Αναμνήσεις

Τώρα που πλησιάζει ο καιρός να φύγουμε απ' τη Γερμανία, αναπόφευκτο είναι να ανατρέχω στα προηγούμενα χρόνια. Στο καλοκαίρι του 2009, όταν ήταν η εποχή που ετοιμαζόμασταν να 'ρθούμε εδώ και στις πρώτες μέρες που ήρθαμε. Στις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε. Στο πώς μας υποδέχτηκαν εδώ όταν φτάσαμε οι διάφοροι φορείς επίσημοι ή μη. Ακόμα, λέω να μην κάνω απολογισμό. Όλο και το σκέφτομαι κι αυτό, αλλά περιμένω να κλείσει επίσημα αυτό το κεφάλαιο, να βρεθώ πίσω στην Ελλάδα και μετά. Ή ίσως τις τελευταίες μέρες πριν φύγω από δω. Αντίθετα η Μαρία πολλές φορές έχει πει «τι κάναμε και φύγαμε». Οι τελευταίες όταν της είπα πόσα θα πληρώσουμε σε φόρους για φέτος (δεν θα θέλατε να μάθετε)!

Εμείς ήμασταν απ' τους τυχερούς - άτυχους. Ας πούμε ενημερωθήκαμε τουλάχιστον για μερικά πράγματα σε σχέση με αυτό που πάμε να κάνουμε σε ένα σεμινάριο μιας βδομάδας. Οι επόμενοι δεν είχαν την πολυτέλεια αυτή. Στο σεμινάριο αυτό είχαν έρθει και μας είχαν μιλήσει - ενημερώσει διάφοροι παράγοντες τόσο απ' το υπουργείο παιδείας όσο και απ' το αντίστοιχο των εξωτερικών καθώς και απ' τον ασφαλιστικό μας οργανισμό (ΟΠΑΔ). Κι αυτοί οι τελευταίοι όχι μόνο μας ενημέρωσαν αλλά κινήθηκαν ταχύτατα για να βγάλουν τα απαραίτητα έγγραφα που θα έπρεπε να έχουμε μαζί μας στον προορισμό μας αν τυχόν αρρωστήσουμε (κάτι που θα συνέβαινε ούτως ή άλλως κάποια στιγμή). Δευτέρα δώσαμε τα χαρτιά μας (κάποιοι και Τρίτη πρωί) και την Παρασκευή με τη λήξη ήταν όλα έτοιμα (κι ας λένε μερικοί πως στο δημόσιο - τουλάχιστον - δουλεύουμε όλοι οι τεμπέληδες).

Επίσης μας ήρθαν απ' το υπουργείο εξωτερικών και μας είπαν μερικά για το πώς θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε την εικόνα της Ελλάδας αφενός αλλά και το πώς δεν θα έπρεπε να μπλεχτούμε σε αντιπαλότητες με άλλες εθνοτικές ομάδες. Κι αυτό γιατί απ' τη στιγμή που φεύγουμε απ' την Ελλάδα, προϊστάμενή μας αρχή είναι τα κατά τόπους προξενεία. Είμαστε σε μια μικτή κατάσταση. Ανήκουμε και στα δυο υπουργεία, αν και, η εμπειρία από το προξενείο είναι αρνητική (τουλάχιστον εδώ στο Μόναχο, γιατί για αλλού έχω ακούσει τα τελείως αντίθετα). Δεν θέλει ούτε να μας ξέρει. Όταν ήρθαμε (κι ήμασταν μια μικρή ομάδα πάνω από δέκα Ελλήνων υπαλλήλων, εξαρτώμενων απ' το προξενείο) κανένας δεν πλησίασε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά όταν αργότερα, με τις περικοπές στους μισθούς, που έπιαναν βέβαια και τους υπαλλήλους του προξενείου, οργανώθηκε μια εκδήλωση διαμαρτυρίας από τους εκπαιδευτικούς έξω από το κτίριό του ο τότε πρόξενος Ψυχάρης (μετέπειτα σύμβουλος του προέδρου της ΝΔ και βουλευτής της στη βουλή της μιας μέρας) έδιωξε νωρίς τους υπαλλήλους κι έκλεισε το προξενείο για να μην παραλάβει το ψήφισμα που είχε ειδοποιηθεί πως θα του δώσουμε. Και σύμφωνα με τις ιστορίες που κυκλοφορούν, παλιότερα, το τμήμα εκπαίδευσης του προξενείου, το συντονιστικό γραφείο δηλαδή (οι συντονιστές, που είναι εκπαιδευτικοί και διατηρούν και την οργανική τους θέση, έχουν διπλωματικό διαβατήριο με ό,τι πλεονεκτήματα προσφέρει αυτό) στεγαζόταν στο ίδιο κτίριο αλλά το μετακόμισαν γιατί μαζευόταν εκεί πολύς κόσμος: γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικοί

Αλλά μήπως από το γραφείο υπήρξε διαφορετική αντιμετώπιση; Μπα... Εδώ δεν ήξεραν να μας δώσουν πληροφορίες ποια μέρα και ποια ώρα θα πρέπει να παρουσιαστούμε στο σχολείο την πρώτη μέρα (και τρέχαμε απ' τα εφτά χαράματα). Η μόνη σχέση που είχαμε ήταν να υπογράψουμε πως παρουσιαστήκαμε και να δώσουμε τα στοιχεία μας. Από κει και πέρα τέλος.

Κι αν έτσι ήταν από τις υπηρεσίες που είχαν αρκετούς ανθρώπους, τι να περιμένουμε από το σχολείο που το καθένα πήρε δυο τρεις. Εκεί πια ήταν θέμα σχέσεις μεταξύ συναδέλφων και μόνο. Άλλαξα αρκετά σχολεία στα είκοσι χρόνια που είμαι στη δουλειά. Παντού λίγο πολύ τα ίδια συμβαίνουν. Όταν το σχολείο έχει συναδέλφους που είναι πολύ καιρό εκεί, τους νέους τους υποδέχονται χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, μιας και έχουν ξεχάσει πώς ήταν τα πράγματα όταν κι αυτοί μετακινιόντουσαν. Αντίθετα, σε σχολεία που υπάρχει κινητικότητα υπάρχει περισσότερη αλληλεγγύη, είναι λίγο πολύ όλοι ομοιοπαθείς: νοιώθουν την προσωρινότητα. Στα σχολεία εδώ είναι μια μικτή κατάσταση! Μια υποδοχή έγινε από την ΕΛΜΕ, το σύλλογό μας δηλαδή. Φέτος που ήρθαν λιγότεροι, δεν έγινε ούτε αυτό! Αλλά έγινε ένα αποχαιρετιστήριο το καλοκαίρι που έφευγαν 40 άτομα περίπου!

Ούτε από κάποιον άλλον υπήρχε κάποιο δείγμα πως μας περίμεναν. Ούτε απ' την ελληνική κοινότητα ούτε από κάποιο σύλλογο γονέων. Ούτε καν από την εκκλησία (παρόλο που εγώ δεν έχω ιδιαίτερες σχέσεις μαζί της). Τι περίμενα από όλους αυτούς; Μια ενημέρωση για το τι θα αντιμετωπίσουμε εδώ. Ποιες είναι οι συνθήκες, εδώ, μιας και υπάρχουν ιδιαιτερότητες που τις ανακαλύψαμε με τον καιρό. Ακόμα και ενθάρρυνση έστω για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε με την εύρεση σπιτιού ή τις δυσκολίες της γλώσσας (γι' αυτό ίσα - ίσα μάλλον σνομπάρισμα έπεφτε). Να μην πω να πάρουμε κάποια βοήθεια, τέτοιο ήταν μάλλον ουτοπία, σύμφωνα με αυτά που (δεν) βρήκαμε. Σε άλλα μέρη έχω ακούσει για άλλα, δεν ξέρω τι εμπειρίες υπήρχαν εκεί.

Τον πιο άμεσο ήταν να βρούμε σπίτι. Μια διαδικασία που δεν ήταν και ιδιαίτερα εύκολη. Εδώ συνήθως σπίτι βρίσκεις μέσω μεσίτη (ή γνωστού, αλλά πού να τον βρούμε). Ο μεσίτης συνήθως κλείνει μαζικά ραντεβού μια φορά τη βδομάδα σε όσους ενδιαφερόμενους παρουσιαστούν. Αν το σπίτι είναι άδειο (και βασικά τέτοιο ζητούσαμε) κι ο μεσίτης μένει κάπου κοντά μπορεί να το δείξει και μόνο σε έναν. Αφού το δεις, πρέπει να υποβάλλεις τα διαπιστευτήριά σου: ποιος είσαι, πού θα βρίσκεις τα λεφτά να πληρώνεις το νοίκι, πού δουλεύεις κλπ. Κι αφού τα καταφέρεις και τον πείσεις να στο δώσει, άντε να βρεις έπιπλα (που τώρα που φεύγω πρέπει να τα πετάξω) άντε να βάλεις τηλέφωνο άντε να βρεις το πού θα ψωνίσεις και όλα τα σχετικά.

Αλλά αυτά περάσανε. Τώρα πρέπει να μαζεύουμε. Σε δυόμισι μήνες φεύγουμε.