Σεν Μαλό 2

Συνεχίζω λοιπόν σήμερα με το Σεν Μαλό. Το δημαρχείο της πόλης φωτισμένο το βραδάκι. Βρίσκεται σε κομβικό σημείο, δίπλα στην κεντρική πύλη και έχει είσοδο κι από μέσα κι απ' έξω. Στο τέλος της βόλτας μας είπαμε κι είπαμε να στήσουμε τη μηχανή μας και να βγούμε μια φωτογραφία μαζί του.

Σεν Μαλό

Κι ενώ ετοίμαζα διάφορα κομμάτια του Παρισιού μου έρχεται με μέιλ μια παρουσίαση με φωτογραφίες διαφόρων περιοχών της Γαλλίας από αερόστατο. Ανάμεσα σ' αυτές η παραπάνω απ' το Σεν Μαλό. Εντυπωσιακή;

Σημαντική η σημερινή μέρα μιας και συμπληρώνονται 53 χρόνια που ζω κι αναπνέω. Αλλά σημαντική για μένα. Για το ιστολόγιο, μια μέρα όπως οι άλλες. Και σειρά έχει το Σεν Μαλό (Saint Malo) που είναι μια πόλη 50 περίπου χιλιάδων κατοίκων στη βορειοδυτική Γαλλία. Ανήκει στη Βρετάνη (στα όριά της με τη Νορμανδία). Το έβαλα στο πρόγραμμά μου μιας και είχα ακούσει αρκετά καλά λόγια γι' αυτό, ειδικά απ' τη Σοφία που το είχε επισκεφτεί. Συνδυαζόταν εξάλλου περίφημα και με το Μον Σεν Μισέλ. Είναι πανέμορφο, αναμφίβολα, και έχει την ιδιαιτερότητα να αποτελείται από κλειστές θαλάσσιες λεκάνες (φυσικά λιμάνια) τη μια μέσα στην άλλη όπως φαίνεται στο χάρτη (αλλά δεν φαίνεται εύκολα όταν βρίσκεσαι εκεί)! Εκεί είχα και την εμπειρία της παλίρροιας που περιέγραφα παλιότερα, άρα, έμμεσα, έχω ήδη γράψει για την περιοχή.

Συγκοινωνίες Ρώμης

Επιτέλους τέλος με τη Ρώμη και την Ιταλία. Να βάλουμε σφήνα και μερικές παρατηρήσεις από τα εν Ελλάδι, να παίρνει σειρά και η Γαλλία, να κλείνουμε σιγά - σιγά. Η Ρώμη λοιπόν συγκοινωνιακά μοιάζει αρκετά με την Αθήνα. Οι συγκοινωνίες γίνονται με ολίγον μετρό (το άσπρο Μ σε κόκκινο φόντο δείχνει πού είναι η είσοδος για τους σταθμούς), κάποια τραμ που δεν ξέρω γιατί αλλά μάλλον λιγοστεύουν κι αυτά και κατά κύριο λόγο με λεωφορεία. Όμως, έχω την αίσθηση πως η μετακίνηση γίνεται πιο εύκολα. Μπορεί η Μαρία που ήταν μαθημένη από το Μόναχο να γκρίνιαζε, αλλά εμείς δεν δυσκολευτήκαμε. Α! αρκετό βάρος σηκώνουν λέει και τα τρένα, αλλά εμείς δεν χρησιμοποιήσαμε απ' αυτά.

Αστυνόμευση στην Ιταλία

Στην Ιταλία η αστυνόμευση ήταν συνεχής. Βέβαια δεν έφτανε τα χάλια της Γαλλίας (γιατί χάλι ήτανε αυτό) αλλά η παρουσία της αστυνομίας ήταν διαρκής. Σχεδόν σε κάθε μέρος με συγκεντρωμένο πλήθος (και πού δεν είχε δηλαδή, αλλά τέλος πάντων) θα έβλεπες αστυνομικούς. Αλλά τι είδους αστυνομικούς;

Ρώμη Θρησκευτική

Η Ρώμη, είναι η έδρα της καθολικής εκκλησίας της οποίας ο αρχηγός (ο πάπας δηλαδή) βρίσκεται σ' αυτήν αιώνες τώρα (με εξαίρεση ένα μικρό διάστημα που μετακόμισε στην Αβινιόν). Μπορεί σήμερα να λέμε πως έδρα είναι το Βατικανό, αλλά κι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κομμάτι της Ρώμης. Έτσι, η πόλη έχει πολλές πολλές εκκλησίες. Ήδη στα προηγούμενα είδαμε μερικές από σπόντα (ας πούμε τις δυο στην πιάτσα ντελ Πόπολο, αλλά και κάνα δυο ακόμα που εμφανίστηκαν στις φωτογραφίες της πόλης κι ας μην σχολιάστηκαν). Κι ο ναός του Αγίου Πέτρου (του Βατικανού) έχει μπει κι αυτός στα προηγούμενα, αλλά λόγω της σπουδαιότητάς του ξαναμπαίνει. Αλλά σε νυχτερινή βερσιόν! Πάντως σήμερα θα δούμε δυο ακόμα, από έξω κι από μέσα. Κι όχι οποιεσδήποτε. Εκκλησίες με ιστορία.

Ρώμης, συνέχεια

Συνέχεια (αλλά όχι τέλος) για τη Ρώμη. Και ξεκινάω από μια εκκρεμότητα: Το Βιτοριάνο, το μνημείο προς τιμή του Βιτόριο Εμμανουέλε Β', τη νύχτα. Που το ανέφερα και στο προηγούμενο σημείωμα. Όποτε και να το δεις είναι επιβλητικό. Είναι ένα σύγχρονο μνημείο προς τιμή του πρώτου βασιλιά της ενοποιημένης Ιταλίας του 19ου αιώνα. Το άγαλμά του κυριαρχεί στο κέντρο του συγκροτήματος.

Ρώμη

Ρώμη η αιώνια πόλη. Έχω ξεκινήσει και γράφω για τμήματά της, αλλά για την ίδια δεν έχω γράψει ακόμα. Ας το κάνω λοιπόν. Και το θέμα δεν τελειώνει έτσι εύκολα αφού στη Ρώμη, όπου και να πας, όπου και να σταθείς κάτι υπάρχει να δεις, κάτι υπάρχει να φωτογραφίσεις. Και πώς να είναι αλλιώς αφού η πόλη έχει μια συνεχή ιστορία τριών χιλιάδων χρόνων περίπου. Ας ξεκινήσω από το έμβλημα της πόλης. Που ως γνωστόν(;) είναι η λύκαινα που βυζαίνει τα μωρά: το Ρέμο και το Ρωμύλο, τον μυθικό ιδρυτή της, που αφού καθάρισε τ' αδέρφι του έγινε, λέει, και ο πρώτος της βασιλιάς. Από κάτω είναι τα αναγνωριστικά γράμματα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (SPQR), που υπάρχουν παντού σε ό,τι (σύγχρονο) ρωμαϊκό.

Πίζα

Και η παρουσίαση της Τοσκάνης και των πόλεών της ολοκληρώνεται σήμερα με την Πίζα. Μια πόλη γνωστή για ένα πρόβλημά της: ένα καμπαναριό που γέρνει! Τον περίφημο κεκλιμένο πύργο της Πίζας. Την επισκεφθήκαμε ένα πρωινό, ίσα να τον δούμε και φύγαμε. Δεν είδαμε τίποτα άλλο από την πόλη (εκτός από την εξοχή της καθώς πηγαίναμε) κι έτσι η σημερινή παρουσίαση παρόλο που έχει τίτλο Πίζα θα είναι μόνο για τον πύργο και την πέριξ αυτού περιοχή.

Φλωρεντίας Συνέχεια

Παλάτσο Βέκιο (παλιό παλάτι) ή παλάτσο ντέλα Σινιορία στην ομώνυμη πλατεία. Με τον πύργο του των 95 μέτρων. Που συνδέεται με το Παλάτσο Πίτι με μια γαλαρία που περνάει πάνω από το ποτάμι! Που σήμερα στεγάζει το δημαρχείο της Φλωρεντίας. Η οποία Φλωρεντία ήταν η πόλη των καλλιτεχνών όπως λέγαμε κι είναι στολισμένη και με πολλά αγάλματα. Στην παραπάνω φωτογραφία διακρίνεται ένα αντίγραφο από τον Δαβίδ που λέγαμε στο προηγούμενο αλλά και η Λότζια ντέι Λάντζι το υπόστεγο δεξιά όπου βρίσκονται στεγασμένα αρκετά αγάλματα. Αλλά για όλ' αυτά στη συνέχεια.

Φλωρεντία

Η Φλωρεντία (Firenze στα Ιταλικά) είναι η πρωτεύουσα της Τοσκάνης. Αυτό δεν θα έλεγε πολλά από μόνο του. Να πούμε τότε ότι είναι μια πόλη με τεράστια τουριστική κίνηση, ένας πολύ συνηθισμένος τόπος τουριστικού προορισμού. Με το κλασικό κέντρο διατηρημένο όπως ήταν την παλιά εποχή, τότε που η Φλωρεντία ήταν η έδρα των Μεδίκων και κυριαρχούσε. Οι οποίοι Μέδικοι την στόλισαν με πολλά παλάτια. Στην φωτογραφία η Πόντε Βέκιο, η Παλιά Γέφυρα σαν να λέμε, πολυσυζητημένη αποτελεί σήμα της πόλης. Είναι κάπως ιδιαίτερη μιας και δεν είναι μόνο γέφυρα πάνω από το ποτάμι αλλά και μια μεσαιωνική αγορά που σήμερα τα μαγαζάκια της φιλοξενούν ακριβά εμπορεύματα. Αλλά θα μιλήσουμε γι' αυτό παρακάτω!

Σιένα

Η Σιένα (Siena - η ελληνική Βικιπαίδεια ελάχιστα έχει) είναι μια πόλη της Τοσκάνης, στην κεντρική Ιταλία, της περιοχής για την οποία μιλάγαμε στο προηγούμενο σημείωμα. Είναι μια πόλη 55 περίπου χιλιάδων κατοίκων που το κέντρο της είναι ανακηρυγμένο μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς απ' την Ουνέσκο κι αυτό όχι τυχαία αφού είναι ένα διατηρημένο από το μεσαίωνα κομμάτι. Στη φωτογραφείο το δημαρχείο της πόλης που είναι και το πιο τουριστικό της σημείο, το πιο φωτογραφημένο και το πιο ευπώλητο σήμα της πόλης. Έχει και μια τεράστια πλατεία μπροστά, στην πραγματικότητα η φωτογραφία το αδικεί, αλλά η ώρα που πήγαμε (βραδάκι) δεν προσφερόταν ιδιαίτερα. Δεν την είχαμε τη Σιένα στο πρόγραμμά μας, αλλά μου είχε πει πολλά η κόρη μου που την είχε επισκεφτεί στην 5ήμερη στην Γ' Λυκείου. Και μιας και η διαδρομή Μόναχο - Ρώμη μου φαινόταν αρκετά μεγάλη μου ήρθε η ιδέα να την κόψουμε λίγο με μια στάση στη Σιένα. Η ιδέα αποδείχτηκε τελικά εξαιρετική, αφού άξιζε με το παραπάνω.

Σουμπότιτσα

Τη Σουμπότιτσα τη γνώρισα όταν θέλησα να κάνω μια στάση στη Σερβία, αμέσως μετά το πέρασμα των συνόρων. Έμεινα σ' αυτήν δυο φορές αλλά μιας και ήμουνα στη μέση ταξιδιού λίγα πράγματα είδα απ' αυτήν, ό,τι πρόλαβα μέσ' απ' τ' αυτοκίνητο. Λίγες και οι φωτογραφίες από την πόλη, τραβηγμένες κατά την πρώτη στάση μόνο, κι αυτό απ' το εστιατόριο του ξενοδοχείου που μείναμε το  οποίο βρισκόταν ψηλά (στον 5ο όροφο;) είχε μια πολύ καλή θέα στην πόλη, ενώ στην πραγματικότητα έχει πολλά σημεία που θα θέλαμε να δούμε, όπως για παράδειγμα ο σιδηροδρομικός σταθμός ή κάποια κτίρια, μάλλον ξεπεσμένα αρχοντικά. Έτσι το σημερινό αφιέρωμα ήταν μάλλον «τιμής ένεκεν».

Το Μεγάλο Δουκάτο

Λουξεμβούργο. Μια λέξη τρεις έννοιες. Η πόλη, το κράτος και η περιοχή. Το κράτος, (να ξεκινήσω απ' αυτό) είναι το μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου. Που παρόλο που στον τίτλο του έχει τη λέξη «μεγάλο» στην πραγματικότητα είναι ένα κράτος με έκταση μόλις 2,5 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό σκάρτο μισό εκατομμύριο (45 εθνικότητες και με τρεις! επίσημες γλώσσες όπως έγραφα και τις προάλλες: τα λούξικα, τα γαλλικά και τα γερμανικά, αλλά κάθε Λούξος μιλάει αρκετά περισσότερες, αγγλικά - αλίμονο -, τη γλώσσα της καταγωγής του, τη γλώσσα των φίλων του) κι άλλους 150 χιλιάδες που έρχονται κάθε μέρα εδώ για δουλειά και επιστρέφουν μετά σπίτι τους, στη χώρα τους! Το σχήμα του είναι κάτι σαν τρίγωνο, σφηνωμένο ανάμεσα σε Γερμανία, Βέλγιο και Γαλλία, με τρεις κύριες οδικές εισόδους προς τις χώρες αυτές, ανατολικά, δυτικά και νότια αντίστοιχα. Το έχω επισκεφτεί (αν δεν κάνω λάθος) τέσσερις φορές μέχρι τώρα, καμιά απ' αυτές για να μείνω. Μια διανυκτέρευση έχω, την τελευταία φορά, πριν ένα δίμηνο, αλλά κι αυτή διερχόμενος ήμουνα κι απλά έτυχε το ξενοδοχείο να είναι εκεί. Μόνο την πρωτεύουσα έχω δει, η Μαρία που έμεινε κάμποσο καιρό πριν από ποοοολλά χρόνια, έχει κάνει και βόλτες προς την υπόλοιπη χώρα.

Τριρ, Συνέχεια

.Την Τριρ την ξεκινήσαμε, αλλά δεν την τελειώσαμε. Ας πούμε δεν μιλήσαμε καθόλου για τις εκκλησίες της. Κι έχει κάποιες ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες.

Τριρ

Τελευταία από τις Γερμανικές πόλεις που έχω να παρουσιάσω, η Τριρ (Trier - δεν ξέρω γιατί η Βικιπαίδεια τη γράφει με ήτα). Μια πόλη στους δρόμους του κρασιού της Γερμανίας, χτισμένη στις όχθες του Μοζέλα, παραπόταμου του Ρήνου. Την λέω τελευταία όχι από άποψη σημαντικότητας ούτε γιατί την επισκέφτηκα τελευταία. Εκεί πήγα στα τέλη του Μάη, (σε συνδυασμό με το Λουξεμβούργο). Αλλά δεν υπάρχει άλλη για παρουσίαση (εκτός κι αν γράψω κάποτε για τη Νυρεμβέργη. Που την έχω επισκεφτεί τόσες φορές, έχω βγάλει φωτογραφίες από κει σε τόσες διαφορετικές εποχές, αλλά παρόλ' αυτά δεν έγραψα σχεδόν ποτέ γι' αυτήν. Μια αναφορά μόνο κι αυτή από σπόντα. Και τότε ανακάλυψα την έλλειψη).

Λίνταου, συνέχεια

Για το Λίνταου μιλάγαμε στην προηγούμενη δημοσίευση. Οπότε και για σύνδεση με τα προηγούμενα, άποψη του λιμανιού από το καραβάκι μέσα. Και ο καινούριος ο φάρος, και ο παλιός και το λιοντάρι κι ένα βαρκάκι να βγαίνει.

Λίνταου

Το Λίνταου (Lindau) είναι μια επαρχιακή πόλη, μικρή για τα δεδομένα της Γερμανίας αλλά στο συνηθισμένο μέγεθος για τα ελληνικά δεδομένα: έχει γύρω στις 25 - 30 χιλιάδες κατοίκους. Βρίσκεται στα 400 μέτρα υψόμετρο στις όχθες της λίμνης της Κωνστάντιας, την οποία η Γερμανία μοιράζεται με την Αυστρία και την Ελβετία. Εκεί αποφασίσαμε να κάνουμε την τελευταία μας εκδρομή από το Μόναχο, αν και είχαμε βρεθεί εκεί πριν δυο χρόνια, τέτοιες μέρες! Μόνο που τότε, αφενός γιατί πήγαμε αργά τ' απόγεμα (δεν το 'χαμε προγραμματίσει, μας προέκυψε καθοδόν) αφετέρου γιατί φάγαμε και κάμποση ώρα να ψάχνουμε για ξενοδοχείο (και σιγά που βρήκαμε) και μετά για το πού να βρούμε χώρο να παρκάρουμε το αυτοκίνητο, λίγα πράγματα είδαμε. Αυτό που σίγουρα διαπιστώσαμε ήταν πως ήταν ένα μέρος με πολύ τουρισμό κι αυτό γιατί θύμιζε νησί. Δηλαδή είναι νησί, αλλά και όλο το στυλ θύμιζε καλοκαιρινή νύχτα σε ελληνικό νησί.

Συγκοινωνίες Παρισιού

Έγραφα χθες για το μετρό, ας δούμε σήμερα και τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς του Παρισιού. Το σημερινό Παρίσι λοιπόν διαθέτει εκτός απ' το μετρό και προαστιακό σιδηρόδρομο. Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε, αλλά σήμερα υπάρχουν τρεις βασικές γραμμές (A, B, C) με αρκετές διακλαδώσεις προς τις απολήξεις τους. Το σήμα τους κοινό (ακόμα;), σε μαύρο φόντο, ένας κύκλος με γραμμένο μέσα RER.

Μετρό Παρισιού

Για το μετρό του Παρισιού λέω να γράψω σήμερα, αλλά η αρχική φωτογραφία είναι απ' το Μόναχο, απ' την κεντρική του πλατεία, τη Μαρίενπλατς. Γιατί γίνεται αυτό; γιατί και σήμερα θα γκρινιάξω με το Παρίσι. Το θέμα είναι το σήμα. Αυτά που φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία είναι τα ίδια όχι μόνο σε όλο το Μόναχο, αλλά και σε όλη τη Γερμανία. Το πάνω S σε πράσινο φόντο δείχνει πως εκεί είναι σταθμός προαστιακού σιδηροδρόμου (S-bahn) ενώ το κάτω, U σε μπλε φόντο σταθμός του μετρό (U-bahn). Δεν υπάρχει περίπτωση να ψάχνει κάποιος και να μην τα δει (όχι υποχρεωτικά και τα δυο μαζί βέβαια). Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο Λονδίνο που το σήμα του μετρό εκεί, οι Λονδρέζοι το έχουν κάνει σουβενίρ και το πουλάνε. Τι γίνεται λοιπόν στο Παρίσι; Ποιο είναι αντίστοιχο σήμα;

Οκτόμπερφεστ 2012

Για το Οκτόμπερφεστ έχω γράψει αρκετές φορές. Έτσι δεν έχω να πω πολλά γι' αυτό. Αλλά να: διάβασα πως ξεκίνησαν τη Δευτέρα οι εργασίες για το στήσιμο του φετινού Οκτόμπερφεστ που αρχίζει στις 22 του Σεπτέμβρη (πάντα είναι δυο βδομάδες και τελειώνει την πρώτη Κυριακή του Οκτώβρη) κι είπα να το ανακοινώσω. Φέτος λέει θα γίνουν διάφορες ανανεώσεις με κόστος κάμποσες χιλιάδες ευρώ. Δυο μήνες και κάτι το στήσιμο για δυο βδομάδες διάρκεια. Δικαιολογημένα λοιπόν οι τιμές εκεί είναι τσιμπημένες (π.χ. η μπίρα ακριβότερη κατά 50% - πάντως ακόμα είναι λιγότερο απ' τη μισή τιμή απ' το Παρίσι)!