Κήποι Πόλεων

Η κάθε πόλη έχει και τον κήπο της. Και λέω κήπο κι όχι πάρκο γιατί μιλάμε για τεράστια έκταση. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόση έκταση καταλαμβάνουν οι εγγλέζικοι κήποι του Μονάχου. Και δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι και το Ολυμπιακό πάρκο, οι κήποι του Νύμφεμπουργκ κ.ά. πέρα από τους χώρους πρασίνου ανάμεσα στα σπίτια τα έξω από το κέντρο. Οι κήποι είναι, συνήθως, στολισμένοι με γλυπτά, με λιμνούλες και συντριβάνια (ίσως και κανάλια) εξοπλισμένοι με παγκάκια για να μπορείς να τους απολαύσεις.

Αλλά και η Στουτγάρδη έχει κήπους που φτάνουν (ή περνούν) τα 4 χιλιόμετρα σε μήκος. Το ίδιο και το Τιεργκάρντεν του Βερολίνου. Να μπαίνεις και να μην βρίσκεις άκρη να βγεις. Και το Λουίζενπαρκ του Μάνχαϊμ είναι σχετικά μεγάλο αλλά όχι όπως τα άλλα. Το πράγμα όμως αλλάζει αν το δούμε σε συνδυασμό με το παραποτάμιο χώρο πρασίνου (είναι δίπλα ο Νέκαρ που απ’ τη μια κι απ’ την άλλη όχθη είναι γεμάτος δέντρα).

Μεγάλους κήπους έχω συναντήσει και σε άλλες πόλεις του εξωτερικού. Π.χ. στο Παρίσι, στις Βρυξέλες, στο Λονδίνο. Αλλά δεν μου έρχεται καμιά πόλη της Ελλάδας με κάτι αντίστοιχο. Το πεδίο του Άρεως π.χ. στην Αθήνα (από τα μεγαλύτερα που μου έρχονται στο νου στον Ελλαδικό χώρο) φαντάζει μόνο ως φτωχός συγγενής των ευρωπαϊκών.

Όχι ότι η Νυρεμβέργη πάει πίσω...