Σουμπότιτσα

Τη Σουμπότιτσα τη γνώρισα όταν θέλησα να κάνω μια στάση στη Σερβία, αμέσως μετά το πέρασμα των συνόρων. Έμεινα σ' αυτήν δυο φορές αλλά μιας και ήμουνα στη μέση ταξιδιού λίγα πράγματα είδα απ' αυτήν, ό,τι πρόλαβα μέσ' απ' τ' αυτοκίνητο. Λίγες και οι φωτογραφίες από την πόλη, τραβηγμένες κατά την πρώτη στάση μόνο, κι αυτό απ' το εστιατόριο του ξενοδοχείου που μείναμε το  οποίο βρισκόταν ψηλά (στον 5ο όροφο;) είχε μια πολύ καλή θέα στην πόλη, ενώ στην πραγματικότητα έχει πολλά σημεία που θα θέλαμε να δούμε, όπως για παράδειγμα ο σιδηροδρομικός σταθμός ή κάποια κτίρια, μάλλον ξεπεσμένα αρχοντικά. Έτσι το σημερινό αφιέρωμα ήταν μάλλον «τιμής ένεκεν».

Η πόλη, όπως οι περισσότερες της Ευρώπης είναι πολυσυλλεκτική. Με εκπροσώπους διαφόρων θρησκειών, κάτι που φαίνεται όταν βλέπεις τα καμπαναριά των εκκλησιών, τους μιναρέδες των τζαμιών ή τις σκεπές των συναγωγών. Οι άνθρωποι φιλόξενοι, αυτό φάνηκε απ' τον τρόπο που μας αντιμετώπισαν στα μέρη που μείναμε. Και θα μπορούσε κάποιος να πει πως η αντιμετώπιση αυτή ήταν απλά αποτέλεσμα επαγγελματισμού. Όμως μπορείς να διακρίνεις τη διαφορά ανάμεσα στην επαγγελματική αντιμετώπιση του τουρίστα και στις κινήσεις που έχουν να κάνουν με τη φιλόξενη διάθεση που όταν προστίθεται στον επαγγελματισμό, το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό.

Η πόλη αποτελείται κυρίως από χαμηλά σπίτια, ανάμεσα στα οποία ξεφυτρώνουν τα μεγαθήρια, απομεινάρια της σοσιαλιστικής(;) εποχής της χώρας. Λίγα τα πραγματικά καινούρια κτίρια, δεν είναι αυτά που δίνουν το κυρίαρχο χρώμα της πόλης. Αυτό που κυριαρχεί είναι η αντίθεση ανάμεσα στα χαμηλά και παλιά κτίρια (αρκετά απ' αυτά εγκαταλειμμένα) και στις πολυκατοικίες - τέρατα.