, ο Β (που έτσι κι αλλιώς σκίζεται αλλά δεν τον πάω, που έλεγε και κάποιος, κάπου, κάποτε) θα πρέπει να γράφει μια σελίδα το λεπτό και να τετραγωνίσει τον κύκλο. Άρα, ακόμα κι αν πιάσει το πρώτο, το δεύτερο αποκλείεται, άρα το πολύ 50%, άρα να δούμε αν θα είμαστε καλοί και θα τον κρατήσουμε.

Εμ, έτσι είναι. Επιτέλους. Ακριβώς προχθές έκλεισα 20 χρόνια επίσημα στο δημόσιο (ανεπίσημα κοντεύω να κλείσω τα 22). Μέχρι τώρα έχω δει πολλούς που δεν κάνουν τίποτα και όλο τη βολεύουν (πώς γίνεται αυτό;) ενώ άλλους που τρέχουν συνέχεια αλλά βρίσκονται να απολογούνται γιατί δεν γίνονται οι δουλειές που έπρεπε να κάνουν οι άλλοι! Καιρός για λίγη αξιοκρατία.

Ή αλλιώς, όπως σχολίαζα χθες στη Μαρία, περιμένω πότε θα ψηφιστεί ο νόμος που θα επιβάλει την εφαρμογή των νόμων. Γιατί τέτοιοι υπάρχουν. Αλλά η εφαρμογή τους γίνεται για τα πρώτα τρία τέρμινα από την ψήφισή τους. Μετά επέρχεται η ανοχή κι η λήθη. Εκτός σκοπιμοτήτων. Ας πάρουμε για παράδειγμα το νόμο για το κάπνισμα. Τον πρώτο καιρό γινόταν τόση φασαρία. Σήμερα σε ποιο μαγαζί εφαρμόζεται; Η εμπειρία μου από το διάστημα που βρέθηκα στην Ελλάδα, μου λέει κανένα. Άλλαξε ο νόμος (έστω για τον τύπο); Όχι. Αλλά επιλεκτικά, για όποιον μας μπει στο μάτι μπορεί να τον ξαναθυμηθούμε. Έτσι θα γίνει με την αξιολόγηση. Αφού γεμίσουν φάκελοι επί φακέλων, θα «τιμωρηθούν» όχι αυτοί που τόσον καιρόν δεν κάνουν τίποτα αλλά - αντίθετα - επιλεκτικά αυτοί που δεν θα έχουν κάποιον να τους κρατήσει.