Η Ζυρίχη ακουμπάει στην ομώνυμη λίμνη. Δεν λέω είναι χτισμένη, γιατί το μεγαλύτερο κομμάτι της είναι μακρυά απ' αυτήν. Θα μου πείτε γιατί τα Γιάννενα (τα οποία πάντα θυμάμαι με νοσταλγία) πόσο πάνω στη λίμνη είναι χτισμένα; Σωστή η παρατήρηση, τη δέχομαι και πάμε παρακάτω. Κι αν η Ζυρίχη δεν θυμίζει Γιάννενα μήπως θυμίζει Πάτρα με το λουλουδένιο ρολόι (αν και της τελευταίας δεν ξέρω αν δουλεύει ακόμα) και με τον Πατραϊκό στη θέση της λίμνης;
Μιας και εδώ είναι λίμνη κι όχι θάλασσα, έχει πολλά νεροπούλια. Όχι πως οι θάλασσες δεν έχουν, αλλά τόσα πολλά δεν έχω δει (οι γλάροι εξαιρούνται).
Πήραμε μια μπίρα κι από ένα λουκάνικο με ψωμάκι. Κόστος; 20 ελβετικά φράγκα, δηλ. περίπου 16 - 17 ευρώ (διάβαζα χθες πως το φράγκο ανέβηκε, αλλά ελέγχοντας σήμερα βλέπω πως μάλλον γενικά μίλαγε, μέσα σε πολύν καιρό, αφού και τώρα 16 τα βγάζω). Γενικά οι τιμές στο φαγητό ήταν ιδιαίτερα ανεβασμένες. Βασικά όσα ξοδέψαμε εκεί ήταν για φαγητό κι ήταν αρκετά. Είχαμε κάνει συνάλλαγμα, ευτυχώς, γιατί το Ευρώ είναι δεκτό παντού αλλά με τι ισοτιμία; Το λουκάνικο με το ψωμάκι ας πούμε είχε 6,50 φράγκα ή 6 ευρώ ενώ στην πραγματικότητα αντιστοιχεί σε λίγο παραπάνω από 5 (5,06 για την ακρίβεια). Αλλ' αυτό όχι μόνο εκεί στην καντίνα. Όπου έγραφε τιμές και σε ευρώ ήταν ελάχιστα παρακάτω από αυτές σε φράγκα.
Άποψη απ' το κανάλι. Με μπόλικους κύκνους, βάρκες για βόλτα, με θέα σε αρκετά καμπαναριά (και ρολόγια).
Η κεντρική εκκλησία, ας πούμε ο καθεδρικός της Ζυρίχης. Το θρησκευτικό στοιχείο κάθε άλλο παρά απαρατήρητο είναι και εδώ. Εντυπωσιακοί οι πύργοι μπροστά στην εκκλησία αλλά κι εκείνο το περίεργο κόκκινο (που το είδα κι αλλού στη Ζυρίχη) στη στέγη.
Πόρτες χοντρές, στιβαρές και μια κλεφτή εικόνα απ' το εσωτερικό. Βασικά η φωτογράφιση απαγορευόταν κι εδώ (και δεν κατάλαβα γιατί).
Πάντως το κόκκινο χρησιμοποιείται σαν χρώμα όταν θέλει να τραβήξει την προσοχή. Κι επειδή έγραφα χτες για τα στενά της Ζυρίχης, ιδού εδώ ένα στιγμιότυπο από την προσπάθεια ενός αυτοκινήτου να περάσει απ' το δρόμο ο οποίος εκτός από στενός είναι και με στροφή. Όπως φαίνεται δε, τα παντζούρια δεν λείπουν ούτε απ' αυτή τη γειτονιά!
Άλλο ένα συντριβάνι με τον Δον Κιχώτη αυτό. Ενώ στην άλλη φωτογραφία είναι ένα απ' τα μαγαζιά που πουλούν είδη (ρούχα συγκεκριμένα σ' αυτό) από δεύτερο χέρι. Η "μόδα" φοριέται πολύ. Ό,τι δεν χρειάζεται κάποιος το δίνει (πολύ φθηνά είν' η αλήθεια, ακόμα και σε άριστη κατάσταση να είναι τιμή δεν πιάνει) σε τέτοια μαγαζιά ή στα παζάρια που διοργανώνονται τακτικά και κάποιος άλλος που το χρειάζεται μπορεί να το αγοράσει (αν και τότε η τιμή είναι ελάχιστα δελεαστική).
Στη συγκεκριμένη πόλη είδαμε και αρκετές μηχανές. Προφανώς είχε ποδήλατα, αλλά είχε και μηχανές διαφόρων κυβικών μεν που όμως φαίνονταν πως ήταν "καλές". Και για προστασία του αναβάτη από τη βροχή είχαν ειδικό κάλυμμα - ποδιά για τα πόδια. Πάντως, τη χειρότερη ισοτιμία φράγκου - ευρώ την έχουν οι μηχανές για το παρκάρισμα: 1 - 1.
Οι μπίρες του Μονάχου κυκλοφορούν παντού. Είτε βρίσκεσαι στο Σάλτσμπουργκ (αναμενόμενο, δίπλα είναι, με στενές σχέσεις από παλιά) ή στο μακρινό Αμβούργο ή στην "ξένη" Ζυρίχη (που βρίσκεται δηλ. σε άλλη χώρα - γιατί αλλιώς μικρή η διαφοροποίηση απ' τη Γερμανία, ίσως στο πιο κυριλέ) μπορείς να βρεις μια Μοναχιώτικη μπίρα (άντε πάλι το πρόβλημα με το πώς να την πεις - καλύτερα να την πιεις)! Ακριβώς δίπλα υπήρχε ένα κατάστημα με διάφορα είδη σεξ απ' το οποίο παραθέτω μια φωτογραφία ενός σετ!
Αλλά με τη Ζυρίχη δεν ξεμπερδέψαμε εύκολα. Γιατί ενώ νομίζαμε πως πάει, την είδαμε, άντε γυρίζουμε στο σταθμό, πέσαμε πάνω σε άλλα ενδιαφέροντα πράγματα και μιας κι από ώρα είχαμε αρκετή, συνεχίσαμε. Αλλά τη συνέχεια αυτή, αύριο πάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου