Διαίρει και Βασίλευε

Η τακτική του «Διαίρει και βασίλευε» είναι γνωστό πως είναι δημοφιλής στου κυβερνώντες. Το εκμεταλλεύονται κατάλληλα κάθε φορά. Και η μεγάλη ομάδα των εκπαιδευτικών είναι πρόσφορη για κάτι τέτοιο. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως είμαστε γύρω στις 180 χιλιάδες αυτοί που δουλεύουμε στα σχολεία της Ελλάδας. Πρώτος διαχωρισμός δάσκαλοι - καθηγητές. Που καθηγητές ονομάζονται οι δάσκαλοι της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (παλιά τη λέγανε μέση). Υπάρχουν διαφορές στο ωράριο, κάποτε υπήρχαν διαφορές και στο μισθό ως απόρροια των διαφορών στα χρόνια σπουδών αλλά και μια αντιπαλότητα μεταξύ μας. Οι καθηγητές να κατηγορούμε τους δάσκαλους για τα προβλήματα (μαθησιακά και συμπεριφοράς) που παρουσιάζονταν στο γυμνάσιο κι οι δάσκαλοι να παίρνουν το αίμα τους πίσω όταν άκουγαν τους καθηγητές του λυκείου να τα ρίχνουν στους συναδέλφους τους του γυμνασίου.

Αλλά υπάρχουν κι άλλες διαφοροποιήσεις: Οι μόνιμοι με τους αναπληρωτές με τους τελευταίους να φορτώνονται τα τμήματα ή τα μαθήματα που δεν γουστάρουν οι πρώτοι αλλά να κάνουν κι αυτοί το ίδιο με τους ωρομίσθιους. Άλλη αντίθεση είναι ανάμεσα σε εκπαιδευτικούς μαθημάτων γενικής παιδείας και σ' αυτούς των τεχνικών. Ακόμα, ανάμεσα στους καθηγητές που υπάρχει εξειδίκευση, διχογνωμίες για το πια ειδικότητα κάνει τα πιο σημαντικά μαθήματα, μ' αυτούς που τα μαθήματά τους δεν θεωρούνται σημαντικά να πρέπει να βαθμολογούν αντίστοιχα με τους άλλους, ανεξάρτητα το πώς τα πάνε οι μαθητές στο μάθημά τους! Κι όποια ομάδα είχε τον τρόπο της να περνάει διατάξεις για το ποιες ώρες θα πρέπει να διδάσκεται το μάθημα, διατάξεις που τις θυμούνται ανάλογα τις επιθυμίες τους! Ακόμα και οι αναπληρωτές έχουν φτιάξει δυο τρεις διαφορετικούς συλλόγους, με διαφορετικές επιδιώξεις ο καθένας βέβαια.

Η υπόθεση απόσπασης στο εξωτερικό είναι αρκετά παλιά (πάντως, μετά το 70). Αντίστοιχα παλιά είναι και μια σχετική ζήλια που δημιουργείται γι' αυτούς που αποφασίζουν κάτι τέτοιο. Κι αν κάποιος αμφιβάλει πως υπάρχει ας θυμηθεί το σχόλιο σε παλιότερη ανάρτηση σχετικά με τη μείωση του επιμίσθιου. Οι συνάδελφοι που βρίσκονται στην Ελλάδα θεωρούν προνομιούχους αυτούς που καταφέρνουν να φύγουν για το εξωτερικό. Έτσι έχουν περάσει διάφορες εκδικητικές διατάξεις και πρακτικές. Κάποιος που παίρνει απόσπαση στο εξωτερικό αποσπάται αρχικά για τρία χρόνια που μπορούν να γίνουν και πέντε ή και περισσότερα υπό προϋποθέσεις. Στο εξωτερικό είμαστε λιγότεροι από 2.000 εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αντίστοιχα στην Ελλάδα υπηρετούν ως διευθυντές σχολείων από εξατάξια δημοτικά, γυμνάσια ή λύκεια πάνω από 6.000 άτομα με θητεία τέσσερα χρόνια αρχικά που μπορεί να παραταθεί για μερικές τετραετίες ακόμα. Και μπορεί κάποια απ' αυτούς να είναι διευθυντές στα σχολεία που δίδασκαν, αλλά οι περισσότεροι μετακινούνται για τα σχολεία της νέας τους θέσης. Εκτός απ' τους διευθυντές των σχολείων υπάρχουν οι αντίστοιχοι των διευθύνσεων, οι σχολικοί σύμβουλοι και, μέχρι πρόσφατα, οι προϊστάμενοι των γραφείων. Απ' όλους αυτούς μόνο οι αποσπασμένοι στο εξωτερικό χάνουμε τη θέση μας κι όταν επιστρέψουμε (όπως εγώ φέτος, μετά από τα τρία χρόνια) ενώ όλοι οι υπόλοιποι όταν τελειώσει η θητεία τους επιστρέφουν στη θέση τους που τους περιμένει όλον αυτόν το καιρό. Κι ενώ υποτίθεται πως θα τοποθετούμασταν κατά προτεραιότητα, αυτό δεν εφαρμόζεται αλλά οι τοποθετήσεις γίνονται όλοι μαζί με τους υπόλοιπους που μόλις έρχονται στην περιοχή. Α! να σημειώσω πως οι συντονιστές, δεν χάνουν τη θέση τους. Μόνο οι «απλοί» εκπαιδευτικοί.

Όμως μην νομίσει κανένας πως κι όσοι δουλεύουμε εδώ είμαστε όλοι μια ομάδα. Αντιθέτως. Ας πάρουμε παράδειγμα από τη Γερμανία που είμαστε πολλοί μιας και εδώ υπάρχουν (μέχρι φέτος τουλάχιστον, μιας και τα πράγματα αλλάζουν με τον Ν. 4027 που ψηφίστηκε τα τέλη Οκτώβρη) τόσο τμήματα γλώσσας για να μάθουν ελληνικά οι μαθητές που πάνε σε γερμανικά σχολεία όσο και σχολεία δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο. Εκτός από τους αποσπασμένους δουλεύουν σ' αυτά και συμβασιούχοι. Και μάλιστα δυο τριών ειδών. Άλλοι αορίστου χρόνου, κι άλλοι κάτι σαν τους αναπληρωτές. Στο Μόναχο δε τα σχολεία είναι διαφορετικών ειδών. Άλλο τα δημοτικά και τα γυμνάσια που είναι ανάμεσα σε ελληνικά και γερμανικά κι άλλες αποδοχές κι άλλο τα λύκεια.

Ο νέος νόμος προβλέπει πως επιμίσθιο θα παίρνουν οι αποσπασμένοι για τα τρία πρώτα χρόνια. Αν θέλει κάποιος να καθίσει μέχρι τα πέντε αυτό θα το κάνει μόνο με τον ελληνικό μισθό όπως έγραφα και στο παραπάνω σημείωμα. Συγχρόνως λήγουν οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου και ο νέος νόμος δεν προβλέπει να ξαναγίνουν (έτσι κι αλλιώς κι ο προηγούμενος μόνο μέχρι δυο διετίες επέτρεπε και τώρα λήγει η δεύτερη).

Έτσι οι υπάρχουσες ομάδες είναι: οι αορίστου χρόνου που πληρώνονταν με μισθούς αντίστοιχους των εκπαιδευτικών της Γερμανίας, στα πλαίσια των μειώσεων στην Ελλάδα τους μείωσαν και τους δικούς τους κι είναι στα (γερμανικά) δικαστήρια διεκδικώντας να μην ισχύσουν οι μειώσεις γι' αυτούς. Στο Μόναχο μάλιστα, κάποιοι απ' αυτούς είναι Γερμανοί. Οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου που προσπαθούν να διασφαλίσουν το μεροκάματό τους (που είναι εξαιρετικά λίγο σε σχέση ειδικά με τους προηγούμενους), όπως κι όλοι οι αντίστοιχοι συμβασιούχοι (έστω κι αν η σύμβασή τους δεν το επιτρέπει). Αυτό το προσπαθούν με διαβουλεύσεις τώρα, πριν απολυθούν ή με προσφυγές στα δικαστήρια όταν απολυθούν (έχω παραδείγματα απ' τη Στουτγάρδη). Υπάρχουν και άλλοι συμβασιούχοι περιορισμένου ωραρίου, που δεν ξέρω πώς γίνεται η επιλογή και η πρόσληψη.

Αυτοί που είναι παντρεμένοι με μόνιμους κατοίκους εξωτερικού (κατά κύριο λόγο Γερμανούς). Αυτοί είναι λίγοι που από παλιά παίρνουν απόσπαση χωρίς επιμίσθιο, αλλά για να είναι με τις οικογένειές τους, τι να κάνουν. Όμως, δεν ξέρουν αυτή τη στιγμή τι θα γίνει, αν θα πάρουν απόσπαση, αλλά μιας και απ' την Ελλάδα προσπαθούν να τη βγάλουν στο τσάμπα, ελπίζουν πως δεν θα τους το αρνηθούν.

Είναι αυτοί που ήρθαν φέτος. Μετρημένοι είναι, καμιά εικοσαριά μόνο, είναι οι μόνοι που δεν χρειάζεται να σκάνε για το τι θα γίνει του χρόνου (αλλά ανησυχούνε για πιο μετά βέβαια). Επίσης αυτοί που είναι αποσπασμένοι για πέμπτο χρόνο φέτος πράγμα που σημαίνει πως αυτοί θα φύγουνε έτσι κι αλλιώς. Βέβαια, κάποιοι απ' αυτούς (όπως συμβαίνει κάθε χρόνο) θα θέλαν να μείνουν κι άλλο. Και το σκέφτονται πώς θα το καταφέρουν.

Κι είμαστε κι εμείς που βρισκόμαστε εδώ για τρίτη ή τέταρτη χρονιά. Σύμφωνα με την απόφαση απόσπασής μας θα μπορούσαμε να μείνουμε για ένα ή δυο χρόνια ακόμα και να παίρνουμε το επιμίσθιο. Ο νόμος άλλαξε και μας το απαγορεύει. Βέβαια, αυτό δεν έχει λογική όπως έγραφα τότε. Προσπαθήσαμε λοιπόν μέσα από τις συνδικαλιστικές ενώσεις που λειτουργούν στη Γερμανία (κι είναι 5 -6 των δασκάλων κι άλλες τόσες των καθηγητών) να βάλουμε αυτό το πρόβλημα μαζί με άλλα που έχουν να κάνουν με το μέλλον των εδώ σχολείων. Η ειρωνεία: στη συνάντηση αυτή η αρμόδια υφυπουργίνα μας το μόνο που «υποσχέθηκε» είναι πως θα γίνει μείωση των επιμισθίων (αυτές που έγιναν ήδη, έστω και με υπογραφή του νέου υπουργού). Αυτό οι συνδικαλιστές το αποδέχτηκαν μάλλον χωρίς κουβέντα αφού είχε φτιαχτεί κλίμα και επικεντρώνοντας στο να δίνεται το επιμίσθιο και για τα άλλα δυο χρόνια. Για το θέμα αυτό όπως και για τη λειτουργία των σχολείων ειπώθηκε πως θα το δουν στο επόμενο διάστημα. Όμως μετά ειπώθηκε πως είναι ουσιαστικά προεκλογική περίοδος και δεν μπορούν να ληφθούν τέτοιες αποφάσεις, θα μείνουν για τη νέα κυβέρνηση. Που βέβαια, δεν θα είναι και η πρώτη προτεραιότητά της.

Το Φλεβάρη, λίγο πριν ή λίγο μετά την παραπάνω συνάντηση δεν θυμάμαι, μας ζητήθηκε να δηλώσουμε αν θέλουμε να μείνουμε και τα επόμενα χρόνια ή όχι. Ένα περίεργο πως ζητήθηκε δήλωση κι απ' αυτούς που είναι πέμπτο χρόνο, αλλά ας πάμε παρακάτω. Κάποιοι (κι εγώ μαζί) δηλώσαμε πως θέλουμε να μείνουμε υπό προϋποθέσεις: αν υπάρχει επιμίσθιο. Αλλιώς, μιλώντας προσωπικά, δεν βγαίνουμε. Άμα κάνει κάποιος το λογαριασμό θα δει πως δεν υπάρχει δυνατότητα.

Όμως, κάποιοι το σκέφτονται διαφορετικά. Όχι αυτοί που έχουν ιδιαίτερους λόγους να μείνουν όπως οι παντρεμένοι που λέγαμε παραπάνω. Αλλά άλλοι που σκέφτονται λίγο πονηρά. Όπως έχω γράψει και παραπάνω, τα δημοτικά και τα γυμνάσια της Βαυαρίας επειδή είναι σχολεία υποχρεωτικής εκπαίδευσης, το βαυαρικό κρατίδιο τα επιδοτεί αλλά και τα ελέγχει. Έτσι ζήτησε οι εκπαιδευτικοί σ' αυτά να δουλεύουν με το ίδιο ωράριο με τα σχολεία της Βαυαρίας και να παίρνουν τον ίδιο μισθό. Έτσι, οι συνάδελφοι δουλεύουν μεν 28 ώρες, αλλά παίρνουν κάτι αντίστοιχο με το επιμίσθιο, το συμπλήρωμα από τον ελληνικό στο βαυαρικό μισθό. Απ' όσο λένε οι παλιότεροι, τις πληρωμές τις έκανε παλιότερα το βαυαρικό υπουργείο αλλά τώρα το καθεστώς έχει αλλάξει. Οι βαυαροί σκέφτηκαν πως δεν χρειάζεται ν' ανακατεύονται σε τέτοια κι έτσι δίνουν τα λεφτά στο ελληνικό κράτος (μέσω του προξενείου) κι από κει και πέρα να τα κανονίσει αυτό. Έτσι μπήκαν και οι φόροι και οι περικοπές κλπ που λέγαμε παραπάνω. Το καθεστώς αυτό είναι ευνοϊκό έστω κι αν σου φεύγει η μαγκιά με τόσες ώρες μιας και έχουμε έρθει μετανάστες εδώ για να βγάλουμε κάνα φράγκο, άρα κάθε επιπλέον, δεκτό (επίσης πληρώνονται μέχρι την μέρα που ανοίγουν τα σχολεία ενώ εγώ θα πάρω επιμίσθιο μέχρι τη μέρα που θα κλείσουν, δηλ. ενάμισι μήνα διαφορά). Έτσι το σκεπτικό είναι πως αυτοί που θα μείνουν, μπορεί να μην παίρνουν επιμίσθιο (σάματις τώρα παίρνουν κάτι σχετικό με μας τους υπόλοιπους;) αλλά μιας και θα είναι σ' αυτά τα σχολεία θα τα παίρνουν απ' το παράθυρο!

Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τις πληρωμές τις κάνει το γραφείο. Ήδη υπηρετούν συνάδελφοι με ελληνικό ωράριο και επιμίσθιο (όπως π.χ. η Μαρία). Σε κάποιους άλλους φέτος τους έδωσαν κάποιες ώρες παραπάνω και κάποια αναλογία, σαν υπερωρία ας πούμε. Έτσι σκέφτονται πως αφού δεν θα υπάρχει κόσμος να στελεχώσει τα σχολεία, θα πάρουν αρκετές ώρες ώστε ακόμα κι αν δεν πάρουνε το επιμίσθιο θα πάρουνε αυτά τα έξτρα (οι μικροϋπολογισμοί στο έπακρο)!

Πόσες ομάδες είμαστε; Είναι περίεργο λοιπόν που φθάσαμ' εδώ που φθάσαμε;