Τύμπινγκεν

Το Τύμπινγεν (Tübingen) είναι μια πόλη (με πανεπιστήμιο από το 1477!) καμιά 40αριά χιλιόμετρα απ' τη Στουτγάρδη προς το νότο (και καμιά ώρα με το τρένο). Έχει γύρω στις 84 χιλιάδες κατοίκους απ' τους οποίους οι 24 χιλιάδες είναι φοιτητές κάτι που λέει πολλά για το πώς είναι η ζωή στην πόλη (με μέση ηλικία κατοίκων κάτω από τα 40 χρόνια)!

Η πόλη είναι χτισμένη δίπλα στον Νέκαρ που σχηματίζει μια νησίδα απόλαυση και ξεκούρασμα του νου και των ματιών.

Όπως καθρεφτίζονται τα κτίρια στα νερά είναι μαγεία! Δεν ξέρω πόση ώρα περάσαμε (και πόσες φωτογραφίες τραβήξαμε) προσπαθώντας να χορτάσουμε αυτό το θέαμα.

Ήρεμα τα νερά (το ποτάμι σχηματίζει ένα κανάλι εδώ όπου η ροή είναι πολύ αργή) δημιουργούν τέτοιο αντιφέγγισμα που δεν μπορώ να του αντισταθώ.

Τα δέντρα στοιχισμένα σε σειρές αλά γερμανικά, ήταν Μάρτης όταν πήγαμε κι ακόμα τα φυλλοβόλα ήταν γυμνά. Μέχρι τώρα η αλλαγή είναι μεγάλη: Το Πάσχα που κατεβήκαμε στην Ελλάδα, είδαμε πως τα ελληνικά δέντρα ήταν πιο πίσω στο φύλλωμα, ενώ εδώ βιάζονται να προλάβουν.

Άντε να το πάρουμε απόφαση, ν' απομακρυνθούμε απ' το ποτάμι να απολαύσουμε και την παλιά πόλη. Με κτίρια εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Α! και με μια διαφορετικότητα που συναντήσαμε εδώ: Σχεδόν όλα τα σπίτια είχαν παντζούρια. Γενικά, στις βόρειες χώρες με το λιγοστό ήλιο έχουν ανοίγματα (παράθυρα) να μπαίνει φως που δεν τα κλείνουν με κάποιο τρόπο. Και βέβαια, δεν έχουν και μεγάλο πρόβλημα αν ο γείτονας κοιτάζει μέσα. Ή ίσως ο γείτονας δεν έχει λόγο να κοιτάζει μέσα (θυμάμαι πάντως, ζεύγος Γερμανών στο Άαχεν που μας έλεγε πόσο ενοχλητικό ήταν που οι γείτονες είχαν συνέχεια τα μάτια τους στο τι γινόταν μέσα στο σπίτι τους).

Εδώ, δεν ξέρω αν φταίει το ότι έχει(;) πολύ ήλιο ή γιατί θέλουν ν' αποφύγουν τα αδιάκριτα βλέμματα,  όλα τα παράθυρα είχαν και παντζούρια. Θυμάμαι, χρόνια πολλά πριν, εν έτι 1978 έχουμε πάει απ' το πανεπιστήμιο εκδρομή στη Βουλγαρία. Εκεί (παρ' όλο που δεν είναι τόσο πιο βόρεια απ' την Ελλάδα όπως π.χ. η Γερμανία) ο ξεναγός μας μας επισήμανε το γεγονός πως τα σπίτια δεν είχαν παντζούρια και σε μια στιγμή μας λέει: "Να, σε λίγο περνάμε από ένα σπίτι - εξαίρεση. Αυτό έχει παντζούρια". Η Ελληνική σημαία στην αρχή και η εξήγηση ότι επρόκειτο για την πρεσβεία της Ελλάδας στη Σόφια έλυσαν το μυστήριο.

Ο τρόπος είσπραξης των τελών καθαριότητας μοιάζει μ' αυτό που χρησιμοποιείται στην Ελλάδα (κι όχι μόνο) για τη βεβαίωση καταβολής των τελών κυκλοφορίας. Ένα αυτοκόλλητο με τη χρονιά επάνω και το μέγεθος του κουβά που αντιστοιχεί. 40 ή 50 ή 1100 λίτρα; Ανάλογα και το σηματάκι! (Εντάξει, υπάρχουν και άλλα μεγέθη, απλά αναφέρω αυτά που φαίνονται στη φωτογραφία).

Ανηφορίζοντας προς το παλιό παλάτι που σήμερα χρησιμοποιείται από κάποιες σχολές του πανεπιστημίου.

Η πύλη και η εσωτερική αυλή. Ελάχιστος κόσμος, οι περισσότεροι επισκέπτες εκείνη την ώρα ήταν τουρίστες.

Άλλη μια άποψη των κτιρίων.

Το παλάτι βρισκόταν στην κορυφή ενός λόφου κι έτσι η θέα από εκεί ψηλά ήταν καταπληκτική. Καταπληκτικές βρίσκω και τις κατασκευές από χαρτί (παπιέ μασέ). Εκτός από το Τύμπιγκεν παρόμοια πραγματάκια είδαμε και στο Αμβούργο! Άλλη μορφή τέχνης.

Η παλιά πόλη (άλτστανττ) είναι όντως παλιά όπως μαρτυρούν οι χρονολογίες στα κτίρια.

Καιρός να επιστρέφουμε προς το κέντρο σιγά σιγά.

Το δημαρχείο της πόλης δεν μπορούσε να ξεφεύγει απ' τα υπόλοιπα κτίρια ένα γύρω. Ούτε τα υπόλοιπα διοικητικά κτίρια. Κρατάνε όλα ένα στιλ.

Και να κλείσω το αφιέρωμα στο Τύμπιγκεν με δυο ακόμα φωτογραφίες απ' τη πόλη! Όχι πως ήταν λίγες - αντιθέτως. Αλλά μας εντυπωσίασε τόσο!