Τοσκάνη

 Η Τοσκάνη είναι μια από τις περιφέρειες της κεντρικής Ιταλίας (η Βικιπαίδεια λέει της βόρειας, μάλλον είναι θέμα οπτικής). Αποτελείται από έξι μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ (για όποιον ενδιαφέρεται υπάρχει και η πλήρης λίστα) απ' τα οποία εμείς είδαμε τα τέσσερα απ' ό,τι βλέπω: Σιένα, Φλωρεντία, Πίζα και κοιλάδα της Όρτσιας. Καλός απολογισμός. Δεν είδαμε το Σαν Τσιμινιάνο μιας και δεν το είχαμε ψάξει έγκαιρα, όταν μάθαμε γι' αυτό το είχαμε προσπεράσει και την Πιέντσα που δεν μάθαμε συγκεκριμένα γι' αυτήν, ήταν και λίγο έξ' απ' το δρόμο μας, ήταν πάντως στην κοιλάδα της Όρτσιας κι αυτή. Η Τοσκάνη όμως είναι μαγευτική όχι γι' αυτόν το λόγο αλλά γιατί είναι η Τοσκάνη. Υπέροχη ως εξοχή, ειδικά την εποχή που την περάσαμε (Πάσχα). Χρώματα ένα σωρό, γραφικά χωριουδάκια, ένα ανάγλυφο χωρίς εξάρσεις αλλά με απαλές καμπύλες.

Φωτογραφίες της κοιλάδας της Όρτσιας. Η περιοχή εκτός των άλλων παράγει πολλά κρασιά από μικρά ονοποιεία. Στο δρόμο υπάρχουν διαφημιστικά βαρέλια από κάποιο παρακείμενο οινοποιείο που σε προσκαλούν να το επισκεφτείς και να δοκιμάσεις τα κρασιά που παράγει.

Χωριουδάκια ξεφυτρώνουν  στο δρόμο σου (ειδικά αν δεν ακολουθείς τις γρήγορες οτοστράντες) και είναι χάρμα ειδέσθαι. Δεν ξέρω πώς γίνεται και όλα τα έβλεπα να είναι σε ένα φρύδι βράχου πάνω.

Τα περισσότερα τα προσπερνάγαμε χωρίς να σταματάμε. Πού να προλάβουμε να φτάσουμε στο Φιουμιτσίνο που θα έρχονταν τα παιδιά εκείνη τη μέρα, αν σταματάγαμε σε όλα. Σε κάποια πάντως δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε. Σε άλλα για λίγα λεπτά

και σε άλλα περισσότερο όπως στο Σαν Κίρικο, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα από τη Πιέντσα που λέγαμε. Το κέντρο του τειχισμένο, με τα στενάκια του διατηρημένα όπως το μεσαίωνα.

Το χωριό έχει δυο εκκλησίες (ή τουλάχιστον αυτές είδαμε εμείς στο κέντρο του). Τις επισκεφθήκαμε εξωτερικά

αλλά και εσωτερικά. Ήταν η Κυριακή του Πάσχα των καθολικών και στη μία πέσαμε και σε λειτουργία. Ή κάτι σαν βάφτιση, δεν καταλάβαμε και πολλά, δεν είχαμε και πολύ χρόνο, πάντως ήταν μια διαδικασία χαράς με σημαντική συμμετοχή.

Μερικές φωτογραφίες από τα μαγαζάκια του χωριού, στο δρομάκι που ενώνει τις δυο εκκλησίες

Πάντως, το χωριό παρά τα τείχη του είχε και το πάρκο του το οποίο είχε και κάμποσους επισκέπτες.

Μπορεί η «πόλη» εκτός των τειχών (πόλη 2,5 χιλιάδων κατοίκων; τρόπος του λέγειν) εκεί όπου είχαμε παρκάρει (ναι, αν το ψάξει κανένας, εκεί μπροστά κάπου στο βάθος είναι και το Ζαφίρα μας) να θύμιζε ένα συνηθισμένο ελληνικό χωριό, δεν έπαυε όμως να έχει τις εκπλήξεις της, όπως τα αγάλματα στον διπλανό ακριβώς κήπο (αυτόν που μόλις διακρίνεται δεξιά στο Πάντα της δεκαετίας του 80). Στην πατρίδα της Αναγέννησης βρισκόμαστε εξάλλου.