Μάνχαϊμ

Το Μάνχαϊμ είναι μια βιομηχανική πόλη πάνω στο Ρήνο. Το να μιλάμε μόνο για το Μάνχαϊμ είναι μάλλον άστοχο, μιας και ουσιαστικά πρόκειται για μια αλυσίδα πόλεων που η μια αρχίζει, λίγο μετά από, εκεί που τελειώνει η άλλη. Απ’ τη μια μεριά, για παράδειγμα, βρίσκεται η Χαϊδελβέργη. Απ’ την άλλη πλευρά, πέρα από το Ρήνο, απλώνεται το Λούντιβιχσχάφεν, και πάει λέγοντας. Το Λούντιβιχσχάφεν θα μπορούσε να λέγεται Μάνχαϊμ και να είναι μια πόλη, αλλά βλέπεις, ο Ρήνος είναι το σύνορο ανάμεσα σε δυο διαφορετικά κρατίδια (Βάδη – Βυρτεμβέργη από εδώ, Ρηνανία – Παλατινάτο από εκεί).

Όταν οι άνθρωποι ψάχνουν να βάλουν σύνορα τα ποτάμια είναι η πιο εύκολη περίπτωση (βλέπε Έβρος). Και μπορεί να είναι κρατίδια και όχι κράτη αλλά είπαμε: στα πλαίσια της ομοσπονδίας το κάθε κρατίδιο έχει την δική του αυτόνομη παρουσία.

Απ’ την άλλη, την πόλη διασχίζει ο Νέκαρ (στην πρώτη φωτό) που συμβάλει εδώ με τον Ρήνο (στη δεύτερη). Το γεγονός αυτό, μιας και είναι και οι δυο πλωτοί, την κάνει να είναι σημαντικό βιομηχανικό κέντρο. Όπου να γυρίσεις το μάτι σου θα δεις φουγάρα να ξερνάνε καπνό και να μην ξέρεις που αρχίζουν τα σύννεφα και που τελειώνει ο καπνός.

 

Στο φουγάρο γράφει: Umwelt τουτέστιν περιβάλλον!!!

 

Η πόλη αποτελείται από ένα κέντρο σαν δαχτυλίδι. Εδώ δεν υπάρχουν δρόμοι, μόνο οικοδομικά μπλοκ. Ξεκινώντας από το Ρήνο και προχωρώντας προς τον Νέκαρ κατά μήκος ενός κεντρικού πεζόδρομου έχουμε τα μπλοκ Α, Β, C, …, απ’ τη μια μεριά και L, M, N, …, απ’ την άλλη και με αρίθμηση από το 1 όσα είναι κοντά στον πεζόδρομο και τα νούμερα ανεβαίνουν όσο απομακρυνόμαστε απ’ αυτόν (π.χ. μπλοκ Α1, Α2, Μ5 κλπ). η αρίθμηση των κτιρίων σε κάθε μπλοκ πάει γύρω γύρω. Όταν, βέβαια, βγούμε από το δαχτυλίδι βρίσκουμε ονόματα δρόμων και κλασσική αρίθμηση (από δεξιά τα ζυγά, αριστερά τα μονά κλπ).

Υπάρχουν σπίτια παλιά, κλασσικά, πανέμορφα, αλλά και πολυώροφες πολυκατοικίες – τέρατα. Με πολλά μαγαζιά στο κέντρο, μοιάζει με μια επαρχιακή Ελληνική πόλη: ο δρόμος της αγοράς στη μέση απ’ όπου περνάνε όλοι είτε για βόλτα είτε για ψώνια. Και παραέξω τα σπίτια.

Με μεγάλη παρουσία Τούρκων στο δρόμο (οι μαντίλες τους, για παράδειγμα, φωνάζουν από μακριά) αλλά και στα μαγαζιά (από κεμπαπτζίδικα μέχρι κοσμηματοπωλεία αλλά και τούρκικες τράπεζες). Όμως το ρυθμό στο Μάνχαϊμ τον δίνουν τα εργοστάσια. Τα φουγάρα που το περικυκλώνουν. Που το γεμίζουν ζωή (δουλειά στους κατοίκους) αλλά – προφανώς – και θάνατο (από τον καπνό). Έχει πάρκα, έχει το πράσινο δίπλα στο Νέκαρ αλλά τι τα θέλετε, δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτά είναι αρκετά.

Δεν το είχα εκτιμήσει τόσο μέχρι που ανέβηκα στον πύργο της τηλεόρασης πριν κάνα δυο βδομάδες. Από ψηλά και περιμετρικά η κατάσταση παραπέμπει σε χάος.

 

Το να κάθεσαι και να χαζεύεις την κίνηση των πλοίων στον Νέκαρ ή ακόμα καλύτερα στη συμβολή των ποταμών είναι υπέροχο.

Υπάρχει ένα συνεχές πηγαινέλα και βλέποντας το λιμάνι εδώ, μεταφέρεσαι νοερά σε άλλα μέρη με λιμάνια θαλασσινά που έχεις αφήσει πίσω σου. Και έχεις την ευκαιρία και για φρέσκο ψάρι!!!

Κοτσίδα όμως μια φορά!

Ένα περίεργο παιχνίδι, κάτι σαν χόκεϊ στον πάγο με ποδήλατο.

Τα τραπεζάκια έξω, παρά το χιόνι.

Κι όμως! πρόκειται για σχολείο!

Οι μέρες που ήμασταν εκεί ήταν οι τελευταίες μιας έκθεσης για την επίδραση του Μεγαλέξανδου στην Ασία.