Η Μνήμη του Ναζισμού

Θα περίμενα οι Γερμανοί να αποφεύγουν να μιλούν για την περίοδο του ναζισμού 1933 – 1945. Αντιθέτως. Ειδικά μνημεία για τα θύματα (ακόμα και το ότι χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο είναι αξιόλογο) του Ναζισμού. Παρ’ όλο που έχουν αποκαταστήσει την όψη των πόλεων όπως ήταν πριν βομβαρδισθούν και καταγκρεμιστούν απ’ τους συμμάχους στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου πολέμου έχουν αφήσει κάτι για να θυμίζει την καταστροφή. Π.χ. μια εκκλησία που δεν την αποκατέστησαν. Και επειδή μισογκρεμισμένη θα κατέρρεε πανεύκολα, φροντίζουν να την κρατούν σε σταθερή κατάσταση. Να μιλήσω για το στρατόπεδο του Νταχάου που το κρατούν ως σημείο μνήμης? Ή για τα διάφορα μνημεία σε σημεία που έγιναν εκτελέσεις αντιφρονούντων ή βαρβαρότητες κλπ.
Να σημειώσω ότι όπου αναφέρονται για την περίοδο αυτή (π.χ. σε ιστορική αφήγηση) γράφουν οι Ναζί. Εμ, αν πουν οι Γερμανοί (όπως λέμε εμείς) θα βάλουν μέσα και τους εαυτούς τους. Έτσι το ξεχωρίζουν όπως περίπου εμείς που όταν αναφερόμαστε στους υπαίτιους της σύγχρονης Κυπριακής τραγωδίας λέμε η χούντα της Αθήνας και η Τουρκία (ποτέ η Ελλάδα, που ήταν μόνο αρωγός και υποστηρικτής!). Το φέρουν βαρέως που δέχτηκαν (και ακολούθησαν) τον Χίτλερ. Παράδειγμα: είχα πάει χθες στο μουσείο της Μερσεντές. Στους διάδρομους που πηγαίνεις από το ένα επίπεδο στο άλλο έχει παρουσίαση των γεγονότων ανά τον κόσμο παράλληλα με την εξέλιξη του αυτοκινήτου γενικά αλλά και της εταιρίας ειδικότερα. Όταν λοιπόν φθάνει στην (Γερμανική) επάρατο εποχή, το γράφει σαν η Γερμανία να ήταν κατακτημένη χώρα και οι Ναζί οι κατακτητές της.