Για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) λίγο πολύ το ξέρουμε όλοι. Εδρεύει στη Χάγη, αποτελείται από δικαστές από διάφορες χώρες και ασχολείται με εγκλήματα που είναι αποτέλεσμα κάποιου πολέμου κυρίως. Ακουστά το είχα (ας πούμε απ' την απαίτηση να παραδώσει η Σερβία τον Μιλόσεβιτς ή τον Κάρατζις, τυχαίο; δεν νομίζω - αντίθετα, άλλοι που έκαναν πολλά χειρότερα δοξάστηκαν δεόντως) και δεν ήξερα παραπάνω γι' αυτό, εξάλλου δύσκολα να μπω εγώ στο στόχαστρό του. Όμως, έφτιαξα τον τίτλο και ξεκίνησα το θέμα για ένα απλό λόγο: Διάβασα κάπου πως δεν τον έχουν αναγνωρίσει όλες οι χώρες. Και μου έκανε εντύπωση ποιοι έχουν μείνει απ' έξω.
Είναι μη αναγνωρισμένο λοιπόν, από τη Β. Κορέα, την Κίνα, την Ινδονησία, το Ιράκ, το Ισραήλ και τις ΗΠΑ! Κι αν για την πρώτη (ή και για τη δεύτερη και την τρίτη) θα έλεγε κάποιος πως δικαίως αποφεύγουν να βάλουν στο σπίτι τους τέτοιες διαδικασίες (γιατί η αναγνώριση σημαίνει πως δέχεσαι πως το ΔΠΔ μπορεί να έχει λόγο για ό,τι συμβαίνει μέσα στη χώρα και στις συγκεκριμένες χώρες πολλά μπορεί να καταλογίσει κανένας), κι αν το Ιράκ θεωρήσει πως δεν πρόλαβε μετά την απελευθέρωσή του από τον κακό Σαντάμ, τι να πει για τη μη αναγνώριση από το Ισραήλ (που το αποκαλούν και διεθνή χωροφύλακα) κι ακόμα περισσότερο από τις ΗΠΑ.
Το πράγμα γίνεται χειρότερο (και) όταν οι ΗΠΑ που δεν αναγνωρίζουν το ΔΠΔ πρωτοστατούν στο να παραδοθούν σ' αυτό διάφοροι που τους ονοματίζουν οι ιθύνοντές τους ως εγκληματίες. Κι όχι μόνο πρωτοστατούν αλλά και εκβιάζουν πως η τάδε χώρα θα υποστεί σοβαρότατες κυρώσεις αν δεν παραδώσει τον δείνα «εγκληματία» (που μπορεί τα εισαγωγικά να μην χρειάζονται στ' αλήθεια, αλλά έλα που ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας μέχρι την καταδίκη, κάτι που πολύ το ψάχνουν στο εσωτερικό τους). Και κάτι τέτοια εμένα μου βάζουν ψύλλους στ' αυτιά και δεν μου κάθονται καλά και οι πιο αγνές προθέσεις. Μου μυρίζουν σκοπιμότητα.
Το είναι είναι κακιά λέξη (μια συνεργασία του Μιχάλη Ρουμελιώτη)
Πριν από 21 ώρες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου