Αμβούργο, Σπάιχερστανττ

Στανττ (Stadt) στα Γερμανικά είναι η πόλη. Και η γερμανική γλώσσα φτιάχνει σύνθετες λέξης που το πρώτο μέρος είναι ο χαρακτηρισμός του δεύτερου. Έτσι χτες έγραφα για την Άλτστανττ, την παλιά την πόλη. Σήμερα για την Σπάιχερστανττ (Speicherstadt), την Αποθηκούπολη θα μπορούσαμε να το πούμε αν θέλαμε να μείνουμε στη μονοκόμματη λέξη που επειδή η δικιά μας γλώσσα δεν συνηθίζει τέτοια κόλπα, θα το αποδώσω σαν η πόλη με τις αποθήκες (αφού αυτό θα πει το Σπάιχερ). Πρόκειται για το κομμάτι του Αμβούργου, κοντά στο λιμάνι (βέβαια), που έχει τα κτίρια με τις αποθήκες των εμπορευμάτων που έρχονταν εδώ από διάφορα μέρη του κόσμου κι έπρεπε να μείνουν κάπου μέχρι νάρθει η ώρα τους να προωθηθούν για άλλους προορισμούς ή στην κατανάλωση.

Στη Σπάιχερστανττ κυριαρχούν οι σειρές από εφταώροφα κτίρια που ήταν οι αποθήκες. Χτισμένα στα κανάλια που υπάρχουν δίπλα στον κυρίως ποταμό, προσφέρουν καταφύγιο και για κάποια μικρά ή λίγο μεγαλύτερα πλεούμενα.

Το γιατί επιλέχτηκε ο αριθμός 7 για τα πατώματα δεν το ξέρω. Πάντως σήμερα η περιοχή φυλάσσεται καλά. Πανταχού παρόντα τα μάτια των φυλάκων, παρακολουθούν τα πάντα με τις κάμερες που υπάρχουν και εδώ.

Βασικά, τέσσερις - πέντε σειρές είναι τα κτίρια με τις αποθήκες. Αλλά σε μεγάλο μάκρος. Και όταν τις βλέπεις είναι εντυπωσιακές.

Αντίθετα απ' ότι θα περίμενε κανείς οι αποθήκες χρησιμοποιούνται ακόμα. Στο πάνω μέρος έχουν μια τροχαλία για να ανεβάζουν τα προς αποθήκευση είδη μέχρι το επιθυμητό ύψος. Είναι στερεωμένη σ' ένα δοκάρι που προεξέχει. Μπορεί σήμερα να υπάρχουν άλλες ευκολίες αν θέλεις ν' ανεβάσεις κάτι (γερανοί κάθε είδους, πλατφόρμες κλπ) αλλά και το παλιό καλώδιο ή σχοινί με το γάντζο στην άκρη δεν έχει ξεχαστεί.

Στις περισσότερες απ' τις αποθήκες μπορείς να βρεις χαλιά. Απ' το Ιράκ ή την Περσία ή το Βελουχιστάν, ότι χαλί θελήσεις εδώ θα το βρεις.

Χαλιά κάθε είδους, χειροποίητα ή μηχανής, μεταξωτά, μάλλινα ή συνθετικά όλα τα καλά υπάρχουν εδώ.

Η περιοχή επεκτείνεται. Σε ένα κτίριο είναι τα γραφεία του οργανισμού που επιβλέπει τα έργα στην περιοχή και έχει μια τεράστια μακέτα. Με κοκκινωπό ξύλο είναι η περιοχή της Σπάιχερστανττ καθώς και κάποια μνημεία του Αμβούργου.

Όταν λέω πως η περιοχή χτίζεται (όχι μόνο η Σπάιχερσταντντ αλλά το Αμβούργο γενικότερα) αυτό γίνεται με εντατικούς ρυθμούς. Ισχυρίζονται πως στην πόλη υπάρχουν περισσότεροι γερανοί για οικοδομές απ΄όσους υπάρχουν στο Ντουμπάι, μια περιοχή που είναι γνωστή για την ανοικοδόμηση που γίνεται εκεί. Και τα κτίρια με τις τεράστιες κρέμασες που λες και τώρα θα πέσουν να με πλακώσουν, έτσι όπως δεν φαίνεται να στηρίζονται πουθενά.

Τα καινούρια κτίρια που χτίζονται, δεν ακολουθούν τους παλιούς ρυθμούς, αλλά είναι μοντέρνα σε φόρμες που ξενίζουν ίσως με την πρώτη ματιά. Αυτό που κυριαρχεί είναι οι μεγάλες γυάλινες επιφάνειες.

Το Αΐντα, ένα μεγάλο κρουαζιερόπλοιο, απ' τα μεγαλύτερα του κόσμου, είναι αραγμένο εδώ.

Το κουτί των ήχων. Πλησιάζοντας σε ένα απ' τα χωνιά που υπάρχουν στις πλευρές του κτιρίου αυτού μπορείς να ακούσεις διάφορους ήχους: από τον ήχο της θάλασσας μέχρι μια συναυλία εκκλησιαστικού οργάνου ή ροκ ήχους κλπ.

Ο δρόμος που οδηγεί από το κλασσικό (στο βάθος) στο καινούριο (μπροστά). Και μια ομάδα νέων που μαθαίνει να χειρίζεται ένα καινούριο μεταφορικό μέσο που εδώ το βλέπω αρκετές φορές να χρησιμοποιείται: αυτό που είναι σαν όρθιο (μηχανοκίνητο) πατίνι.

Δυο ακόμα χαρακτηριστικές φωτογραφίες της περιοχής,

Ειδική κατασκευή για να μπορείς να απολαμβάνεις τη θέα από ψηλά και μια πλακέτα όπου το Αμβούργο χαιρετά τα μεγάλα λιμάνια του κόσμου. Η Μαρία στεναχωρέθηκε που μέσα σ' αυτά δεν είναι ο Πειραιάς.

Η περιοχή όταν σουρουπώνει αποκτά άλλο χρώμα.