Οι Κούκοι του Τρίμπεργκ

Τo Τρίμπεργκ (Triberg) είναι ένα χωριό στην καρδιά μπορώ να πω του Μαύρου Δάσους. Γνωστό για τους "ψηλότερους καταρράκτες της Γερμανίας" που έλεγα τις προάλλες αλλά και για την αγορά κούκων. Γενικά στα Μαύρα Δάση ανθίζει η ξυλογλυπτική (ξύλα υπάρχουνε). Αλλά υπάρχει και μια ειδίκευση σε ένα συγκεκριμένο είδος ξυλογλυπτικής, αυτό της κατασκευής περίτεχνων ρολογιών - κούκων. Από καιρό μου είχε κολλήσει να πάρω έναν κούκο, από τότε που είχα πάει στο Όμπεραμεργκάου. Αλλά έλεγα πάντα πως αυτό θα το κάνω όταν πάω στην πηγή, στο Μαύρο Δάσος. Όχι πως τώρα βρήκα κάποιον που να τους φτιάχνει. Κι απ' την αρχική μου ιδέα κάπου ξέφυγα (έλεγα να πάρω έναν με πολλά μπιχλιμπίδια που να κάνει πολλά και διάφορα), πάντως κούκο αγόρασα. Είναι αυτός στη φωτογραφία. Ένας ακόμα κλασσικός κούκος παρουσιάζεται στη Βικιπαίδεια στο σχετικό λήμμα, και μ' άρεσε που είναι παρόμοιος με τον δικό μου

Το ότι το χωριό πουλάει κούκους φαίνεται από μακριά. Όλα τα κεντρικά κτίρια είτε είναι στολισμένα με κούκους είτε ακόμα έχουνε τη μορφή κούκου. Υπάρχουν καμιά δεκαριά και παραπάνω τέτοια μαγαζιά. Οι κούκοι τους είναι περίτεχνοι, όσο πιο μπιχλιμπιδωτοί, τόσο πιο ακριβοί. Υπάρχουν βασικά δυο μεγάλες κατηγορίες: οι κλασικοί μηχανικοί και οι πιο καινούριοι οι ηλεκτρονικοί. Οι μηχανικοί θέλουν κούρδισμα καθημερινά, ενώ οι ηλεκτρονικοί μέχρι και καθόλου, οι αλυσίδες με τις κουκουνάρες είναι για μόστρα. Στους μηχανικούς εκτός απ' τον κούκο που λέει τις ώρες, λίγα επιπλέον κινούμενα μέρη υπάρχουν ενώ στου ηλεκτρονικούς, όσα θέλεις βάζεις.

Το θέμα είναι όμως πόσο εύκολα φαίνονται αυτά τα κινούμενα μέρη. Γιατί καλά τα βλέπεις όταν είναι χαμηλά στην έκθεση του καταστήματος (που χάνεσαι ανάμεσα στα εκατοντάδες σχέδια). Τι γίνεται όμως όταν τον κρεμάς ψηλά; Τα κατσικάκια που γυρίζουν ή ο ξυλοκόπος που κόβει τα ξύλα ή δεν ξέρω κι εγώ ποια άλλη λεπτομέρεια φαίνεται; Δεν είμαι και πολύ σίγουρος.

Το άλλο θέμα είναι το χρώμα. Θα ήταν ένας κούκος πολύχρωμος ή στο "φυσικό" του. Το χρώμα εντυπωσιάζει σίγουρα, αλλά και το μονόχρωμο έρχεται πιο κλασσικό. Κατέληξα λοιπόν σε έναν μηχανικό κλασσικό κούκο, με σκηνές από κυνήγι (που ουδεμία σχέση έχω μ' αυτό αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Η τιμή του στα 190€. Απ' όσο είδα αργότερα, σ' αυτή ή και σε καλύτερη τιμή μπορούσα να τον έχω πάρει και με παραγγελία μέσω ίντερνετ ή μήπως όχι; Δεν μπορώ να πω σίγουρα.

Εκτός από του κούκους οι άνθρωποι δουλεύουν με μεράκι το ξύλο και φτιάχνουν και άλλα πράγματα. Ειδικά κομμάτια ξύλου ταλαιπωρημένα. Όπως σ' εμάς κάποιοι παίρνουν αυτά που ξεβράζει η θάλασσα και τους δίνουν νέα μορφή μετατρέποντάς τα σε καράβια ή μορφές κλπ, το ίδιο γίνεται κι εδώ με ξύλα που μάλλον τα κατεβάζει το ποτάμι. Το νερό κάνει τη μισή δουλειά κι ο άνθρωπος την υπόλοιπη (όχι πως δεν έχει και ξύλα δουλεμένα εξ ολοκλήρου από ανθρώπινο χέρι. Αλίμονο).

Μετά από την βόλτα και την ταλαιπωρία με την συνηθισμένη, απότομη (αλλά και πολύ έντονη) απογευματινή βροχή, είπαμε να κάτσουμε σ' ένα μαγαζί να φάμε. Δυσκολευτήκαμε μέχρι να βρούμε ένα ανοιχτό. Βλέπετε, όταν ήμασταν στο Τρίμπεργκ, είχαμε πιει καφέ και γλυκό οπότε δεν είχαμε διάθεση και για φαΐ. Αλλά αργότερα, σε επόμενο χωριό που κάναμε τη βόλτα μας και πεινάσαμε η ώρα ήταν 4 το απόγευμα και τα μαγαζιά που προσφέρουν φαγητό είχαν κλείσει για μεσημέρι (συνήθως κατά τις 3) ενώ δεν είχαν ανοίξει για απόγευμα (κατά τις 6). Έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής, να περάσει λίγο η ώρα ή να βρούμε κάποιο που να μην τηρεί τα ωράρια μ' αυτόν τον τρόπο και να έχει μάγειρα όλη την ώρα. Στο τέλος το πετύχαμε και το είχαμε τόση ανάγκη μπας και κόψει και λίγο η βροχή. Ωραίο περιβάλλον, καλό φαΐ, καλά περάσαμε κι αυτή τη μέρα.

Ο κούκος επί τω έργω. Αναγγέλλει ότι πήγε μεσάνυχτα!

Και για όποιον θέλει να το ακούσει κιόλας.