Όρια Ταχύτητας

Έγραφα χθες για το οδικό δίκτυο και τις μικρές μέσες ταχύτητες που πετυχαίνει κανείς. Ευκαιρία να αναφερθώ σε ένα άλλο σχετικό θέμα: στα όρια ταχύτητας. δηλ. μέχρι πόσο επιτρέπεται να τρέχει ένα αυτοκίνητο - νόμιμα - στις Ευρώπες.

Σίγουρα, απ' τα πρώτα που άκουσα όταν είχα πει πριν χρόνια ότι θα πάω ταξίδι στο εξωτερικό με το αυτοκίνητο ήταν η οδηγία να τηρώ τα όρια ταχύτητας. Αυτό είναι κάτι αυτονόητο για μένα. Το έκανα ακόμα και στο δρόμο Πάτρα - Πύργος που για όσους τον ξέρουν αντιλαμβάνονται τι εννοώ: δρόμος με μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, προφανώς; χωρίς διαχωριστικό διάζωμα, με πλήθος διασταυρώσεις με δευτερεύοντες δρόμους στις οποίες το όριο είναι 50 χλμ την ώρα ενώ στον υπόλοιπο ήταν 80 παλιότερα και κάποτε, όταν άλλαξαν όλα, έγιναν 90. Εντάξει, μπορεί να μην πήγαινα με 80 αλλά τα 90 οπωσδήποτε. Έτσι, χρόνια κυκλοφορούσα εκεί και κατάφερα να μην έχω ούτε μια κλήση για παράβαση ορίου ταχύτητας, κάτι όχι τόσο εύκολο μιας και στηνόντουσαν με κάμερα σε πολλά σημεία. Πήρα μια για διπλή γραμμή, αφού πάντα προσπερνώ όταν εγώ αισθάνομαι σιγουριά κι όχι ανάλογα με τη διαγράμμιση του δρόμου.

Τα όρια τα τηρούσα και όταν πήγαινα Διδυμότειχο τα χρόνια εκείνα που χωρίς την Εγνατία τα πράγματα ήταν δύσκολα. Έτσι δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι σε ξένη χώρα (η πρώτη ήταν η Τουρκία) δεν θα προσέχω, αφού εκεί η αντιμετώπιση προφανώς δεν μπορεί να είναι στο στυλ να πείσω τον άλλον να μη με γράψει γιατί πρώτα και κύρια σε τι γλώσσα να το προσπαθήσω. Και τα τηρώ κι όταν περνάω στη Σερβία όπου αφορμή γυρεύουν να σε γράψουν (μου λένε) αλλά όταν βλέπω το πώς μεταμορφώνονται οι συν-οδηγοί με το που περνάμε τα Ουγροσερβικά σύνορα καταλαβαίνω τι γίνεται. Ενώ μέσα στην Ουγγαρία οδηγούν σαν κυρίες, με του περνάνε τα σύνορα και διπλές γραμμές περνάνε, και να λέει η πινακίδα π.χ. 50 γιατί γίνονται έργα κι αυτοί να περνάνε με 90 και βάλε κλπ. Αν πάρουμε δεν υπόψη μας κι ότι ο δρόμος δεν είναι αυτοκινητόδρομος, άρα θέλει μεγαλύτερη προσοχή, χαμός.

Διαπίστωση πρώτη και βασική: κάθε χώρα έχει τα δικά της όρια. Άρα πρέπει όταν αλλάζεις χώρα να προσαρμόζεις ανάλογα και το πόδι σου. Βέβαια, αν μένεις μέχρι τα 120,παντού είσαι καλυμμένος (δεν έχω συναντήσει χαμηλότερο σε αυτοκινητόδρομο), αλλά αν είσαι ώρες στο δρόμο θέλεις το κάτι τις σου. Κι όταν περνάς τα σύνορα, είτε υπάρχουν συνοριακοί σταθμοί είτε όχι, υπάρχει πάντα μια πινακίδα που σε πληροφορεί για τα γενικά ανώτατα όρια σε κατοικημένες περιοχές (50) σε δρόμους εκτός (80 ή 90 ή 100) και σε αυτοκινητόδρομους.

Ιταλία, Γαλλία, Λουξεμβούργο το όριο είναι στα 130. Αντίθετα Βέλγιο, Ολλανδία στα 120 (δεν θυμάμαι για Αυστρία, αλλά εκεί ενώ είναι όσα είναι, υπάρχουν επιπλέον περιοριστικά που τα ακυρώνουν). Η Γερμανία είναι άλλη περίπτωση. Εδώ δεν υπάρχει ανώτατο όριο ταχύτητας. Υπάρχει συνιστώμενο όριο τα 130. Είναι σε μπλε φόντο με άσπρα νούμερα κι όχι ο κόκκινος κύκλος με το όριο στη μέση. Παλιότερα, λένε οι παλιοί, δεν υπήρχε καθόλου. Κάποια στιγμή έγινε προσπάθεια απ' την τότε κυβέρνηση για επιβολή ορίου κι αυτοί που αντέδρασαν πρώτοι ήταν οι αυτοκινητοβιομηχανίες. Γιατί είπανε, πώς θα μπορούμε να διαφημίζουμε τα γρήγορα αυτοκίνητα που βγάζουμε αν οι οδηγοί δεν θα μπορούν ποτέ να τα οδηγήσουν στις τελικές που πιάνουν. Έτσι η κυβέρνηση έκανε πίσω κι επήλθε ένας συμβιβασμός, να μπει το ενδεικτικό όριο, μιας και όσο ανεβαίνεις από τα 120 τόσο ανεβαίνει και το καύσιμο που απαιτείται για κάθε χιλιόμετρο.

Όμως, το γενικό όριο περιορίζεται για διάφορους λόγους. Γιατί γίνονται έργα οπότε στενεύουν οι λουρίδες (που γενικά είναι πολύ φαρδιές) και κατεβαίνει στα 80 ή τα 60. Ή έχει κακό οδόστρωμα οπότε αν βρέχει υπάρχει πινακίδα να πέσεις στα 100 ή τα 80. Ακόμα γιατί περνάει ο δρόμος κοντά σε κατοικημένη περιοχή και - εκτός απ' τα ηχοπετάσματα που έχει - σου ζητάει τη νύχτα (10 - 6) να μειώσεις στα 120. Αν βγεις βέβαια απ' τον αυτοκινητόδρομο εκεί ισχύουν χαμηλότερα όρια (το πολύ μέχρι 100). Περιορισμοί μπαίνουν και με ηλεκτρονικό τρόπο για λόγους ρύθμισης του κυκλοφοριακού φόρτου. Πάντως η όποια πινακίδα θέτει έναν περιορισμό, υπάρχει και η αντίστοιχη που ορίζει πότε τελειώνει ο περιορισμός αυτός (θυμάμαι όταν πρωτοείδα κάτι τέτοιο - στην Τουρκία ήτανε - πόση εντύπωση μου έκανε).

Στην Ολλανδία, κάθε φορά που δεν ισχύει το ανώτατο όριο το γράφουν πάνω από τις πινακίδες που μετράνε τα χιλιόμετρα. Έτσι, αν δεν είσαι σίγουρος, κοιτάς την ταμπελίτσα στο πλάι και βλέπεις αν δεν έχει τίποτα ή αν έχει π.χ. κάνα 100άρι.

Τα όρια ταχύτητας γίνονται σεβαστά. Βλέπεις την Πόρσε να περνάει σφυρίζοντας δίπλα σου και ξαφνικά να βουτάει με το που θα δει το σήμα που περιορίζει την ταχύτητα (που συνήθως είναι σταδιακά, δεν θα δεις δηλ., το 80 να ξεφυτρώνει μόνο του, θα υπάρχει κάτι πιο μπροστά να σε προετοιμάζει). Υπάρχουν κάμερες αρκετές στους δρόμους, αν και, στη Γερμανία, αυτές δεν είναι στους αυτοκινητόδρομους αλλά στους παράπλευρους συνήθως εκτός από ειδικές περιπτώσεις.

Κι ένα τελευταίο: η οδήγηση γίνεται στην όσο πιο δεξιά λουρίδα γίνεται. Η αριστερή χρησιμοποιείται μόνο για προσπεράσματα. Μένεις εκεί όσο προσπερνάς άλλα αυτοκίνητα και συγχρόνως δεν έχεις κανέναν πίσω σου να θέλει να περάσει. Όχι ότι θα σου παίξει τα φώτα ή θα σου κορνάρει (πολύ σπάνια) αλλά γιατί ακολουθείς το σαβουάρ βίβρ! Βέβαια, αν είναι δυο μόνο λωρίδες και η δεξιά είναι κατειλημμένη από φορτηγά (ως συνήθως) το πράγμα ζορίζει. Αν υπάρχουν παραπάνω λωρίδες ακολουθείται ο κανόνας. Το περίεργο: στις καραμπόλες που πέσαμε πέρναγαν τα αυτοκίνητα της αστυνομίας και των Α' βοηθειών. Κι ενώ η λωρίδα έκτακτης ανάγκης ήταν (προφανώς) ανοιχτή (κανένας δεν διανοήθηκε να μπει μέχρι που στριμώχτηκαν τα πράγματα τελείως και μας οδήγησαν προς τα εκεί), τα αυτοκίνητα με τις σειρήνες πέρναγαν ανάμεσα στη δεύτερη και την τρίτη λωρίδα, αναγκάζοντάς μας να μετακινηθούμε αριστερά - δεξιά (όχι, κανένας δεν κόλλησε πίσω τους να περάσει μαζί τους).