Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Ουλμ

Η Ουλμ (ή το Ουλμ, ποιο είναι το σωστό και γιατί, δεν ξέρω Ulm στα γερμανικά) είναι μια πόλη η οποία μου κάνει κλικ. Δεν ξέρω γιατί. Δεν ξέρω πώς. Περνάω από την Ουλμ καθημερινά πηγαίνοντας (και γυρίζοντας) στο σχολείο. Και έτσι που τη βλέπω από το τρένο με έκανε να θέλω να την επισκεφτώ. Ήδη έχω πάει μια φορά, αλλά επειδή είχε κρύο έφυγα γρήγορα, αλλά θα ξαναπάω, να έχω χρόνο.

Η Ουλμ είναι η πόλη που γεννήθηκε ο Αϊνστάιν (και η Τούλα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Δεν την περιλαμβάνουν οι τουριστικοί οδηγοί και δεν ξέρω πόσοι την έχουν ακούσει ως τουριστικό προορισμό (εγώ όχι πριν έρθω στη Γερμανία). Έχει ένα καμπαναριό που ξεχωρίζει. Στέκει επιβλητικότατο με τα 162 μέτρα (και 768 σκαλοπάτια) του και είναι το ψηλότερο στον κόσμο. Αλλά και η εκκλησία είναι εντυπωσιακή, κλασσικός γοτθικός ρυθμός. Η Ουλμ ανήκει στο κρατίδιο της Βάδης – Βυρτεμβέργης και στέκει περήφανη με τα υπόλοιπα του κάστρου της στις όχθες του Δούναβη, ο οποίος τη χωρίζει από τη Νέα Ουλμ που ανήκει στη Βαυαρία.

Όποτε περνάω από την Ουλμ έχει ομίχλη. Μπορεί να είναι σκεπασμένη όλη η πόλη και να μην φαίνεται τίποτα, μπορεί η ομίχλη να είναι χαμηλά και να ξεπροβάλει από πάνω το καμπαναριό, μπορεί να είναι ψηλά και να μην φαίνεται η κορυφή από το καμπαναριό, πάντως το να δεις την Ουλμ χωρίς καθόλου ομίχλη είναι σπάνιο.
Φταίει ο Δούναβης, φταίνε κάτι ρεματιές από δίπλα, εν πάση περιπτώσει το μικροκλίμα της περιοχής είναι με ομίχλη και υγρασία. Αν καταφέρεις να ξεπεράσεις τη δυσκολία της υγρασίας είναι όμορφη και έχει διάφορα ενδιαφέροντα να δεις.
Ένα άλλο ιδιαίτερο της Ουλμ είναι ότι οι κάτοικοί της είναι θορυβώδεις: όταν μπαίνουν στο τρένο η παρουσία τους γίνεται άμεσα αισθητή. Τόσο μέχρι να τακτοποιηθούν στη θέση τους (συνήθως έχουν κλείσει θέση από πριν) όσο και όταν βρίσκονται στο τρένο. Ακούγονται. Μιλάνε. Το ίδιο και καθώς ετοιμάζονται να κατεβούν. Επικρατεί ένα ιδιαίτερο σούσουρο, μια βαβούρα.


Λεπτομέρειες από το εξωτερικό και το εσωτερικό του ναού. Εντυπωσιακά βιτρό και όργανο.


Όχι! δεν πάθανε κάτι τα μάτια σας. Το κτίριο πράγματι γέρνει.
Δούναβης: Το ποτάμι που χωρίζει τη Βαυαρία από τη Βάδη Βυρτεμβέργη, την Ουλμ από τη Νέα Ουλμ
Τα σπίτια στο τείχος της πόλης, ακριβώς δίπλα στο Δούναβη.



Σπίτια στην παλιά πόλη. Το κλασικό γερμανικό στιλ σπιτιού.
Όχι, δεν είναι Βενετία. Απλά έχει και η Ουλμ τα κανάλια της

Το δημαρχείο και η βιβλιοθήκη της Ουλμ

1 σχόλιο:

  1. Κι εμένα μ'έχει γοητεύσει η πόλη του Ουλμ, την οποία επισκέφθηκα πριν από λίγες ημέρες (για πρώτη φορά βέβαια). Και το Καμπαναριό με το δικό του μοναδικό στυλ, και η Παλιά Πόλη που θυμίζει λίγο την Παλιά Πόλη Ξάνθης, και ο Δούναβης που σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές...πολλά χρόνια πίσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή