Ανοιξιάτικη Γιορτή 2011

Είχα γράψει και πέρυσι γι' αυτήν. Αλλά μιας και είναι ετήσια, επανέρχομαι. Η "Ανοιξιάτικη Γιορτή" (αυτό σημαίνει κατά λέξη το "Frühlingsfest") γίνεται σε διάφορες πόλεις. Όπως έχω γράψει πολλές φορές οι Γερμανοί είναι πανηγυρτζίδες. Τους αρέσουν τα πανηγύρια και πάνω που τελειώνει το ένα αρχίζει το άλλο. Ας πούμε τώρα που τέλειωσε η γιορτή της άνοιξης ετοιμάζονται για το καλοκαιρινό Τούλγουντ. Πάλι μαγαζάκια, πάλι μουσικές, ίσως εδώ όχι λούνα παρκ ή ίσως όχι τόσο έντονη η παρουσία του, είναι πιο κουλτούρα.

Για το Μόναχο το πανηγύρι αυτό είναι το μικρό (μα πολύ μικρό) αδερφάκι του Οκτόμπερφεστ. Γίνονται στον ίδιο χώρο, αλλά, όπως φαίνεται κι απ' τις φωτογραφίες ο περισσότερος μένει άδειος. Στο Οκτόμπερφεστ όλη η περιοχή, από κει στο βάθος που φαίνεται η ρόδα μέχρι εδώ που είμαι και τραβάω αλλά και μέχρι την άλλη που είναι τα γήπεδα είναι γεμάτη από σκηνές (μπιραρίες), μαγαζάκια, παιχνίδια κλπ. Η ρόδα (απαραίτητο συνοδευτικό) βρίσκεται κάπου πιο κάτω από το γήπεδο!

Ας πάμε πιο κοντά, μπας και διακρίνουμε και κάτι. Και να, μια "έκθεση" με τα φορτηγά που χρησιμοποιούνται για να μεταφέρουν όλα αυτά που χρειάζονται για αν στηθεί το πανηγύρι. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον για μένα παρουσιάζει το δεύτερο που είναι παλιό μεν, εξαιρετικά συντηρημένο δε.

Στον χώρο που γίνεται το πανηγύρι η κοσμοσυρροή είναι δεδομένη. Αλλά, σε αντίθεση με το Οκτόμπερφεστ, εδώ τον τόνο τον δίνουν οι νέοι. Όχι πως δεν κυκλοφορούν και πουροί! Για παράδειγμα εγώ. Έδωσα ένα βράδυ το παρόν. Αλλά ήμουν μια μικρή μειοψηφία.

Ένα μαγαζάκι με ψαρικά είναι η εξαίρεση στο κρεατοφάγο Μόναχο. Πόσο μάλλον όταν είναι το ίδιο και στο Οκτόμπερφεστ. Ο διάκοσμός του δεν αφήνει αμφιβολία. Σκηνές διασκέδασης υπάρχουν δύο όλες κι όλες. Που το κάπνισμα απαγορεύεται στο εσωτερικό τους αλλά και η είσοδος σε άτομα από 16 ετών και κάτω. Και υπάρχει "πόρτα" που κάνει φέις - κοντρόλ, κι αν κάποιος μικροδείχνει και δεν έχει χαρτιά ν' αποδείξει πως έχει την νόμιμη ηλικία, δεν μπαίνει που να χτυπιέται (έτυχα που χτυπιόταν - "Και στο κάτω κάτω είμαι 17" φώναζε η "μεγάλη")!!!

Στο εσωτερικό γίνεται χαμός. Γεμάτη - αλίμονο - και μιας και είναι κυρίως νέοι, ανεβασμένοι στους πάγκους λικνίζονται με τους ήχους της μουσικής που βρίσκεται τέρμα στο βάθος, στην άλλη άκρη. Το σερβίρισμα της μπίρας γίνεται με τον κλασικό τρόπο, καμιά δεκαριά ποτήρια (του λίτρου και μόνο) στα δυο χέρια της σερβιτόρας.

Ενδιαφέροντα τα εδέσματα που σερβίρονται στις τέντες. Εδώ το περίφημο(;) κότσι. Χοιρινό, καλοψημένο, τραγανό. Στους "δρόμους" δεν έχουν εγκατασταθεί μεν κάμερες αλλά υπάρχουν φορητές. Ο αστυνομικός πίσω από τη Μαρία, κρατάει μία στον ώμο του και ότι καταγράψει.

Πανηγύρι είναι, τα τράχτεν (οι παραδοσιακές στολές) βγαίνουν απ' την ντουλάπα. Εδώ ακόμα και την πρωτομαγιά ή όποια άλλη γιορτή είναι ευκαιρία να φορεθούν. Νά 'βλεπα τσολιάδες και "Αμαλίες" ντυμένους τους μισούς στην Αθήνα με όποια ευκαιρία και τι στον κόσμο...

Όπως είπα η ρόδα είναι απ' τα απαραίτητα παιχνίδια του πανηγυριού. Και πάντα εντυπωσιακή. Κι ακόμα πιο εντυπωσιακή με το φεγγάρι πίσω της. Απ' τα εδέσματα είπα να δοκιμάσω ένα λουκανικάκι. Όχι τίποτα ιδιαίτερο, ένα μικρό, μόλις μισό μέτρο ήταν.

 

Εκτός απ' τις τέντες υπήρχαν και κάνα δυο υπαίθριες μπιραρίες στιλ μπίαργκαρτεν. Στην άλλη φωτογραφία ένα από τα παιχνίδια που ανεβάζουν την αδρεναλίνη.

Δυο ακόμα παιχνίδια. Ένα με την ταχύτατη περιστροφή και το άλλο καινούριο, δεν το έχω ξαναδεί. Μπαίνεις μέσα στο μπαλόνι, σε σφραγίζουν καλά, και περπατάς (ή τουλάχιστον προσπαθείς να περπατάς) στο νερό!

Και μια άποψη απ' τη δεύτερη τέντα: το Ιπποδρόμιο έχει παράδοση στην παρουσία και στις δυο γιορτές. Άνοιξη και φθινόπωρο.