Γράμματα από τη Γερμανία: Ζυρίχη

Έχω κάποιους τουριστικούς οδηγούς από το Λόνλι Πλάνετ που τους είχα μαζέψει πριν αρκετά χρόνια όταν τους έδινε η εφημερίδα "το Έθνος". Είναι αρκετοί, από διάφορα μέρη του κόσμου. Απ' αυτούς, έχω πάρει μαζί μου όσους αναφέρονται σε προορισμούς στην κεντρική Ευρώπη ή σε άλλα μέρη που μπορεί να βρεθώ από εδώ και (αν το θυμηθώ) πριν πάω σε έναν προορισμό ρίχνω μια ματιά για το τι μπορώ να δω εκεί που θα βρεθώ. Μέσα σ' αυτούς ήταν και η Ζυρίχη (και άλλα μέρη τελικά της Ελβετίας). Πριν ξεκινήσουμε λοιπόν για τη Ζυρίχη έριξα μαι ματιά και το μόνο -ουσιαστικά - που είχε να προτείνει ήταν να δω το μεγαλύτερο ρολόι του κόσμου που βρίσκεται σε ένα καμπαναριό. Το είδα, κι έτσι είπα να ξεκινήσω την παρουσίαση της Ζυρίχης απ' αυτό!

Η Ζυρίχη αποφασίστηκε όταν μάθαμε ότι τελικά τη βδομάδα που θα είμαστε στη Στουτγάρδη θα έχω διακοπές. Έτσι είπαμε να βάλουμε και κάτι πιο μακρινό. Να δούμε τη Στουτγάρδη και τα πέριξ αλλά να δούμε και κάτι παρά έξω. Κι επιλέξαμε τη Ζυρίχη. Μια άλλη επιλογή θα ήταν ο Μέλανας Δρυμός, αλλά αυτός και νομίζω πως θέλει παραπάνω χρόνο, και τον έχουμε προγραμματίσει για τον Ιούνιο με φίλους, και - αν θέλεις να δεις το δάσος κι όχι κάποιες πόλεις γύρω - θέλει αυτοκίνητο. Ενώ στη Στουτγάρδη είχαμε πάει με το τρένο, αυτό που καθημερινά χρησιμοποιώ στο πηγαινέλα μου. Έτσι κλείσαμε ένα εισιτήριο Στουτγάρδη - Ζυρίχη για τη Μαρία (που με την έκπτωση 25% που έχει της βγήκαν 58€) κι ένα για μένα, αλλά από τα σύνορα και μετά μόνο (αφού εντός συνόρων κινούμαι με την κάρτα των Γερμανικών Σιδηροδρόμων) που είχε και προσφορά και έβγαινε 18€ μόνο! Μπήκαμε στο τρένο που, παρόλο που το δρομολόγιο είχε γερμανική αρίθμηση, ήταν βαγόνια των ελβετικών σιδηροδρόμων και φτάσαμε στο σταθμό της Ζυρίχης. Ένα σταθμό πολυσύχναστο, μου θύμισε κάπως του Μονάχου, καμιά σχέση με αυτόν της Στουτγάρδης.

Με το που κατεβήκαμε από το τρένο βλέπουμε απέναντι ένα κτίριο απ' τα παλιά (που εκ των υστέρων έμαθα πως είναι κυβερνείο). Πολύ όμορφο το είδαμε, βγάλαμε μερικές γρήγορες φωτογραφίες και απομακρυνθήκαμε προς το εσωτερικό του σταθμού και το κέντρο της πόλης. Το ξαναείδαμε το απόγευμα, όταν τελειώσαμε τη βόλτα στην πόλη και χαλαρώσαμε λίγο στο πάρκο που το περιβάλει.

Ο σιδηροδρομικός σταθμός της Ζυρίχης εξωτερικά. Μπροστά του περνάει ένα από τα καινούρια τραμ που κυκλοφορούν στην πόλη. Γιατί εκτός απ' αυτά τα μοντέρνα και όμορφα, υπάρχουν και τα παμπάλαια (που είδαμε και στη Βιέννη, στην Πράγα ή στο Μάνχαϊμ). Που παρ' όλ' αυτά τα συντηρούν και τα κυκλοφορούν κανονικά. Τα χρώματά τους (για άλλη μια φορά) μπλε και άσπρο: είναι τα χρώματα της πόλης της Ζυρίχης.

Ενδιαφέρον μου φάνηκε, πως στο δρόμο με τα μεγάλα και ακριβά μαγαζιά, σε μια πόλη που κυνηγάει το χρόνο (αν λέω πως στο Μόναχο και χωρίς ρολόι να κυκλοφορείς δεν υπάρχει πρόβλημα, κάπου γύρω σου θα δεις ένα ρολόι, εδώ αυτό συμβαίνει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό) υπήρχαν πολλά παγκάκια για χαλάρωση. Ακόμα κάτι διαφορετικό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι και τα φανάρια των πεζών εκτός από πράσινο και κόκκινο είχαν πορτοκαλί ενδιάμεσα!

Εντάξει, κτίρια εποχής υπάρχουν αρκετά και στον κεντρικό δρόμο και στα σοκάκια. Σ' αυτόν όμως το δρόμο οι χρήσεις είναι συγκεκριμένες: τράπεζα ή ρολογάδικο ή σοκολατοπωλείο!

Όμως εκτός απ' τους μεγάλους δρόμους υπάρχουν και τα στενά. Με τα σαχνισίνια τους(! απίστευτο μου φάνηκε που συνάντησα σαχνισίνια εδώ, τα ήξερα στη Μυτιλήνη ή στην Τουρκία ή έστω στη Μακεδονία, δεν τα φανταζόμουνα στην κεντρική Ευρώπη - σαχνισίνια για όποιον δεν ξέρει τι είναι αυτά, είναι οι προεξοχές αυτές των σπιτιών πάνω από το δρόμο) και με παντζούρια (και εδώ).

Έντονα χρώματα, αλλά και κάτι σαν τα ξυστά της Χίου!

Και επιτέλους, φθάσαμε και στην εκκλησία με το μεγάλο ρολόι. Προφανώς Ευαγγελική, τελείως λιτή μέσα, καμιά σχέση με τις ορθόδοξες ή και τις καθολικές.

Η αντίστοιχη ομάδα ΔΙΑΣ της Ζυρίχης. Εδώ, δεν κυκλοφορούν με μοτοσυκλέτες αλλά με ποδήλατα! Πάντως, αν και αρχές Μάρτη τα συντριβάνια ήταν σε λειτουργία. Κι υπήρχαν αρκετά.