Βερσαλίες

 Όταν μιλάμε για Βερσαλίες έχουμε κατά νου το παλάτι και τους κήπους που υπάρχουν εκεί. Ένα τεράστιο παλάτι, τόσο που ο φωτογραφικός φακός της μηχανής μου (και είναι αρκετά ευρυγώνιος, ο αντίστοιχος του παλιού 26άρι) δεν μπορεί να πιάσει παρά το κεντρικό κτίριο και την μια πτέρυγα. Κι έναν ακόμα μεγαλύτερο (φυσικά) κήπο. Μπορεί στο σχέδιο που υπάρχει στην είσοδο (αλλά και σε διάφορα σημεία του κήπου) να μην μπορεί αυτό να γίνει εύκολα αντιληπτό (σε ποιο σχέδιο εξάλλου μπορεί κάποιος να καταλάβει την κλίμακα), πάντως, ο κεντρικός διάδρομος που φαίνεται έχει μήκος κάποια χιλιόμετρα!

Η ίδια άποψη του παλατιού του βασιλιά Ήλιου, του Λουδοβίκου του ΙΔ'. Μπροστά η πλατεία ανάμεσα στις πλευρικές πτέρυγες κόβεται από κιγκλιδώματα με μπόλικο χρυσό χρώμα. Που μπορεί να είναι μεν χρώμα, αλλά το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακότατο. Εκτός από τα κάγκελα και άλλα κομμάτια στο ίδιο το παλάτι είναι χρυσά.

Χρόνο για να δούμε το παλάτι από μέσα δεν διαθέσαμε. Έχουμε δει τόσα παλάτια τα τελευταία χρόνια, που δεν αντέχαμε για ακόμα ένα. Όμως, περνώντας από εκεί που βρίσκονται οι πληροφορίες (και η έκδοση εισιτηρίων αν θέλεις να μπεις στα ενδότερα του παλατιού) τράβηξα δυο φωτογραφίες, έτσι για δείγμα.

Απόψεις του κήπου του παλατιού των Βερσαλιών. Ενός κήπου που λειτούργησε ως πρότυπο για πολλούς άλλους (και ειδικά για κήπους που έφτιαξε ο Λουδοβίκος ο Β' της Βαυαρίας - Λούντβιχ στη γλώσσα του - πρώτα και κύρια στο Χίρενσίνζελ, Εκεί πια μιλάμε για αντιγραφή). Βάση είναι το μπόλικο πράσινο, από θάμνους κουρεμένους σε συγκεκριμένο ύψος και σχήμα.

Στην πρώτη φωτογραφία η Οραντζερί. Ένα τμήμα του κήπου με πορτοκαλιές, ο πορτοκαλαιώνας δηλαδή. Που έγινε μαστ σε κάθε αντίστοιχο κήπο (ακόμα και στην κρύα Βαρσοβία). Τα περισσότερα από τα εσπεριδοειδή που υπάρχουν (και) εδώ είναι σε τεράστιες γλάστρες ώστε να είναι δυνατή η μεταφορά τους σε μέρος ζεστό (ας πούμε το θερμοκήπιο).

Ο κήπος έχει πολλά γλυπτά κάθε είδους.

Πολλά από τα γλυπτά συνδυάζονται σε σχηματισμούς για να φτιάξουν (ή να αναδείξουν) τα πολλά συντριβάνια του κήπου.

Το κεντρικό τμήμα του κτιρίου και το μεγάλο κανάλι που έφερνε νερό και προσφερόταν και για βαρκάδα (άλλος με τη βάρκα μας....).

Και ναι μεν υπήρχαν πολλά συντριβάνια, όμως δεν πετύχαμε κανένα να λειτουργεί τις ώρες που βολτάραμε εκεί. Οικονομία (μάλλον). Στα αντίστοιχα του Βαυαρού Λουδοβίκου που λέγαμε, λειτουργούσαν για πέντε λεπτά κάθε μισάωρο. Να παίρνεις μια γεύση του πώς ήταν. Εδώ τίποτα.

Η γλυπτική δεν ήταν μόνο σε παραδοσιακά μέσα (μάρμαρο, μπρούτζο, σίδερο, γύψο) αλλά και στα φυτά. Αποτέλεσμα η περιορισμένη πρόσβαση σε πολλά σημεία. Τα δέντρα ήταν περιφραγμένα πολύ καλά, με σύρματα αλλά και ξύλα.

Ανάμεσα στα δέντρα υπήρχε ένα κυλικείο και τουαλέτες ντυμένα όμορφα με ξύλο, που εναρμονίζονταν πλήρως με το περιβάλλον. Για όποιον ήθελε ένα χυμό πορτοκάλι, δυο μαγαζάκια το ένα απέναντι απ' το άλλο πρόσφεραν τη δυνατότητα. Τώρα, τι συνέβαινε και πώς γινότανε και η μια κοπέλα είχε βαρεθεί να βαράει μύγες ενώ ο απέναντι νεαρός να μην ξεμένει από πελατεία, συνέχεια, εγώ γι' αυτό δεν βρήκα εξήγηση.

Αλλά ας βγούμε από τους κήπους (δεν φτάσαμε μέχρι το άλλο παλάτι). Καιρός να αποχωρούμε. Μια τελευταία φωτογραφία του κεντρικού τμήματος του παλατιού και μαι από πολύ μακριά, με το άγαλμα του περί ου ο λόγος Λουί (ο Λουδοβίκος ντε, στα γαλλικά), πάνω στο άλογό του.

Απέναντι απ' το παλάτι οι στάβλοι. που καταλάμβαναν κάμποσο χώρο κι αυτοί (αλλά θα μου πείτε, άμα το παλάτι ήταν τόσο μεγάλο, σκέψου πόσο χώρο θα θέλανε τα παρακολουθήματά του). Είχαμε πάει με το αυτοκίνητο και φεύγοντας ο δρόμος δεν ενθουσίαζε. Στενός και με ένα τεράστιο χώρισμα στη μέση που κάποιοι το χρησιμοποιούσαν σαν βοηθητική λουρίδα!