Εμπειρία Καθαρισμού

Τετάρτη πρωί. Σηκώνομαι και ετοιμάζομαι για το σχολείο. Έξω έχει αρχίσει να ξημερώνει. Σήμερα πάω Στουτγάρδη. Βγαίνω. Βρέχει. Το χιόνι λιώνει. Φυσάει. Και η θερμοκρασία έχει ανέβει πάνω από το μηδέν, πρώτη μέρα μετά από καμιά 15αριά μέρες που ήταν στα μείον. Έτσι το χιόνι λιώνει γρηγορότερα. Αν και, στις άκρες που έχει σπρωχτεί από τα εκχιονιστικά θα αργήσει να φύγει. Και μάλλον εκεί θα το βρει το επόμενο. Που δεν θα αργήσει να έρθει. Το Σαββατοκύριακο προβλέπεται. Αν και με θερμοκρασίες πάνω από το 0 δεν θα κρατήσει, μάλλον, ιδιαίτερα.

Φθάνω στον σταθμό του Μονάχου (Hauptbahnhof). Το τρένο δεν έχει φθάσει ακόμα αν και είμαστε η αφετηρία του. Αλλά έχει ακόμα 10 - 15 λεπτά για να ξεκινήσει. Έτσι δεν βιάζομαι. Εξάλλου σήμερα πάω Στουτγάρδη. Και καθυστέρηση να έχει, έχω ώρα μπροστά μου. Το τρένο φτάνει. Στα τζάμια τρεξίματα πάγου. Μάλλον διανυκτέρευσε σε εξωτερικό χώρο. Δεν άρχεται από κάπου. Ήταν εδώ. Τότε γιατί άργησε? Μπαίνουν μέσα δυο άνθρωποι κρατώντας σακούλες σκουπιδιών. Οι πόρτες ανοίγουν να μπούμε μέσα. Σε 10' φεύγουμε.

Προχωράω μπροστά, στο πρώτο βαγόνι. Σήμερα πάω Στουτγάρδη. Βρίσκω πού θα καθίσω, απλώνω τα πράγματά μου. Μέσα ένας χαμός από σκουπίδια. Από τα προγράμματα δρομολογίων που βρίσκω πρέπει να πήγε Στουτγάρδη - Αμβούργο και από κει να έφυγε το μεσημέρι και να ήρθε χθες βράδυ Μόναχο. Τότε γιατί άργησε σήμερα? Και γιατί δεν το είχαν καθαρίσει. Χαρτιά, εφημερίδες, μπουκάλια άδεια, υπολείμματα τροφών, τα δοχεία για τα σκουπίδια γεμάτα. Έρχονται οι καθαριστές. Μαζεύουν ότι φαίνεται με πρώτη ματιά. Βασικά τη χαρτούρα. Και βγαίνουν. Το τρένο κλείνει τις πόρτες και ξεκινά. με 2' καθυστέρηση. Τα υπόλοιπα σκουπίδια μένουν. Σαν μαγιά για το καινούριο ταξίδι.