Αμβούργο, Άλτστανττ

Άλτστανττ σημαίνει παλιά πόλη. Είναι συνήθως η καρδιά της κάθε (γερμανικής) πόλης και διατηρείται όσο το δυνατό περισσότερο όπως ήταν τότε που φτιάχτηκε. Και, λογικά, σε κάθε εκδρομή, πρώτα γνωρίζεις την αλτστανττ κι ύστερα κάνεις βόλτες παραέξω, ανάλογα με το χρόνο που έχεις. Κι αφού κάναμε μια σύνδεση με το Αμβούργο (Hamburg) μέσω του σιδηροδρομικού του σταθμού, ας αρχίσουμε πάλι την περιήγηση στην πόλη. Και από πού αλλού θα ήταν καλύτερα να ξεκινήσω εκτός απ' την άλτστανττ; Λέω πάλι γιατί για το Αμβούργο είχα ξαναγράψει το καλοκαίρι που το είχαμε επισκεφθεί για πρώτη φορά. Θα προσπαθήσω να μην επαναλάβω αυτά που έγραφα τότε, ούτε να βάλω φωτογραφίες παρόμοιες μ' εκείνες. Εξάλλου, εκείνη τη φορά το μεγαλύτερο μέρος της πόλης το είδαμε μέσα από το λεωφορείο ενώ τώρα το περπατήσαμε ή χρησιμοποιήσαμε τα μέσα. Αλλά δεν μπορώ να μην αναφερθώ και πάλι στην παλιά πόλη και το δημαρχείο. Το δημαρχείο που είναι η έδρα της κυβέρνησης του κρατιδίου - πόλης του Αμβούργου. Ένα μεγάλο συγκρότημα κτιρίων και επιβλητικό. Ο αριθμός των δωματίων συναγωνίζεται επάξια αυτόν του παλατιού του Μπάκινχαμ.

Απ' την πλατεία μπροστά από το δημαρχείο διακρίνονται δυο απ' τα καμπαναριά της πόλης, που συνολικά δεν είναι και τόσα πολλά. Για μια πόλη με πάνω από 1,7 εκατομμύρια κατοίκους (την δεύτερη σε πληθυσμό πόλη μετά την πρωτεύουσα Βερολίνο) το να μπορείς να διακρίνεις λιγότερα από 10 καμπαναριά μου φαίνονται λίγο. Θα μου πείτε αυτά είναι στο κέντρο, αφού θα υπάρχουν κι άλλα στην περιφέρεια ή στα προάστια (που αν τα συνυπολογίσουμε όμως ο πληθυσμός ανεβαίνει στα 4 εκατομμύρια). Σίγουρα έτσι θα είναι, όπως επίσης μάλλον υπάρχουν και άλλα που δεν φαίνονται τόσο από μακρυά γιατί δεν είναι αρκούντως ψηλά, αλλά εγώ αναφέρω την αίσθηση που είχα: Ο Βορράς δεν είναι τόσο θρησκευόμενος. Εδώ φαίνεται μπροστά ο ναός του αγίου Πέτρου και στο βάθος ο άγιος Ιάκωβος.

Στο εσωτερικό της (ευαγγελικής βέβαια) εκκλησίας του αγίου Πέτρου που λέγαμε, γινόταν μια έκθεση ζωγραφικής. Ένας ζωγράφος εξέθετε τα έργα του που ήταν ανάμεικτα: μοντέρνα (τελείως ακαταλαβίστικα για μένα) αλλά και κλασικά, κυρίως κομμάτια της πόλης!

Μια άποψη σ' έναν δρόμο της πόλης. Σπίτια χωρίς κάτι το ξεχωριστό - εκτός βέβαια απ' το ότι είναι όλα με κόκκινο τούβλο, ασοβάντιστο απ' έξω. Και ιδού ο τρόπος καθαρισμού των τζαμιών σε ένα κτίριο. Δε έτυχε να δω ξανά πως καθαρίζουνε τα τζάμια σ' αυτά τα, μοντέρνα μάλλον, κτίρια που δεν έχουν μπαλκόνι να σταθείς. Κάπου είχα δει σε ταινία να κατεβαίνει μια εξέδρα κρεμαστή απ' την ταράτσα. Αυτό ίσως γίνεται και εδώ σε πολυώροφα κτίρια. Αλλά για πιο μικρά χρησιμοποιείται αυτός ο τρόπος: ένας γερανός με καλάθι. Είτε σε τέτοια πόδια - αράχνη να στέκεται μόνος τους, είτε σε όχημα που βέβαια στερεώνεται κι αυτό όταν βρίσκεται εκεί που θέλει.

Κτίριο στο κέντρο, δίπλα στην εκκλησία του αγίου Πέτρου και επανερχόμαστε στο Δημαρχείο. Ένα κτίριο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ομορφιά.

Η πρόσοψη (και όχι μόνο) είναι στολισμένη με δεκάδες γλυπτά. Αγάλματα αλλά και καλλιτεχνήματα. Το να τα δεις όλα ένα προς ένα θέλει απελπιστικά πολλή ώρα (κάτι αντίστοιχο με το δημαρχείο στις Βρυξέλλες).

Το εσωτερικό του δημαρχείου είναι επισκέψιμο. Μέχρις ένα σημείο μπορεί να το δει ο καθένας (τσάμπα) από κει και πέρα έχει εισιτήριο. Κι (ούτε εδώ) δεν υπάρχει έλεγχος στην πόρτα. Όποιος θέλει μπαίνει. Ούτε σεκιούριτι (γενικά σπάνια βλέπω, συνήθως είναι σε σταθμούς) ούτε αστυνομικός δεν υπάρχει (που να φαίνεται, τουλάχιστον). Μπαίνεις μέσα κανονικότατα, θαυμάζεις την μεγάλη αίθουσα του ισογείου ή πας για καφέ, βγαίνεις στην εσωτερική αυλή κι από κει ή προχωράς και φεύγεις ή επιστρέφεις απ' το δρόμο που ήρθες. Βγάζεις φωτογραφίες ή απλώς κοιτάς, κανένας δεν σε "ενοχλεί".

Και, ξαναλέω, πως μπορεί να το αποκαλούν δημαρχείο, πρόκειται όμως για την έδρα της κυβέρνησης του κρατιδίου - πόλης τους Αμβούργου. (Άλλες δυο πόλεις έχουν το ίδιο καθεστώς κι αποτελούν μέρος από τα 16 συνολικά κρατίδια που συνιστούν την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας - το Βερολίνο και η Βρέμη). Στην πρώτη φωτογραφία είναι ταμπλό που παρουσιάζουν τα κόμματα που συμμετέχουν στην τοπική βουλή με φωτογραφία των βουλευτών του κάθε κόμματος.

Η μεγαλοπρέπεια του κτιρίου φαίνεται κι όταν βρίσκεσαι στην εσωτερική αυλή. Το ότι είναι εσωτερική δεν σημαίνει ότι το κτίριο δεν είναι στολισμένο με αγάλματα κλπ και από αυτή τη μεριά. Και στη μέση ένα σιντριβάνι που δεν λειτουργούσε γιατί γίνονταν έργα συντήρησης του ψηφιδωτού που στόλιζε την κεντρική δεξαμενή του.

Άντε να φεύγουμε σιγά σιγά από το Δημαρχείο. Οι πόρτες του είναι τεράστιες τόσο σε ύψος όσο και σε πάχος. Παίρνουμε το δρόμο για τι μικρή εσωτερική λίμνη (υπάρχουν δυο πλατώματα στον Άλστερ, τον δεύτερο ποταμό της πόλης που είναι αρκετά μεγάλα για να θυμίζουν λιμνούλα. Κάπου ενδιάμεσά τους υπάρχει ένα στένεμα που τα χωρίζει κι έτσι θεωρούνται ως δυο λίμνες: η Μεγάλη και η Μικρή). Ακολουθούμε ένα απ' τα πολλά κανάλια της πόλης, αυτό που συνδέει τις λίμνες με τον ποταμό Έλβα. Στη μια πλευρά υπάρχει μια στοά με καταστήματα αλλά και μαγαζιά για φαΐ ή καφέ πάνω απ' το κανάλι.

Στη λίμνη υπάρχουν καραβάκια για βόλτα στα κανάλια. Άλλα καραβάκια υπάρχουν στο ποτάμι για βόλτα σ' αυτό. Κάποιες φορές οι ρότες τους συναντιούνται, αλλά αυτό είναι σπάνιο. Υπάρχει υψομετρική διαφορά στα νερά κι έτσι πρέπει ν' ανέβουν ή να κατέβουν με δεξαμενές και το αποφεύγουν. Έστω και τελευταίες μέρες του Μάρτη πάντως, οι βόλτες στις λίμνες ήταν λιγοστές. Προγραμματίσαμε να κάνουμε την επόμενη μέρα τη μεγάλη βόλτα με το παραδοσιακό καραβάκι που φαίνεται πίσω απ' τη Μαρία (16€ η μεγάλη, σχεδόν δυο ώρες, 10€ η μικρή, λιγότερο από ώρα). Πήγαμε όμως νωρίς κι έτσι είπαμε να κάνουμε μια βόλτα με το πόδι μέχρι να 'ρθει η ώρα να φύγουμε. Και δεν γυρίσαμε. Κάναμε βόλτες στο ποτάμι αλλά με άλλον τρόπο. Να σημειώσω ότι ο ανταγωνισμός στο ποτάμι χρεώνει 15€ για μια βόλτα μιας ώρας, αλλά με μεγαλύτερα πλοία, αυτά δεν περνάνε κάτω από χαμηλές γέφυρες για έχουν περιορισμό ύψους, ούτε από στενά κανάλια να έχουν πρόβλημα με το μήκος ή το πλάτος τους.

Πάντως, παρά το γεγονός πως ήταν σχετικά πρώιμα και βρισκόμασταν και στο βορά, ήδη είχαν φυτευτεί πανσεδάκια κι έδιναν ένα χρώμα στη πόλη. Απ' την άλλη, το να κάθεσαι και να χαζεύεις τη λίμνη ήταν μια χαρά. Ανάμεσα στη μικρή και τη μεγάλη περνάνε οι γραμμές του τρένου (που λίγο πιο πέρα βρίσκεται ο σταθμός που έγραφα προχτές πως δεν καταλαβαίνω γιατί χρειάζεται). Βλέπεις λοιπόν τα τρένα να περνούν, πετυχαίνεις και κάνα καραβάκι και περνάει ευχάριστα η ώρα.

Μιας και η βόλτα στα νερά θα ήταν την επομένη φεύγουμε από το σημείο. Περνάμε από έναν σταθμό της γραμμής 4 του μετρό που είναι υπό κατασκευή και προς το παρόν (αφού βρίσκεται στο κέντρο) λειτουργεί ως κέντρο διαφήμισης του έργου. Απέναντι, τα ταξί του Αμβούργου περιμένουν σε σειρά, ενώ τα κτίρια του 19ου (κυρίως) αιώνα στέκουν περήφανα και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως εμπορικά κέντρα ή γραφεία ή κατοικίες κλπ. Η εξωτερική τους όψη ίδια: από κόκκινο ασοβάντιστο τούβλο.

Όχι δηλ. πως δεν υπάρχουν και μοντέρνα κτίρια στην παλιά πόλη. Υπάρχουν κι απ' αυτά. Αλλά δεν είναι ο κανόνας. Στεγάζουν επιχειρήσεις, τράπεζες και άλλα τέτοια ευαγή ιδρύματα. Ενώ η πίσω μεριά του δημαρχείου "φιλοξενεί" το χρηματιστήριο του Αμβούργου, απ' τα παλιότερα στο είδος.

Όμως στην Άλτστανττ είμαστε και τον τόνο δεν τον δίνουν τα μοντέρνα αλλά τα κλασσικά κτίρια.

Στην πόλη με τα πολλά κανάλια και τα ποτάμια της υπάρχουν και πάρα πολλές γέφυρες. Πάνω από 2 χιλιάδες. Περισσότερες (λένε) απ' όσες έχουν η Βενετία και το Άμστερνταμ μαζί.