Ιντερνετικό Αφιέρωμα στη Βαυαρία

Σήμερα έχω γενέθλια. Κλείνω τα 51. Και συνήθως τα γιορτάζω. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτούς που λένε πως δεν θέλουν να τα θυμούνται γιατί τους θυμίζει πως γερνάνε. Μα αν δεν είχα γεννηθεί θα μπορούσα να υπάρχω για να γεράσω; Ή αν δεν θυμάμαι πως γερνάω θα σταματήσω τα γεράματα. Τέλος πάντων. Απόψεις είν' αυτές κι ο καθένας με τις δικές του.

Μιας και έχω γενέθλια λοιπόν, λέω να μην γράψω κάτι δικό μου αλλά να επισημάνω κάτι σχετικό με την περιοχή που κυκλοφορώ που το βρήκα ψάχνοντας στο ίντερνετ (πολλά βρίσκει όποιος ψάχνει σ' αυτό. Μέχρι κι έναν χαμένο μου ξάδερφο βρήκα μέσω του δικτύου!). Ένα εξαιρετικό άρθρο αφιέρωμα της εφημερίδας "Καθημερινή" είν' αυτό που ανακάλυψα και νομίζω πως αξίζει να διαβαστεί την όποια εποχή. Σίγουρα η κα Μ. Αθανασίου έχει κάνει εξαιρετική δουλειά! http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_taxworld_100094_07/01/2008_217432

Πάντως, αν κάποιος θέλει να διαβάσει κάτι ακόμα υπάρχουν άλλα δυο αφιερώματα για το Μόναχο και τα χωριά των Βαυαρικών Άλπεων από το travelstyle.
Καλή Ανάγνωση

Αλλά δεν κρατιέμαι να μην πανηγυρίσω και για το χθεσινό μου ρεκόρ στο χρόνο επιστροφής σχολείο - σπίτι. Το απόλυτο ρεκόρ: 3 ώρες παρά 3 λεπτά. Δύσκολα μπορεί να κατέβει πιο κάτω. Και δύσκολα να προσπαθήσω για κάτι τέτοιο - ειδικά στο τελευταίο τμήμα! Για όποιον θέλει παραθέτω χρόνους για να γίνει κατανοητό:

13:55 χτυπάει το κουδούνι λήξης στο σχολείο στη Στουτγάρδη.


14:04 παίρνω τον προαστιακό για το κέντρο. Εκείνη την ώρα περνάει κάθε 10 λεπτά, στα 4άρια. Στο δρόμο βλέπω να μας περνάει το τρένο για Μόναχο. Υπολογίζω πως, ναι, έχει μια μικρή καθυστέρηση. Έτσι, φτάνοντας στον κεντρικό σταθμό αρχίζω και τρέχω προς την αποβάθρα 15 που σταματάει. Φτάνω με την ψυχή στο στόμα και κομμένη την ανάσα. Στην ηλικία που λέγαμε, με τα 120τόσα κιλά μου, με τα συμπράγκαλα φορτωμένος, δεν είναι και το πιο εύκολο. Το προλαβαίνω στο τσακ.


14:16 το τρένο φεύγει. Δεν έχω προλάβει να κάτσω, προσπαθώ να ξαναβρώ τον κανονικό ρυθμό αναπνοής. Τελικά είχε λιγότερο από 5 λεπτά καθυστέρηση, τόση που συνήθως δεν αναφέρεται καν στους πίνακες (έπρεπε να φύγει 14:12).


16:31 το τρένο φτάνει στον κεντρικό σταθμό στο Μόναχο. Όχι μόνο κάλυψε τη μικρή καθυστέρηση αλλά έφθασε και 2 λεπτά νωρίτερα (προγραμματισμένο 16:33, δεν μπορεί να έρθει πολύ νωρίτερα αφού πρέπει να φύγει σε συγκεκριμένο χρόνο  απ' τους ενδιάμεσους σταθμούς). Από κει το μετρό, εκείνη την ώρα, φεύγει κάθε 5 λεπτά, στα ακέραια πεντάλεπτα. Προχωράω γρήγορα μέσα στο σταθμό (όχι, εδώ δεν έτρεξα) και φτάνω στην αποβάθρα ακριβώς την ώρα που πλησιάζει ο συρμός.


16:35 + κάτι δευτερόλεπτα φεύγουμε απ' το σταθμό. Αλλά δεν τέλειωσε το πράγμα. Υπάρχει άλλη μια αλλαγή που πρέπει να γίνει κι απ' τη γραμμή 2 να μπω στην 3. Όχι τίποτα δύσκολο, αρκεί ο συρμός του 3 να είναι στην αποβάθρα την ώρα που φτάνει το 2 (ή να φτάσει αμέσως μετά), Είναι στις δυο πλευρές της ίδια αποβάθρας. Συνήθως ο ένας περιμένει τον άλλο εκτός απ' το μεσημέρι που αφενός είναι 5λεπτο το μεσοδιάστημα κι αφετέρου υπάρχουν συνήθως μικροκαθυστερήσεις. Φτάνουμε στη Σάιντπλατς και, ΝΑΙ! το 3 είν' εκεί και μας περιμένει με ανοιχτές τις πόρτες. Μπαίνω μέσα και


16:46 φτάνουμε στο σταθμό του Ολυμπιακού χωριού. Ένα λεπτό καθυστέρηση αλλά... εμπρός βήμα ταχύ, να δω πότε είναι το νωρίτερο που μπορώ να φτάσω σπίτι.


16:52 έχει κλείσει η πόρτα πίσω μου! Τα κατάφερα σε λιγότερο από 3 ώρες. Θαύμα!

Να σημειώσω εδώ, πως για να γίνει το θαύμα χρειάστηκε να κουνήσω και λίγο τα ποδαράκια μου: Διέσχισα όλο το τρένο απ' άκρη σ' άκρη κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Ο συγκεκριμένος συρμός αποτελείται από 16 βαγόνια χωρισμένα σε δυο ομάδες των οκτώ, συνολικά γύρω στα 500 μέτρα. Εγώ, όπως ανέφερα, μπήκα στο τελευταίο. Για να προλάβω το μετρό κλπ έπρεπε να είμαι στο πρώτο. Έτσι, αφού πέρασα την πρώτη οκτάδα, κατέβηκα στο Άουγκσμπουργκ και μπήκα στη μπροστινή κι έφτασα μέχρι την πρώτη πόρτα!