Ντουλάπια Αποθήκευσης στους Σταθμούς

Ο κεντρικός (ή και σχετικά μεγάλος) σιδηροδρομικός σταθμός κάθε πόλης έχει ειδικά ντουλάπια για να αφήσεις, αν θέλεις, τις αποσκευές σου και να μην τις τραβάς μαζί σου όσο θα κάνεις τη βόλτα σου ή θα ξεμπερδεύεις με τις δουλειές σου. Το 1998 είχα χρησιμοποιήσει την αντίστοιχη υπηρεσία στη Ρουμανία και την είχα εκτιμήσει. Τότε, έδινες τα μπαγκάζια σου σε έναν υπάλληλο που σου έδινε ένα χαρτί με ένα νούμερο και το οποίο έδινες όταν ήθελες να τα πάρεις και ανάλογα με το πόσα κομμάτια έδωσες και πόσες μέρες σου έβγαζε το λογαριασμό. Και μάλιστα αν κατάφερνες να κάνεις τα δυο κομμάτια ένα πλήρωνες για ένα.
Τα πράγματα τώρα έχουν απλοποιηθεί. Βάζεις τα πράγματά σου σε ένα ντουλάπι, βάζεις στη σχισμή το αντίτιμο (ή πας στον κεντρικό πίνακα και πληρώνεις) και παίρνεις το κλειδί σου. Γυρίζεις, ανοίγεις, παίρνεις τα πράγματά σου και το κλειδί μένει πάνω. Το αντίτιμο διαφέρει ανάλογα την πόλη, το χρόνο και το μέγεθος. Π.χ. για το ίδιο μέγεθος (μικρό) ντουλαπιού στο Μόναχο πρέπει να βάλεις 2 € ενώ στη Στουτγάρδη 1 για μια μέρα. Αν τώρα παρατείνεις την παραμονή σου πρέπει να συμπληρώσεις το ποσό για να ξεκλειδώσει. Είναι ιδιαίτερα βολικό αν θέλεις να κάνεις μια διακοπή του ταξιδιού σου σε μια ενδιάμεση πόλη και να συνεχίσεις μετά ή αν π.χ. φτάσεις νωρίς και δεν μπορείς ακόμα να πας στο ξενοδοχείο σου.

Bahnhof Mission

Σε κάθε σταθμό έβλεπα ένα σταυρό και γύρω του γραμμένο το σήμα «Bahnhof Mission». Και όχι μόνο εκεί που ήταν το σχετικό γραφείο (γιατί είδα πως είναι ένα γραφείο εκεί) αλλά σε διάφορα σημεία, σε πινακίδες που να σε κατευθύνουν προς τα κει. Στην αρχή, παρασυρμένος απ’ το σταυρό, νόμιζα πως έχει σχέση με κάτι το θρησκευτικό – χριστιανικό. Κάποια στιγμή είδα ανθρώπους με ένα αντίστοιχο περιβραχιόνιο και κατάλαβα τι είναι αυτό. Είναι (εθελοντές ή όχι δεν ξέρω) άνθρωποι που βοηθούν άτομα με προβλήματα στην απο– επιβίβαση στο τρένο και στη μετακίνησή τους μέσα στο σταθμό. Να σπρώξουν το καροτσάκι, να βοηθήσουν έναν τυφλό να βρει τη θέση του κλπ. Ενδιαφέρον. Γραφείο ΑΜΕΑ σταθμού θα το έλεγα.

Έργα, και Πάλι

Έχουν μια μασκότ που ενημερώνει για τα έργα της επόμενης περιόδου

Έχω ξαναγράψει αρκετές φορές για τα (λεγόμενα δημόσια) έργα που γίνονται συνέχεια εδώ. Σήμερα θα μιλήσω άλλη μια φορά για έργα αλλά διαφορετικής υφής:
Μέχρι τώρα, τα έργα που αναφερόμουν ήταν κύρια βελτίωση υπάρχοντος δικτύου. Διαπλάτυνση ενός αυτοκινητόδρομου, επέκτασή του για να ενωθεί με έναν άλλον και να καλύψει μια περιοχή που μέχρι τώρα καλυπτόταν μόνο από τοπικό δρόμο (χωρίς διαζώματα κλπ), στρώσιμο γραμμών δίπλα σε υπάρχουσες ή αντικατάσταση γραμμών του μετρό ή του τρένου που για διάφορους λόγους έχουν υποστεί ζημιές, άντε και καμιά επέκταση γραμμής μετρό. Σήμερα τα έργα που θα περιγράψω θα είναι τα δομικά έργα. Αυτά που βάζουν νέα δεδομένα για την περιοχή που καλύπτουν.

Αλλαγές

Βρε τι παθαίνει ο άνθρωπος!

Με τη σιγουριά, που έχω αποκτήσει μετά από τόσο καιρό, για τα δρομολόγια των τρένων ξεκίνησα σήμερα το πρωί για το Μάνχαϊμ. Τα τρένα από Μόναχο με κατεύθυνση το Μάνχαϊμ (και μέχρι εκεί είναι κοινά) ξεκινάνε καθημερινά γύρω στις και 25'. Ένα δυο λεπτά πριν. Και 23' ή και 24' με εξαίρεση στις 6 το πρωί που είναι και 28'.

Σήμερα, πρώτη μέρα μετά τις πασχαλινές διακοπές, τελικά ετοιμάστηκα πιο γρήγορα από το συνηθισμένο και αντί να πάρω το μετρό των 06:55 πήρα των 06:50. Φτάνω λοιπόν νωρίς στο σταθμό και βλέπω από μακρυά ότι το τρένο περιμένει στην αποβάθρα. Από συνήθεια, ρίχνω και μια ματιά στο πίνακα με τα δρομολόγια αλλά στις και 23' που το ήξερα δεν το εντοπίζω Κοιτάζοντας.καλύτερα, βλέπω ότι έφευγε και 08'! Το πρόλαβα, μπήκα μέσα και ήταν μόλις και 06', είχε μάλιστα και κάνα 5λεπτο καθυστέρηση στην αναχώρησή του.

Αλλά σκέφτομαι: Αν δεν τύχαινε να πάω νωρίτερα, τι θα πάθαινα. Θα πήγαινα στο σταθμό και δεν θα έβρισκα τρένο γιατί θα είχε φύγει. Και θα καθυστερούσα μια ώρα να πάω στο σχολείο (χαρά οι μαθητές μου!!!) μιας και, όπως είπα και παραπάνω, το τρένο φεύγει κάθε μια ώρα. Και συνήθως φεύγει στα ίδια λεπτά της ώρας. Το ίδιο γίνεται και με τα μέσα αστικής συγκοινωνίας, οπότε ξέρεις πότε να πας στη στάση ή στο σταθμό. Όχι, όπως στον Άγιο Στέφανο που σχολίαζε και η κόρη μου, που κάθε ώρα είναι και κάτι διαφορετικό κι έτσι δεν υπάρχει κάτι στάνταρ να ξέρεις. (Καλά, το άλλο το τραγικό, ότι περνάνε από κοντά από το σπίτι 2 + 1 λεωφορεία, και περνάνε τα δύο με διαφορά 5λεπτο και μετά το επόμενο ζευγάρι είναι σε 30 - 40 λεπτά ενώ το τρίτο είναι κυκλικό και περνάει μια φορά την ώρα ή και αργότερα).

Τελικά, ψάχνοντας από το σάιτ των γερμανικών τρένων βρήκα ότι αυτή η αλλαγή αφορά όλα τα (πρωινά τουλάχιστον που μ' ενδιαφέρουν) τρένα από το Μόναχο στη γραμμή αυτή και για το Διάστημα 12 - 29 Απρίλη. Από Μάη ξαναγυρίζουμε στα γνωστά. Το θέμα είναι ότι δεν υπήρχε κάποια τέτοια πρόβλεψη στο πρόγραμμα μέχρι τώρα. Στο πρόγραμμα των τρένων από Δεκέμβρη μέχρι Ιούνη τα συγκεκριμένα δρομολόγια δεν έχουν καμιά παρατήρηση.

Βρε τι παθαίνει ο άνθρωπος! Πόσο εύκολα συνηθίζει κανείς το να δουλεύουν όλα σύμφωνα με το πρόγραμμα! Και πόσο μου κακοφάνηκε που κάτι άλλαξε (και δεν το έψαξα γιατί θεώρησα αυτονόητο ότι όλα μένουν ως έχουν)!

Συρμοί Άλλων Χωρών

Στους σταθμούς του τρένου σπάνια εμφανίζονται συρμοί από άλλες χώρες. Αυτοί που είναι από Γαλλία (όπως το παραπάνω) ξεχωρίζουν, συνήθως, λόγω διαφορετικών χρωμάτων και κοψιάς. Έχω δει και συρμούς από Ιταλία, Ουγγαρία ενώ όσοι είναι από Ελβετία (όπως ο παρακάτω) ή Αυστρία δεν ξεχωρίζουν ιδιαίτερα και είναι συνήθως πολύ ίδιοι με τους ντόπιους, αφού είναι η Deutsche Bahn που τους έχει. Και συνήθως συρμοί εμφανίζονται σε πόλεις που είναι γειτονικές με τις χώρες αυτές μια και από κει ξεκινούν και εκεί καταλήγουν οι επαφές. Π.χ. το Μόναχο έχει αυτούς που έχει γιατί είναι στα σύνορα με την Αυστρία. Από την Πράγα φθάνουν μέχρι Νυρεμβέργη. Από Βρυξέλες μέχρι Κολωνία και πάει λέγοντας.

Κεντρικοί Σιδηροδρομικοί Σταθμοί.

Σε κάθε πόλη υπάρχουν ένας ή περισσότεροι σταθμοί. Άλλοι είναι σταθμοί τραμ (όχι απλές στάσεις) άλλοι του τρένου. Όμως, σε κάθε μεγάλη πόλη υπάρχει ένας που είναι ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός (Hauptbahnhof). Το κτίριό του είναι μεγάλο και επιβλητικό αλλά σε άλλες είναι κουτιά (όπως του Μονάχου) ενώ σε άλλες έχουν μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Σκέφτηκα λοιπόν να μαζέψω φωτογραφίες από τους κεντρικούς σταθμούς διαφόρων πόλεων. Από του Μονάχου έχω ήδη βάλει φωτογραφία στο σχετικό αφιέρωμα. Αφιέρωμα έχει γίνει και για το σταθμό της Στουτγάρδης. Αλλά για λόγους συγκέντρωσης θα βάλω κι εδώ. Και θα προσθέτω και στο μέλλον αυτούς που θα επισκέπτομαι.

Ο Σταθμός της Στουτγάρδης

Ο σταθμός της Στουτγάρδης δεν είναι ούτε τόσο μεγάλος όσο του Μονάχου ούτε τραγουδισμένος. Είναι όμως ένα επιβλητικό κτίριο κάποιων χρόνων. Το σήμα της Mercedes στην κορυφή είναι για να μην ξεχνιόμαστε πως εδώ είναι η έδρα της (γι' αυτό και παντού υπάρχει κάτι από Mercedes. εδώ είναι η έδρα και της Porsche αλλά αυτή δεν έχει βάλει τόσο κραυγαλέα το σήμα της). Είναι κι αυτός Kopfbahnhof δηλ. μοιάζει με μια τσατσάρα που το τρένο χώνεται ανάμεσα στα δόντια της.

Εμπειρία Καθαρισμού

Τετάρτη πρωί. Σηκώνομαι και ετοιμάζομαι για το σχολείο. Έξω έχει αρχίσει να ξημερώνει. Σήμερα πάω Στουτγάρδη. Βγαίνω. Βρέχει. Το χιόνι λιώνει. Φυσάει. Και η θερμοκρασία έχει ανέβει πάνω από το μηδέν, πρώτη μέρα μετά από καμιά 15αριά μέρες που ήταν στα μείον. Έτσι το χιόνι λιώνει γρηγορότερα. Αν και, στις άκρες που έχει σπρωχτεί από τα εκχιονιστικά θα αργήσει να φύγει. Και μάλλον εκεί θα το βρει το επόμενο. Που δεν θα αργήσει να έρθει. Το Σαββατοκύριακο προβλέπεται. Αν και με θερμοκρασίες πάνω από το 0 δεν θα κρατήσει, μάλλον, ιδιαίτερα.

Η Εξέλιξη των Μέσων Σταθερής Τροχιάς

Κάποτε τα μέσα σταθερής τροχιάς (τρένα, μετρό, τραμ) ήταν ένας συνδυασμός από βαγόνια που το καθένα ήταν ξεχωριστό από το άλλο. Αργότερα τα βαγόνια απόκτησαν μια ενδιάμεση πόρτα απ’ την οποία μπορούσες να περάσεις στο επόμενο πατώντας σε μια πλατφόρμα που έπαιζε το ρόλο γέφυρας όμως στην πραγματικότητα ήσουν στον αέρα. Την πόρτα αυτή τη χρησιμοποιούσε βασικά ο ελεγκτής. Αργότερα το άνοιγμα σκεπάστηκε και έγινε πέρασμα. Πρώτα στα τρένα μεγάλων αποστάσεων για να μπορείς να πηγαίνεις εύκολα στο εστιατόριο. Στα τοπικά όμως έμειναν τα ξεχωριστά βαγόνια. Σήμερα άλλαξαν κι αυτά. Οι συρμοί είναι μονοκόμματοι εσωτερικά με φυσούνα εκεί που υπάρχει η άρθρωση, ο διαχωρισμός των βαγονιών. Και είναι παράξενη η αίσθηση να είσαι στη μια άκρη και να βλέπεις την άλλη. Σαν να είσαι σε μια τεράστια κάμπια.

Τρένα: Οι Αχθοφόροι

Θυμάμαι παλιά, όταν έριχνε σκάλα το βαπόρι, οι πρώτοι που ανέβαιναν ήταν οι τοπικοί αχθοφόροι: οι χαμάληδες. Πρόθυμοι, έναντι αμοιβής βεβαίως, να σου κατεβάσουν τα πράγματα. Αργότερα, παρόλο που πλήθυναν τα βαπόρια, οι χαμάληδες λιγόστεψαν. Βασική αιτία το ότι οι βαλίτσες απέκτησαν ροδάκια κι έτσι ήταν εύκολη η μεταφορά τους. Σπάνια έβλεπα χαμάληδες αλλά τους θυμόμουνα κάθε φορά που έβγαζα εισιτήριο για το βαπόρι από τη Μυτιλήνη: είχαν καταφέρει και με κάθε εισιτήριο που κοβότανε ο πράκτορας έκοβε και ένα κουπόνι για το σωματείο τους. Κάποτε σταμάτησε κι αυτό. Έτσι ήταν μεγάλη η έκπληξή μου όταν φτάνοντας το απόγευμα στο σταθμό του Μονάχου είδα ένα χαμάλη να περιμένει να μεταφέρει αποσκευές. Και υπάρχει κάποιος κάθε φορά που φάνω. Με το όρθιο καρότσι στο χέρι στο οποίο έχει κολλημένο τον τιμοκατάλογο: 2,5 € μέχρι δυο κομμάτια, 1,5 € για κάθε επιπλέον για να τα πάνε μέχρι το μετρό ή τον προαστιακό!

Τρένα: Το Ρυθμικό Τσούκου – Τσούκου

Το τρένο μου άρεσε πάντοτε ως μέσο μεταφοράς. Και το είχα συνδέσει με το θόρυβο που κάνει πάνω στις γραμμές, το γνωστό τσούκου – τσούκου. Εδώ αυτός ο θόρυβος δεν υπάρχει. Και μου έκανε εντύπωση. Κι έψαχνα να καταλάβω το γιατί. Έβαλα τη λογική και προσπάθησα να βρω τι είναι αυτό που δίνει αυτόν τον ρυθμικό ήχο. Κατέληξα πως αυτό γίνεται όταν ένας τροχός του τρένου περνάει από μια ράγα σε επόμενη στα διαστήματα που, όπως μαθαίναμε από το σχολείο, υπήρχε κενό για τις διαστολές. Κοιτάζοντας, λοιπόν, προσεκτικά τις γραμμές εδώ διαπίστωσα ότι κενά δεν υπάρχουν. Όπου τελειώνει ένα κομμάτι μπαίνει το επόμενο και το κενό καλύπτεται με κόλληση. Δεν ξέρω αν είναι ειδική κόλληση που απορροφά τυχόν διαστολή ή αν οι ράγες φτιάχνονται από τέτοιο κράμα που ουσιαστικά να έχει μηδενικό συντελεστή διαστολής. Πάντως κενά δεν υπάρχουν και στο τρένο δεν ακούγεται ο ρυθμός που σε κοιμίζει! Το ότι ο θόρυβος προέρχεται από τα κενά το επιβεβαίωσα πρόσφατα στην Αθήνα βλέποντας ένα τρένο να περνάει και να «σκοντάφτει» όχι μόνο από το κενό αλλά και από το γεγονός ότι το ένα κομμάτι «καθόταν» από το βάρος και υπήρχε και διαφορά ύψους! Και επίσης στον ηλεκτρικό σε όποια σημεία έχουν αλλαχτεί οι γραμμές ακολουθούνται οι νέες νόρμες οπότε εκεί τσούκου – τσούκου δεν έχει. Μόνο σε κάνα παλιό τμήμα – και βέβαια στις αλλαγές γραμμής, στα ψαλίδια, οπότε με την ταχύτητα που έχει φαίνεται πως πάει σαν παλιόβαρκα. Κι όταν είναι κοντά σε σταθμό και είσαι όρθιος γιατί ετοιμάζεσαι να κατέβεις πρέπει να κρατιέσαι πολύ καλά!

 

Και κάτι από Στουτγάρδη

Τρένα: Ισόπεδες Διαβάσεις

Νόμιζα πως οι ισόπεδες διαβάσεις είναι κατάλοιπο της Ελλάδας και άλλων μη αναπτυγμένων χωρών. Ιδιαίτερα που στα καθ’ ημάς γίνεται πολύ συζήτηση για την ανάγκη να καταργηθούν. Τρόμαξα, λοιπόν, συνειδητοποιώντας το πόσες υπάρχουν και εδώ. Με μπάρες αυτόματες βέβαια, αλλά δεν παύουν να είναι ένα πρόβλημα. Να περνάει το Ιντερσίτυ με 100 ή 200 και βάλε χιλιόμετρα και να διασταυρώνεται ισόπεδα έστω και με τριτεύοντα δρόμο? Καλά, το να βγαίνει το μετρό και να διασταυρώνεται με αυτοκίνητα ή να περνάει το τραμ σε αποκλειστική γραμμή και με αρκετή ταχύτητα και να κατεβαίνουν μπάρες και να περιμένουν τα αυτοκίνητα (και για λόγους ασφαλείας και για αρκετή ώρα) είναι τα-κτι-κό-τα-το. Και όταν κατεβαίνουν οι μπάρες, κατεβαίνουν αρκετή ώρα πριν περάσει ο συρμός, οπότε κάθεσαι και περιμένεις με τις ώρες.

Τρένα: Τα Εισιτήρια

Έχουμε συνηθίσει ότι τα εισιτήρια στα τρένα τα προαγοράζεις. Το ίδιο και για τα άλλα μέσα μεταφοράς. Και για μεν τα πρώτα από τον αρμόδιο υπάλληλο ενώ τα άλλα από περίπτερα ή αυτόματους πωλητές. Εδώ λοιπόν το πράγμα ψιλοδιαφέρει. Σίγουρα υπάρχουν οι αυτόματοι πωλητές, και είναι και πάρα πολλοί σε κάθε σταθμό. Κάποιοι δέχονται κάρτα (EC ή για το τρένο και πιστωτική) άλλοι όχι. Απ’ την άλλη δεν δέχονται «μεγάλα» χαρτονομίσματα. Κάποια ούτε 50άρικο, κάποια άλλα μέχρις εκεί. Παραπάνω, πήγαινε να χαλάσεις και ξαναέλα. Δεύτερον δεν υπάρχει στάση που να μην έχει αυτόματο μηχάνημα πώλησης. Και τρίτον (στο Μόναχο) υπάρχουν αυτόματοι πωλητές και μέσα στα λεωφορεία και στα τραμ, που δίνουν και ρέστα (στο Μάνχαϊμ αντίθετα υπάρχει προειδοποίηση στην πόρτα μπαίνοντας ότι πρέπει να έχεις αγοράσει το εισιτήριο από πριν)!

Τρένα: Οι Σταθμοί. Ο Σταθμός του Μονάχου

Όταν μιλάμε για σταθμούς τρένου μιλάμε για τεράστια συγκροτήματα με πολλές αποβάθρες. Στους «μικρούς» σταθμούς θα έχει 6 – 7 ενώ στους κεντρικούς 10, 20 ή 30+ (στο Μόναχο που είναι από τους μεγαλύτερους της Γερμανίας αν όχι ο μεγαλύτερος καταλήγουν 36 γραμμές! ) και στις οποίες φορτώνουν – ξεφορτώνουν ταυτόχρονα αρκετά τρένα. Ο σταθμός του Μονάχου είναι Kopfbahnhof δηλ. οι γραμμές καταλήγουν σ' αυτόν και δεν περνάνε από δίπλα του. Είναι δηλ. ο σταθμός σαν μια τσατσάρα που οι γραμμές είναι τα δόντια της. Το ίδιο είναι και της Στουτγάρδης (απ' όσους ξέρω εδώ - στην Ελλάδα έτσι είναι της Θεσσαλονίκης και ο νέος της Αλεξανδρούπολης).
Για να πας απ’ τη μια πλατφόρμα στην άλλη (και με δεδομένο το μεγάλο μήκος των συρμών) θέλει αρκετή ώρα. Και πάντα πρέπει να συμβουλεύεσαι τον πίνακα ανακοινώσεων για να επιβεβαιώνεις από ποια γραμμή φεύγει το τρένο σου. Βγαίνοντας από το σταθμό υπάρχει ένα δάσος από γραμμές (μια για κάθε αποβάθρα συν κάποιες βοηθητικές). Και είναι εξαιρετικό το να βλέπεις να μπαίνουν στο σταθμό 3 - 4 τρένα ταυτόχρονα ενώ κάποια άλλα φεύγουν. Πάντως οι αρμόδιοι τα καταφέρνουν και βρίσκουν άκρη!

Τρένα: Πληρότητα

Και μια και μιλάμε για τρένα. Έλεγα παραπάνω για πληρότητα 50 ή 60%. Αυτό έχει να κάνει με το τμήμα της διαδρομής, την ώρα και το είδος του τρένου. Γιατί το είδα κι αυτό. Το τρένο να είναι γεμάτο και οι επιβάτες όρθιοι κι αυτό όχι για καμιά μικρή διαδρομή αλλά 2 περίπου ωρών. Ήταν Κυριακή βράδυ και μου θύμισε που γύριζα από Χαλκίδα προς Αθήνα μια Κυριακή και γινόταν ένας χαμός. Αν μου λέγανε τότε ότι το ίδιο θα το ξαναζούσα στη Γερμανία, πριν το δω δεν θα το πίστευα με τίποτα.

Τρένα: Οι Πόρτες

Και μια ιδιομορφία των τρένων. Για να ανοίξει η πόρτα τους (και σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς μετρό, τραμ κλπ) πρέπει να πατήσεις το κατάλληλο κουμπί. Φθάνει ας πούμε το όχημα σε μια στάση, σταματάει ακούς τον ήχο που έχεις συνηθίσει αλλά πόρτα δεν ανοίγει αν δεν βάλεις το χέρι σου. Και μπορεί αυτό να σημαίνει οικονομία (προφανώς) και λιγότερες φθορές αλλά και λιγότερες θερμικές απώλειες αφού η πόρτα δεν ανοίγει αν δεν είναι απαραίτητο (δεν υπάρχει κάποιος σ’ αυτήν ν’ ανέβει ή να κατέβει) αλλά για σένα είναι δύσκολο αν κουβαλάς πράγματα. Και καλά, κάποια σύγχρονα οχήματα έχουν μπουτόν αφής. Αλλά με κάποια παλιότερα που χρειάζεται να κουνήσεις ένα μοχλό, εκεί να δεις ομορφιές!

Τρένα: Οι Γραμμές

Στην Ελλάδα, πανηγυρίζουμε που καταφέραμε να έχουμε διπλή γραμμή στα τρένα μας. Εδώ στεναχωριούνται αν δεν έχουν 3 ζευγάρια και δώστου να τρέχουν να φτιάξουν. Αλλά και γενικότερα παντού γίνονται έργα. Από τους δρόμους και τα τρένα μέχρι τη γενικότερη ανακαίνιση των κτιρίων (renoviert). Να αναφέρω εδώ ότι τα κτίρια, γενικά, έχουν καλές μονώσεις, πράγμα βέβαια απαραίτητο με τα κρύα που έχει.

Τρένα: Το Δίκτυο που μας Ενώνει

Είναι απίθανο να είσαι σε κάποια πόλη στη Γερμανία και να μην υπάρχει ένας σταθμός τρένου. Είναι το βασικό μεταφορικό μέσο με ένα πυκνότατο δίκτυο που ενώνει όλες τις πόλεις μεταξύ τους και με διάφορους τρόπους. Παράδειγμα: Το Βερολίνο βρίσκεται βόρεια (και λίγο ανατολικά) του Μονάχου. Υπάρχει λοιπόν τρένο που πάει σ’ αυτή την διαδρομή. Άλλο τρένο (ένα απ’ αυτά που συνήθως χρησιμοποιώ) όμως, κατευθύνεται βορειοδυτικά μέχρι τη Φραγκφούρτη και μετά πάει βορειοανατολικά. Αλλά την Παρασκευή το πρωί υπάρχει το πιο παράξενο (για μένα) δρομολόγιο: Μόναχο – Στουτγάρδη – Φραγκφούρτη – Κολωνία – Ντόρτμουντ – Ανόβερο – Βερολίνο. Σαν να θες να πας Αθήνα – Θεσσαλονίκη και ακολουθείς τη διαδρομή Αθήνα – Πάτρα – Γιάννινα – Θεσσαλονίκη.

Απαγόρευση Καπνίσματος

Γενικά η απαγόρευση του καπνίσματος σε εσωτερικούς χώρους είναι διαδεδομένη και τηρείται. Ακόμα και σε μπιραρίες. Και βλέπεις στις πόρτες να στέκεται κόσμος που έχει βγει για κάπνισμα. Στους σταθμούς του τρένου, επίσης, απαγορεύεται το κάπνισμα. Επιτρέπεται μόνο σε ειδικά σηματοδοτημένους χώρους. Αυτοί είναι κάτι τετράγωνα 6 επί 6 στη μέση της αποβάθρας (σε μια αποβάθρα μισού χιλιομέτρου που λέγαμε, μπορεί να υπάρχουν 2 ή 3 τέτοια) ευδιάκριτα με κίτρινη γραμμή και το σήμα ότι επιτρέπεται το κάπνισμα και ένα μεγάλο τασάκι στη μέση και εκεί μέσα πάει να καπνίσει όποιος θέλει. Και συνήθως είναι το προσωπικό της αμαξοστοιχίας. Και είναι αστείο να βλέπεις 5 – 6 ή περισσότερα άτομα να στριμώχνονται σε ένα τέτοιο τετράγωνο και μισό μέτρο πιο πέρα να μην υπάρχει πρόβλημα. Βέβαια, η εικόνα αυτή μου έχει δημιουργήσει μια απορία: τόσες γόπες ανάμεσα στις γραμμές πώς βρίσκονται?

Μύθος και Πραγματικότητα: Η Άψογη Λειτουργία των Γερμανών

Μύθος: Στη Γερμανία όλα λειτουργούν άψογα και με ακρίβεια. Οι καθυστερήσεις είναι άγνωστες όπως και το να μη δουλεύει κάτι.
Πραγματικότητα: Τα πράγματα είναι όπως παντού. Και καθυστερήσεις στα τρένα υπάρχουνε Το ξέρω καλά γιατί τα χρησιμοποιώ καθημερινά και το να πάω ένα μισάωρο αργότερα στο σχολείο ή στο σπίτι είναι υπόθεση. Βέβαια, άλλες φορές φεύγουνε με εκνευριστική ακρίβεια (φεύγει 2:12, φτάνεις και 2:12’:30" και το χάνεις) αλλά το επόμενο έχει 35 λεπτά καθυστέρηση. Κουλουβάχατα.