Τα Βιβλία που Διαβάζω

Στο τρένο, εκτός από το ν α γράφω τα «Γράμματα από τη Γερμανία» ή να χαζεύω στο ίντερνετ, εκείνο που κάνω είναι να διαβάζω. Είμαι συνδρομητής στη Ελληνική έκδοση του Νάσιοναλ Τζεογκράφικ (που επιμένει να γράφεται και στο Ελληνικά ως National Geographic) που μου έρχεται κάθε μήνα αλλά προφανώς δεν είναι αρκετό. Έτσι έχω την ευκαιρία να διαβάζω πολλά βιβλία. Το πολλά έχει να κάνει σε σχέση με παλιότερα, που διάβαζα μόνο τα καλοκαίρια, αφού υπάρχουν άλλοι, γνωστοί και φίλοι ακόμα, που διαβάζουν πολύ περισσότερα.
Τα βιβλία που προτιμώ είναι συνήθως αστυνομικά ή με μια δόση μυστήριο ή λίγη περιπέτεια κλπ. Μπορεί να είναι κανένα απ’ τα κλασσικά της λογοτεχνίας. Τα περισσότερα προέρχονται από φίλους (ο Νίκος έχει την πρωτοκαθεδρία) αλλά έχω κάνει και μια καλή επένδυση από αγορές, κύρια στο βιβλιοπωλείο «Πρωτοπορία» της Αθήνας που μπορείς να βρεις βιβλία σε πολύ καλές τιμές.
Κάποια απ’ αυτά είναι γερμανών (ή και άλλων) συγγραφέων που διαδραματίζονται σε περιοχές της Γερμανίας ή γενικότερα της περιοχής. Ε, λοιπόν. Η αίσθηση είναι τελείως διαφορετική αν ξέρεις τα μέρη στα οποία αναφέρεται ο συγγραφέας. Καταλαβαίνεις πολύ καλύτερα τι θέλει να πει. Όταν κινεί τον ήρωά του σε δρόμους και περιοχές που ξέρεις. Έστω και στο περίπου, καταλαβαίνεις τι ιδιαίτερο έχει αυτή η περιοχή ή πόσο μεγάλες είναι οι αποστάσεις που περιγράφει κλπ.
Ένα παράδειγμα: Στην Ελβετία υπάρχει ένα τούνελ 17 χλμ., ίσως και περισσότερα, το Γκόταρντ (Gotard), που είναι κάτω από ένα ολόκληρο βουνό. Το έχω περάσει μια φορά το 2005. Είχε ξεσπάσει μέσα πυρκαγιά πριν λίγα χρόνια κι έτσι η κυκλοφορία γινόταν από μία σήραγγα και προς τις δυο κατευθύνσεις και με ταχύτητες που δεν ξεπερνούσαν τα 50 χλμ την ώρα, άρα μέχρι να το περάσουμε είδαμε και πάθαμε. Κι ενώ πριν μπούμε έριχνε νερό με το τουλούμι, με το που περάσαμε ο καιρός άλλαξε εντελώς (αφού βρεθήκαμε απ’ την άλλη μεριά του βουνού). Παλιότερα, πριν φτιαχτεί το τούνελ αυτό, η συγκοινωνία γινόταν απ’ το βουνό, μόνο που ο δρόμος κοβόταν για αρκετό καιρό κάθε χειμώνα.
Πρόσφατα, λοιπόν, σε ένα βιβλίο που διάβαζα ανέφερε το τούνελ αυτό. Πως με το που το πέρασε (και μάλιστα μια προς το νότο και μια επιστροφή στο βορά) ό καιρός άλλαξε, κι απ’ το χειμώνα βρέθηκε στο γλυκό φθινόπωρο (κι ανάποδα στην επιστροφή). Αν δεν το είχα περάσει, θα μου φαινόταν πως είναι μια υπερβολή του συγγραφέα. Τώρα, όμως, ήξερα πως αυτό είναι αλήθεια.
Να κλείσω με ένα ακόμα παράδειγμα. Σε κάποιο άλλο βιβλίο ο ήρωας (που καταγόταν απ’ ένα χωριό έξω απ’ τη Φρανκφούρτη) ονειρευότανε να πάει στον Καναδά να έχει μηλιές για να φτιάχνει μηλόκρασο και να μάθουν οι Καναδοί την αξία του μηλόκρασου. Αν δεν είχα πάει στη Φρανκφούρτη και δεν ήξερα πως το μηλόκρασο είναι το ποτό τους (όπως εμείς έχουμε το ούζο) θα μου φαινόταν παραδοξολογία. Αλλά, τώρα, όταν το διάβασα απλά χαμογέλασα με κατανόηση!