Ομίχλη κ.ά.

Ομίχλη, αντάρα, πούσι ή καταχνιά όπως και να την ονομάσεις δύσκολη η συμβίωση μαζί της. Και την τελευταία βδομάδα έχουμε πήξει σ' αυτήν. Είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Δεν μας έπιασε στο Λονδίνο και μας έχει ταράξει εδώ. Δεν το έχω συνηθίσει. Όχι τόσες μέρες συνεχόμενα κι όχι τόσες ώρες. Παλιότερα θα μου πείτε, δεν έμενα στο Μόναχο. Έφευγα κάθε πρωί, αξημέρωτα ακόμα για τη Στουτγάρδη. Και στο δρόμο με είχε εντυπωσιάσει πως συναντούσαμε - σχεδόν καθημερινά - ομίχλη περνώντας από την Ουλμ. Κάμποση ώρα πριν φθάσουμε αλλά και αρκετή αφότου φεύγαμε, είχε ομίχλη. Αλλά μέσα στο Μόναχο; Κι απ' όσο μου έλεγε η Μαρία, σίγουρα όχι. Αλλά κι αν κάποια μέρα είχε το πρωί, κάποια επαναλαμβάνω, το απόγεμα που γύριζα είχε φύγει. Τώρα, μέρες και μέρες, η ομίχλη πλανιέται πάνω από την πόλη συνέχεια. Κι αν κάποιο μεσημέρι ή απόγεμα σηκωθεί, είναι για λίγη ώρα. Κι ειδικά αν είναι απόγεμα, άντε να το πάρεις χαμπάρι. Το περίεργο είναι πως το βράδυ (9 - 10) η ομίχλη διαλύεται.

Εντάξει, η ομίχλη δεν είναι τόσο πυκνή όπως στο Διδυμότειχο. Τότε που ήμουνα εκεί, θυμάμαι πως η ομίχλη ήταν τόσο πυκνή που κοβόταν με το μαχαίρι. Εδώ βλέπεις από 200 - 300 μέτρα μέχρι και κάνα χιλιόμετρο τις καλές ώρες. Εκεί δεν έβλεπες παραπάνω από 10 - 50 μέτρα. Θυμάμαι μια μέρα που γύριζα από το σχολείο το μεσημέρι (με τα πόδια, τότε έμενα στα 205 βήματα από το σχολείο - από τότε δεν μου ξανάτυχε) και στο στενό που περπατούσα μου φάνηκε πως κάποιος με ακολουθούσε αλλά δεν άκουγα βήματα. Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να καταλάβω πως ο σιωπηλός ακόλουθος δεν ήταν άλλος απ' τη σκιά μου που μόλις άρχισε να φαίνεται στον τοίχο μιας και ξεκίνησε να σηκώνεται η ομίχλη. Αλλά πάλι καλύτερα ήμασταν σε σχέση με την Ορεστιάδα π.χ. που αρκετές μέρες δεν σηκωνόταν καθόλου. Κι όσοι έκαναν καθημερινά το δρομολόγιο ήξεραν τη στροφή του δρόμου λίγο πριν το Θούριο όπου θα γινόταν η αλλαγή.

Το θέμα είναι πως δεν ξέρω αν φταίει η ομίχλη αλλά έχουν αποσυντονιστεί οι συγκοινωνίες το πρωί. Ας πούμε τη Δευτέρα που ξεκίνησα για το σχολείο. Άλλη μια μέρα στην ομίχλη. Να βλέπεις και να μη βλέπεις μπροστά σου. Δεν βιαζόμουνα για το σχολείο, είχα αργά μάθημα. Αλλά μιας και είναι η εποχή που οι εκπαιδευτικοί κάνουν τις αιτήσεις για μετάθεση (ή αλλαγή θέσης ή για τη δική μας περίπτωση να πάρουμε θέση) και μιας και έχει ξεκινήσει πριν κάνα δυο χρόνια να γίνεται ηλεκτρονικά η καταχώρηση των αιτήσεων κι εμάς είναι η πρώτη φορά και χρειάζεται ένας σκασμός χαρτιά από τα σχολεία που ήμασταν τα προηγούμενα χρόνια, λέω να φύγω πιο μπροστά να ετοιμάσω τίποτα.

Φεύγω από το σπίτι νωρίτερα απ' το προγραμματισμένο. Αντί να πάρω το μετρό των 8:40 που σκεφτόμουνα παίρνω των 8:35. Φεύγουμε στην ώρα μας. Θα είμαι ακόμα πιο μπροστά αν και έλεγα να πάρω το λεωφορείο. Δεν πειράζει. Μα δεν κράτησαν η πολύ αυτές οι σκέψεις. Φτάνοντας στη Σάιντπλατς δυο στάσεις μετά όπου έπρεπε να αλλάξω συρμό (και αυτό κανονικά γίνεται άμεσα, σταματάνε και οι δυο παράλληλα) βλέπω στην πινακίδα πως θα το τρένο μου θα έρθει σε 6 λεπτά. Δηλ. αργότερα από ακόμα κι απ' την ώρα που ήταν να έρθει το επόμενο. Καλά, σκέφτομαι, τι να γίνει, έχουμε περιθώριο ακόμα. Αφού έφυγα 5 λεπτά πιο μπροστά. Ακόμα και με το αρχικό πρόγραμμα είχα 8 λεπτά μέχρι να περάσει το λεωφορείο. Και ναι μεν θέλει και κάποιο περπάτημα, αλλά εντάξει, βγαίνει άνετα.

Ναι, αλλά αυτό αν ο συρμός κινείται κανονικά. Γιατί αφού είναι καθυστερημένο το τρένο μαζεύεται πολύς κόσμος στην αποβάθρα. Και μέχρι να μπει και να βγει στα βαγόνια θέλει περισσότερη ώρα. Άρα κι άλλες καθυστερήσεις. Στον επόμενο σταθμό μερικοί βγαίνουν, άλλοι μπαίνουν, στον μεθεπόμενο το ίδιο, αλλά μετά δεν έχει πια άλλο χώρο. Δύσκολο να βγει κάποιος, αλλά αδύνατον να μπει. Ευτυχώς, φτάνουμε στον κεντρικό σταθμό όπου βγαίνουν πολλοί. Εκεί βρίσκω και να καθίσω. Συνεχίζουμε με καλύτερες κάπως συνθήκες. Φτάνουμε στο Μόσφελντ, το σταθμό που θα κατέβω. Συνολική καθυστέρηση 12 - 13 λεπτά, αρκετά για να μην προλάβω το λεωφορείο. Μετά απ' το σταθμό αυτό έχει άλλους δυο μέχρι το τέλος. Αλλά η οδηγός μας ανακοίνωσε πως πρέπει να κατεβούμε όλοι (εντάξει, εγώ θα κατέβαινα, αλλά οι υπόλοιποι;) γιατί το τρένο δεν θα πήγαινε πιο πέρα. Κόσμος και ντουνιάς βρέθηκε να περιμένει το επόμενο. Πόση συνολική καθυστέρηση γι' αυτούς;

Προχωράω για το σχολείο. Και μέσ' την ομίχλη βλέπω αυτή την πινακίδα. Που ή υπήρχε, αλλά την προσπέρναγα όλες τις μέρες και τώρα με την ομίχλη έφεγγε το κόκκινο φως και φάνηκε ή ξεφύτρωσε αυτές τις μέρες. Ενδιαφέρον. Είναι η πρώτη αυτού του είδους που λάμπει έτσι μεμονωμένη. Γιατί όσες άλλες έχω δει είναι σε μεγαλύτερους χώρους!